ANALYSE. Op de overmacht van Julian Alaphilippe stond geen maat maar wat waren Naesen en Van Aert sterk

Wat kan je nog zeggen over de zege van Julian Alaphilippe, wat kan je nog toevoegen aan de dominantie van Deceuninck - Quick Step? Niet veel, alleen dat het niet of nooit verveelt. Het was mooi om zien hoe het plan tot in de puntjes werd uitgevoerd. Toen bleek dat Viviani - knie gestoten onderweg - niet over al zijn krachten beschikte, werd moeiteloos op plan B overgeschakeld. Of was het plan A? Want je weet met Deceuninck - Quick Step nooit wat plan A en wat plan B is. En net dat maakt dit team zo sterk. Deceuninck - Quick Step heeft eind maart al een palmares bij elkaar gefietst waar andere teammanagers een misdaad voor zouden begaan.

We dachten dat 2018 een niet te evenaren jaar was met 73 zeges en héél veel kwaliteit. En toch lijkt 2019 nog beter te worden. De kwaliteit is er al en wie houdt de volgende weken de troepen van Lefevere van verdere zeges als het Vlaamse werk wordt aangesneden? Geen tweede ploeg die beter over kasseien rijdt dan The Wolfpack. Zelden een roedel wolven zo hongerig zien fietsen als het team dat Lefevere alweer in het gareel heeft gebracht. De lente kleurt blauw, Deceunincks blauw.

IJzersterke Belgen

En toch behoorde deze Milaan-Sanremo niet alleen Deceuninck - Quick Step toe. Daarvoor reden een aantal landgenoten een te opvallende finale. Van Oliver Naesen wisten we dat hij in orde was voor deze wedstrijd. Wie in de lastige slotrit van Parijs-Nice overtuigend tweede wordt, is klaar voor Milaan-Sanremo en al wat daar achter volgt. Naesen wordt de komende weken een key player in het Vlaamse werk. Zoals hij nu fietst, hoeft hij op de kasseien niets of niemand te vrezen. En dat hij aan het eind van een zware wedstrijd over heel veel punch en snelheid beschikt, is sinds vandaag meer dan duidelijk. Die eerste klassieke zege zit eraan te komen.

Maar wat te denken van Wout van Aert. Geen Tirreno gereden, geen Parijs-Nice gereden en nog nooit Milaan-Sanremo gereden. De Poggio kende hij enkel van horen zeggen en wat beelden op Google Streetview, van de Cipressa wist hij enkel dat het misschien wel de lastigste helling van allemaal was. Met zeven gingen ze uiteindelijk over de Poggio: Alaphilippe, Naesen, Kwiatkowski, Valverde, Sagan, Trentin en Wout van Aert. Slechts één foutje maakte de kopman van Jumbo-Visma. Hij, de debutant, had nooit het gaatje op Trentin mogen dichten toen die in de straten van Sanremo ridder of mis speelde. Van Aert had de anderen de kastanjes uit het vuur moeten laten halen. Het had hem nog beter laten doen dan zijn nu al fantastische zesde plaats.

Nadenken over toekomst!

Eerlijk, we hadden Van Aert geen hoofdrol toegedicht in deze Milaan - Sanremo. Wij dachten eerder aan een doorgedreven training met het oog op de Vlaamse wedstrijden en Parijs-Roubaix. En voor het overige wat rondkijken en parcourskennis opdoen. Meer mocht je toch niet verwachten van een debutant zonder rittenwedstrijd in de benen? Wat hebben wij ons vergist in de veldrijder. Want ja, dat is hij tot nader order nog altijd. Het is niet het moment noch de plaats om de discussie te (her)openen maar misschien moet Van Aert maar eens heel goed overwegen om van het veldrijden een goedbetaalde hobby te maken om de winter door te komen. Is het niet leuker om zesde te worden in Milaan-Sanremo achter vijf kampioenen en voor Alejandro Valverde, dan tweede te eindigen achter Mathieu van der Poel na een uurtje wroeten in een wei in een Vlaamse negorij?