Vlamingen in Christchurch getuigen: “Een van de schutters werd twee straten verder gearresteerd”

“Op dit moment is alles rustig”, vertelt Joeri Dennen vanuit Nieuw-Zeeland. “Maar direct na de schietpartijen in de moskeeën hingen er helikopters in de lucht en reden politiewagens en ambulances met loeiende sirenes naar de rampplekken. Het was een beetje hectisch. Alle scholen gingen in lockdown: niemand mocht er in of uit, zelfs niet om naar het toilet te gaan. Iedereen in de stad moest binnenblijven, want de schutters waren nog steeds op de vlucht. Zelf zat ik vast in het clubhuis van de ploeg - ik ben voetbalcoach.”

“We moesten wachten tot de politie via de radio officieel meedeelde dat de lockdown was opgeheven. Pas na drie uur kon ik mijn jongens, Angelo (10) en Tiago (8), oppikken op school. Veel kinderen daar hadden de aardbeving van acht jaar geleden bewust meegemaakt en de loeiende sirenes en helikopters brachten alle nare herinneringen terug. De paniek van toen was er gewoon weer. In een klaslokaal hadden mijn jongens onder de banken moeten zitten, met het licht uit, want de schutters waren nog in de buurt.”

“Christchurch is normaal gezien een heel veilige plaats. Als er iets gaande is, helpen we elkaar. Dat zit in het karakter van de mensen hier. En dan komt er iemand uit Australië om hier een bloedbad aan te richten, om te tonen dat het overal kan gebeuren, zelfs op de meest veilige plaats. Ik voel angst maar ook een beetje woede, net omdat een vreemde naar hier is gekomen. Het is alsof een inbreker in je privéspullen heeft zitten neuzen. Wat er gebeurd is, geeft niet zo een goede naam aan Christchurch.”

“Met de kinderen gaat het vrij goed op dit moment. Op school en op televisie geven ze heel veel tips over hoe je hen het nieuws best vertelt. Ik leg hen uit dat Christchurch op zich niet geviseerd werd en dat het iemand van buitenaf is - iemand die een beetje ziek is - die naar hier is gekomen.”

“Mijn twee dochters van 14 en 16 waren tijdens de schietpartij op school. Die ligt op 300 meter van de Al Noor Moskee”, vertelt de Vlaamse Tanja Smets, die al bijna tien jaar in Christchurch woont. “Beide meisjes hebben me een sms gestuurd om te zeggen dat de school in lockdown gegaan was.”

“Toen ik hun sms’jes kreeg, ben ik direct de nieuwswebsites gaan checken om te weten wat er aan de hand was. Ik ben ook voortdurend in contact gebleven met Hannah (16) en Jada (14). Zij zaten in hun klaslokalen met een leerkracht. De gordijnen werden gesloten, de lichten gingen uit en de deuren op slot. Niemand mocht buiten tot de politie daarvoor de toelating gaf. Er werd hen gevraagd om in het midden van de klas te gaan zitten of zelfs neer te liggen.”

“Die kinderen hebben tegenwoordig allemaal een smartphone. Ze wisten dus óók wat er aan de hand was. De oudste besefte heel goed dat ze binnen veiliger was dan buiten. Ik heb hen allebei sms’en gestuurd: ‘Luister naar de instructies. Op school is de veiligste plaats voor jullie’. Ze hebben toch niet geprotesteerd. Het was fijn om met hen in contact te zijn, het was goed te weten dat ze veilig waren, maar ik had hen toch liever bij mij gehad.”

Zelf was Tanja Smets op dat moment aan het werk, vlakbij de luchthaven. “Misschien was de luchthaven ook wel een doelwit. We hebben ons kantoor dan ook vrijwillig in lockdown gezet en de deuren gesloten. De mensen die in een kantoortje aan de zijkant werkten, hebben we binnengehaald. Zo zijn de mensen hier: we zorgen voor elkaar. Een van mijn collega’s durfde niet meer met de fiets naar huis. Dus heeft een andere collega haar fiets in de koffer gegooid en haar met de auto thuis gebracht.”

Uiteindelijk duurde het tot zes uur ‘s avonds lokale tijd voor de lockdown werd opgeheven en iedereen weer de straat op mocht. Enkele uren later liggen de tieners van Tanja al in bed. “Maar ze slapen nog niet. Normaal gezien is het hier heel rustig. Buiten aardbevingen gebeurt hier eigenlijk niets. Er zijn wel eens jongeren die gaan joyriden en dan gaat de politie er achteraan, maar dat is het dan. Maar wat er nu gebeurd is... écht niet. Dat gebeurt in andere landen, maar niet in Christchurch en ergens anders in Nieuw-Zeeland ook niet. Ik denk dat de meisjes daar wel over gaan nadenken. Niemand heeft dit zien aankomen.”