Ex-man getuigt op proces tegen Mehrnaz D., die hun dochter vermoordde: “Eline wou niet dood”

Hij gaat zitten in de getuigenbank, spreidt twee foto's voor zich uit. Hij zegt: "Ik ben naar hier gekomen om haar een stem te geven." De playlist op zijn iPhone is nog steeds dezelfde als tijdens hun laatste autorit samen. Hij heeft een bloem laten telen voor haar, een wit-roze gerbera. Hij zamelt er geld mee in voor zieke kinderen. Het project heet Eline for Kids."Ze was een bloem van een kind. Ze doet nu anderen opbloeien. Ik wil alle positieve energie die ze mij ooit gaf doorgeven."

Steven Pans is radioloog in Gasthuisberg, Mehrnaz D. werkte er tot de dag van het drama als neurochirurg. "Ik heb de beelden zelf gemaakt. Op het MR-toestel. Je weet eerst niet wat je ziet. De volgende dag krijg je het te horen: schildklierkanker, een van de meest zeldzame tumoren. Geen van ons beiden is bij de pakken blijven zitten. We hebben collega's opgebeld. Welke artsen zijn de beste? Het team in het ziekenhuis heeft ons heel goed bijgestaan."

"Jammer genoeg bleef het niet bij die ene operatie. Er volgde ook behandeling met jodium in de isolatiekamer. Maar Eline was een vechtertje. Je ziet haar daar dan liggen. We hebben samen de kamer versierd. Je hoopt dat het leed van je kind maximaal kan worden verzacht. Ze is een wezentje van zeven jaar, na een halfuur is ze al misselijk. Je hart bloedt. We wisselden af in de kamer daarnaast. Er was altijd een van ons bij haar."

"Eline was een verstandig kind, een prachtig kind. Maar je moet machteloos toekijken. En dan komt ze eruit, en dan krijg je te horen dat ze longmetastasen heeft." Longmetastasen zijn uitzaaiingen op de longen. De medicinale nachtmerrie van Eline heeft twee jaar geduurd.

“Mehrnaz was een goede moeder, alleen kan ik niet bij haar laatste beslissing. Ik zag haar altijd als de beste mama. Je laat je dochter achter bij de persoon die je het meest vertrouwt. En dan komt de politie je melden: 'We hebben je dochter levenloos aangetroffen, met sporen van geweld.' Als Eline zo'n grote angst had, als er echt van die gesprekken zijn geweest... ik begrijp het niet. Hoe kon ze die laatste avond dan nog rustig naar een film kijken? Nog om een boterham vragen?"

Mehrnaz D. zit drie meter links van hem te snikken. Sinds toen hebben ze elkaar niet meer gesproken.

"We kwamen door die ziekte heen, gelukkig. Eline moest minder op raadpleging. Geen enkel teken van kanker of uitzaaiingen. De raadplegingen lagen steeds verder uit elkaar. Die ziekte had een enorme impact gehad, maar we kwamen erdoor. We maakten met ons drieën fantastische reizen. De beste vluchten, de beste hotels, de beste restaurants. Voor Eline."

"Mehrnaz en ik groeiden langzaam uit elkaar. Er ontstond wrevel over kleine dingen. Grote ruzies hebben we gelukkig nooit gehad. Zij had al eens gezegd dat we moesten praten. Ik had relatietherapie voorgesteld."

Hij weet de datum van het telefoontje nog. 10 oktober 2016. Hij was op zijn werk, de afdeling radiologie. "Ze kwam mijn kantoor binnen, in haar groene kledij. Ze had net geopereerd, hield haar mondmasker in haar handen. Ze zei: 'Ik wil scheiden.' Voor mij was het een donderslag bij heldere hemel. Ik dacht van: ja, dan moet dat maar. Drie weken na het gesprek woonde ik op een klein appartementje, niet zo ver van bij haar. Ik heb niks meegepakt."

D. begon iets met Vincent, die met spiritualiteit bezig was. Eline zei dat ze het niet leuk vond dat mama een nieuwe vriend had. Waarop hij zei: "Mama mag ook weer gelukkig worden."

