‘Us’: het griezeligste monster van allemaal

Naar jaarlijkse gewoonte nemen Adelaide (Lupita Nyong’o) en Gabe Wilson (Winston Duke) hun twee kinderen tijdens de zomer mee naar hun vakantiehuis in Californië. Maar het gezinsuitje wordt brutaal verstoord wanneer vier mysterieuze gedaanten, die er exact hetzelfde uitzien als hen, in het donkerst van de nacht op hun oprit verschijnen.

We houden het bij die korte synopsis, want Peeles tweede langspeelfilm intrigeert wanneer het gehuld is in een rookwolk, maar doet wenkbrauwen fronsen wanneer het figuurlijke doek valt, en halfweg blijft steken. Us wil je niet doen opschrikken of achter je stoel duiken, maar wel dat je met de handen in het haar reflecteert over wat er nu net je netvlies passeerde. Achter elke T-shirtprint en nummerkeuze zit een boodschap, en ongetwijfeld gaan geharde internetdetectives het web nog maandenlang bombarderen met vondsten die wij misten na één kijkbeurt.

Audiovisueel is Us een pronkstuk waarmee Peele toont hoe ver hij is gekomen als filmmaker. Van de sprookjesachtige openingsscène in een spiegelpaleis tot de beangstigend mooie finale onder een horrorremix van ‘I Got Five on It’, de horrorkomedie is beklijvend om naar te kijken en luisteren. Een eer die zeker ook de hoofdrolspeelster te beurt valt. Lupita Nyong’o laat voor het eerst sinds haar Oscarwinnende rol in 12 Years a Slave haar acteertanden nog eens écht zien. Letterlijk. Want wanneer ze in de huid van haar gestoorde dubbelganger kruipt, zet ze een bijna dierlijke prestatie neer die niet spreekt, maar schreeuwt tot je instincten: vecht of vlucht.

Us barst van de details, is ongepast grappig en voelt dikwijls even ongemakkelijk als angstaanjagend aan. Peele hoeft je maar een spiegel voor te houden om het griezeligste monster van ze allemaal te onthullen. Een gedurfde film die het verdient, nee, die eist om meerdere bezoeken.

Us loopt vanaf woensdag in de bioscoop.