De drie niveaus die van 'Studio Tarara' zo'n uitzonderlijke reeks maken

Studio Tarara is jammer genoeg wat onder de radar gebleven. Dat is toch mijn gevoel aan het einde van deze prachtige tragikomedie van Shelter. Geen koffiekamergesprekken over die voze Jean Van Hoof. Geen cafévrienden die volledige dialogen onder elkaar opzeggen. Geen Facebook-pagina’s waar al weken lang gespeculeerd wordt wie er nu sterft op 13 augustus 1993.

Maar, zo schreef ook @SuzieQew op Twitter: “Studio Tarara is van de beste Vlaamse fictie van de laatste jaren.” Alleen haalden sommige kijkers misschien de neus al vooringenomen op bij de combinatie ‘humor’ en ‘VTM’. Hoe het ook zij, deze reeks is briljant, omdat ze werkt op drie verschillende en voor dit genre uitzonderlijke niveaus.

Krimiclichés

Ten eerste: Studio Tarara is een omgekeerde whodunit. Vanaf de eerste seconde wordt duidelijk dat er gewerkt wordt naar een ontknoping. Iets waar veel bloed, paniek en politie aan te pas komen. Als kijker zoek je niet naar een dader, maar naar een slachtoffer. Aanvankelijk kon dat werkelijk iedereen zijn, maar via reductie blijven er aan de vooravond van de finale nog twee potentiële doden over. En dat dankzij de schitterende vondst van de politieverklaringen op VHS. Een vertelvorm die alle krimiclichés per definitie uitsluit.

Ten tweede: zelden zagen we zulke gelaagde personages. Wie nooit voorbij de eerste aflevering is geraakt, gaat dit raar vinden. Ja, dit programma zit nokvol mottige pruiken, geometrische printjes en verschrikkelijke neonkleuren. Maar dat is context. Achter elke figuur, hoe fluo ook, schuilt een grote tragiek. Van de mistroostige Ricky over de oerdomme schminkster tot die voze Jean Van Hoof. En dat maakt dat Studio Tarara bij momenten je een grotere stomp in de maag bezorgt dan de meest serieuze fictie.

Ananas

Ten derde: humor is een moeilijk genre, dan mag je nog zo’n genie als Tim Van Aelst zijn. Zeker hier, in een reeks die zich afspeelt in de wandelgangen van een sketchshow. Het zou zo makkelijk zijn om dat cynisch aan te pakken, met té moeilijke grappen die de trouwe VTM-kijker wat in het gezicht uitlachen. De grappen in hun fictieve sketchshow hadden ook perfect in het HT&D-segment kunnen werken. Maar ze zijn zo goed geschreven dat je een erg cynische kloot moet zijn om niet mee te lachen. Dat bewees ook de spin-offspecial, vorige week op tv. Studio Tarara: de sketchshow was het soort programma dat wij als negenjarige wel hadden willen zien. Van onder een dekentje, met de haartjes net gewassen.

Ik weet nu al dat ik dinsdagavond opnieuw een stomp in de maag ga krijgen. Dat ik moeite ga hebben om afscheid te nemen van al die mooie personages (behalve die voze Jean Van Hoof). En ik kan alleen maar hopen dat we ein-de-lijk de ananassketch te zien krijgen.

Studio Tarara, dinsdag om 20.35 uur bij VTM.