"Eline worstelde met zwarte gedachten. Ze zei dingen als: 'Papa, wat heeft het allemaal voor zin?' Eline beleefde de ziekte bewust, ze was al wat ouder. Matuur. Rijper dan een ander kind. Maar doodsangst? Nee. Ze zag de littekens natuurlijk, dat wel, ze was een meisje. Maar ik kan met de hand op het hart zeggen: Eline was er beter aan toe."

"Genezen? Nee, dat niet, maar er was hoop op genezing, ze was op de goede weg. Ze voelde zich goed. Ze was meer opgewekt. Ze zei: 'Papa, als er een ding is dat ik nog wil zien, is het de Acropolis.' Dus boekten we de tickets naar Athene. Als Eline geen zin had, zat ze aan het zwembad met haar iPad. Elientje was er, ik zag het. Nooit eerder heb ik zoveel selfies gemaakt met haar als toen. Het waren er zevenenvijftig. Ik kan ze u laten zien als u dat wenst."

"Tijdens onze laatste uitstap, naar Ieper, heb ik Eline nooit zo vaak weten knuffelen. Eline was niet depressief, ze was geen kind dat dood wou. Een kind op de vier heeft zwarte gedachten. Ze had ook wat meegemaakt, maar gebruik zwarte gedachten niet als reden dat ze er niet meer is. Ze was doodsbang voor haar ziekte, natuurlijk. Maar wie niet, als je kanker hebt gehad?"

Zelfmoordbriefje

Eline keek op Netflix naar de serie 13 Reasons Why, over een tiener die zelfmoord pleegt. Ze was tot een maand voor haar dood opgenomen in de psychiatrie wegens vrees voor suïcide. De pillen die ze dagelijks hoorde te slikken, spaarde ze op met het oog op een overdosis. Ze sneed zich ook, en bij toeval werd een zelfmoordbriefje ontdekt. Juridisch-technisch doet dat er allemaal weinig toe.

Steven Pans vindt dat het zijn rol is om al die signalen te relativeren. Te kaderen. Hij zegt: "Eline was een puber. Je zag het aan haar haar, aan de kleuren van haar T-shirts. Ik zeg niet dat ik een perfecte papa was, ik zeg wel dat Eline gelukkiger aan het worden was.”

"Mehrnaz, ik kan het niet begrijpen. Het is zo jammer dat je nooit hulp bent gaan zoeken. Je zegt dat je rust hebt gevonden in de gevangenis, en dat begrijp ik. Maar daar is Eline wel voor opgeofferd. En daarom zitten we nu hier."

"17.52 uur. Dat is het moment waarop je me belde. Het moment dat je net naar de Brico was geweest, en naar de apotheek (om de plakband en medicatie te kopen waarmee ze Eline zou doden, DDC). Je zegt dat je hoopte op een mirakel, dat iemand zou aankloppen of bellen. We stonden op vijfhonderd meter van elkaar. Je zei: 'Ik ben moe, Eline mag voor de rest van haar leven bij mij blijven.' Ik had daar totaal niet uit opgemaakt dat de plannen al gemaakt waren. Kun je je dat voorstellen? Ik zat nietsvermoedend in mijn zetel."

Pans weent. Weet zich te herpakken. "Ik kan het niet vatten, dat het zo planmatig is gebeurd. Ik vind het jammer dat onze uitstap naar Ieper wordt voorgesteld als de aanleiding. Omdat we daar langs een kerkhof zijn gereden." Hij verliest zijn stem als hij vertelt over die dag. Over de keuzes die plots gemaakt moeten worden. Of haar naam mee op het doodskaartje moet of niet. "Uiteindelijk heb ik besloten om het wel te doen", zegt hij. "Uit respect voor Eline."

De begrafenisondernemer die belt. Dat er een kist moet worden gekozen. Zijn broer die aanbiedt om mee te gaan. "We stonden daar. Die man toonde ons een paar modellen. Mijn broer draaide zich om. Hij kon het niet."