‘Therapie’ met therapeute Sarah Bal: “Meer dan de helft van mijn cliënten was meteen bereid mee te werken”
Het is een gewaagd idee: met onbemande camera’s sessies registreren van psychotherapeuten en cliënten op het moment dat die diep in hun ziel laten kijken. Nog vóór ze van start ging, veroorzaakte de achtdelige Canvas-reeks Therapie onrust: “Kan dit wel? Is het wel echt?”, gonst het op sociale media. Het antwoord op beide vragen is ja. Bovendien is Therapie spannend en vooral heel zinnig.
Klinisch gedragstherapeute Sarah Bal: “De cliënten komen niet in beeld en hun stem is opnieuw ingesproken, maar wel echt letterlijk, inclusief de ‘euhs’ en ‘ahs’. Meer dan de helft van mijn cliënten was ook meteen bereid mee te werken. Ze wilden tonen hoe normaal therapie eigenlijk is, dat het niet eng is en dat je niet zwak bent als je in therapie gaat. Er is nog steeds veel weerstand tegen therapie.”
Waarom, denk je?
“Er ligt een te groot stigma op ‘in therapie gaan’, alsof het om een zwaktebod gaat. Ook denken mensen dat therapeuten door je heen kunnen kijken en direct al je angsten kunnen zien. Wat natuurlijk onzin is. Die mensen zijn – begrijpelijk – vooral zelf bang om hun angsten onder ogen te zien. De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, stond er vroeger al op tegeltjes. Dat is een oerwaarheid. Angsten verminderen pas als je ernaar kijkt, en in therapie doe je dat. Niet baf in één keer, maar stap voor stap. Je kijkt naar wat er moeilijk gaat én naar wat wel goed gaat.”
De 11-jarige Otto zegt in Therapie: ‘Ik voel me anders. Ik ben een stille jongen en ik hou van dansen. Ik wil erbij horen, maar ik wil niet veranderen.’ Volgens hem zal dat nooit lukken.
“Hoe doe je dat, erbij horen maar je toch niet té veel aanpassen? Dat is best een opgave in die levensfase en misschien ook in de rest van je leven. Wie ben ik en waar sta ik in de wereld? Met die vraag blijven we eindeloos bezig. Daarom werk ik zo graag met adolescenten, ik hoop dat ik hun iets kan meegeven waar ze in hun verdere leven iets mee kunnen.
“Het belangrijkste bij adolescenten is dat je hen helpt nuances te vinden, hun laat zien dat het leven niet of-of is om dingen behapbaar te maken. Dat het normaal is dat je je af en toe slecht voelt, maar dat het ook altijd weer kan keren. Ik probeer hen te helpen aanvaarden dat het leven op en af gaat en dat het dus niet altijd leuk is. Want velen van hen zitten in de tang van de sociale media. Ze moeten aan zoveel verwachtingen voldoen om erbij te horen. Velen zijn bang om niet hip genoeg te zijn, niet genoeg concerten bij te wonen of niet genoeg hobby’s te hebben... En dan is er nog de druk van de ouders. Gisteren zei een moeder in een nagesprek tegen me: ‘Ze zat wel veel te wippen op haar stoel, hè. Praatte ze niet te veel?’ Dan denk ik: een kind móét wippen op zijn stoel! Het móét veel babbelen! Mag het even zichzelf zijn?”
Therapie, Canvas, woensdag, 21.20 uur
©Humo