'Wil iemand mij van die kerel verlossen'

In 7 minuten is het gebeurd. Een beetje foundation. Een met de hand genaaide pruik. Wenkbrauwen in fijne piekjes bijeengeklit. De rest moet Alec Baldwin doen: de pruillip, het onbehouwen loopje en een zekere behoedzaamheid om een man die hij verafschuwt een menselijk gelaat te geven.

Alec Baldwin is uitgesproken progressief, maar dat verhindert hem niet om in Saturday Night Live op de Amerikaanse zender NBC al enkele maanden in de huid van Donald J. Trump te kruipen. Voor de transformatie is niet meer nodig dan een ros haarmatje en een wat onbeholpen loopje, en de ervaring van de doorgewinterde acteur om de identiteit van zijn personage aan te nemen, ook al is hij er vast van overtuigd dat de man die straks president van de VS wordt een gevaarlijke figuur is.

Baldwin schrijft de sketches niet zelf, en krijgt naar eigen zeggen 1.400 dollar per optreden. De truc om een overtuigende Trump neer te zetten, zit hem in de 'puffs', zegt de acteur - zijn omschrijving van de pauzes in Trumps speeches. "Ik zie een kerel die pauzes lijkt te laten vallen om op zoek te gaan naar een preciezere en betere formulering, die hij nooit vindt", zegt Baldwin in zijn kleedkamer in het Rockefeller Center in Manhattan. We zijn zes uur voor de opnames van een nieuwe aflevering van het satirische tv-programma Saturday Night Live, dat vorig jaar zijn veertigste verjaardag vierde, maar zijn wenkbrauwen zijn al netjes gemodelleerd. "Het is telkens hetzelfde recept, keer op keer hetzelfde retorische patroon."

Er is veel te doen geweest om de handen van Trump. Voor Baldwin zijn ze een aandachtspunt, maar dan vooral voor de manier waarop ze bewegen. Hij bekeek in de aanloop naar zijn eerste imitatie vele uren beeldmateriaal van Trumps bijeenkomsten en campagneoptredens. Zijn Trump draait niet alleen om imitatie, maar ook om wat hij weglaat. "Het interesseert me niet bijster hoe hij binnenin in elkaar steekt", zegt hij, maar wel de manier waarop hij beweegt en de ruimte inneemt. Baldwin vergroot de gebaren uit en zoekt daarin naar een essentie. Een nadrukkelijk gebaar wordt een onnozele flipbeweging, waarbij een simpele handzwaai een kandidaat reduceert tot wat hij is: verkoper.

Saturday Night Live gaat razendsnel. In de paar minuten voorbereiding wordt ook de rode teint op het gezicht aangebracht - behalve rond de ogen, waar 'wasbeerachtige' witte cirkels verschijnen. De toupet lag zaterdag op een rek naast de pruik die actrice Kate McKinnon gebruikt voor haar Hillary Clinton-imitatie.

De Trump die Baldwin speelt, is een olifant in een porseleinkast die pardoes van de ene blunder in de andere tuimelt. Je zou bijna sympathie voor de man krijgen. Baldwin herinnert zich dat hij na de verkiezingen van de kaart was toen een vriend hem in een e-mail sardonisch bedankte omdat hij Trump een menselijk gelaat had gegeven en zo had helpen winnen. "Ik moet toegeven dat dat een mogelijkheid is", zegt Baldwin. "Maar nu hij president is, denk ik dat we de verplichting hebben het op te drijven."

Doordat de sketches zo druk bekeken worden, is het dagelijkse leven van Baldwin een beetje een pingpongwedstrijd geworden tussen de weerzin van Trump-aanhangers en de idolatrie van Trump-haters. Fans klampen hem aan op straat, soms in tranen. Afgelopen weekend, terwijl hij zijn honden aan het uitlaten was en een telefoongesprek voerde met een journalist, riep een fan hem toe 'We gaan dit overleven!'

Baldwin neemt zich voor Trump te blijven spelen in Saturday Night Live en misschien ook elders, zij het met tussenpozen - binnenkort starten de opnamen van twee films waarin hij acteert. Hij wil vermijden dat het publiek erop uitgekeken geraakt.

Er wordt weleens gezegd dat Baldwin zo goed is in het imiteren van Trump - en hem op stang te jagen - omdat de twee zo hard op elkaar lijken. In 2011 speelde Baldwin met het idee zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap in New York City. Ze hebben ook allebei lange tenen. Baldwin keerde zich ooit publiekelijk tegen de media toen hij lastiggevallen werd door paparazzi en zich moest verdedigen tegen wat hij valse aantijgingen noemde. En op Twitter vecht hij weleens oorlogjes uit, met name met Trump en zijn broer Stephen Baldwin, over hun afwijkende politieke meningen.

'Niet grappig'

Baldwin haat de vergelijking. Zijn vader was leraar, en hij benadrukt dat zijn financieel succes nooit iets veranderd heeft aan zijn waarden. De acteur ontkent ook stellig de racistische en homofobe trekjes die hem ooit ten laste werden gelegd. "Het verschil met Trump is dat hij de dingen die hem worden aangewreven wel degelijk gezegd heeft", stelt Baldwin. "En hij heeft er campagne mee gevoerd."

Tijdens zijn campagne haalde Trump regelmatig uit naar de karikatuur in Saturday Night Live. Volgens hem was het een illustratie van een 'partijdig' mediaoffensief om hem te ondermijnen.

Baldwin kroop voor het eerst in de huid van Trump op 1 oktober, iets langer dan een maand voor de verkiezingen. Hij stak de draak met de opvliegendheid van Trump en zijn uitspraak van het woord China. Voor de verkiezingen deed hij dat nog eens vier keer over, en telkens had je het gevoel dat het verkiezingsresultaat - die kerel maakt geen kans - al leek vast te staan.

De overwinning van Trump was een complete verrassing voor de show, zegt Baldwin. Iedereen had zich voorbereid op een scenario waarbij McKinnon vier jaar lang de lichtjes maniakale president Clinton zou spelen. Baldwin had ook niet gedacht dat Trump materiaal zou blijven aanleveren. Een sketch op 3 december waarin Trump een veiligheidsbriefing kreeg, draaide om een incident waarbij hij een post van een 16-jarige uit Californië retweette om de media aan te vallen. "Heeft hij echt gedaan", zegt McKinnon, die ook Trumps adviseur Kellyanne Conway speelt.

Ook toen hij verkozen werd, bleef Trump tweeten over Saturday Night Live. Zoals op 4 december: "Net geprobeerd naar Saturday Night Live te kijken - niet om aan te zien! Totaal vooringenomen, niet grappig en de imitatie van Baldwin is verschrikkelijk. Zielig."

Baldwin vindt de afkeuring "grappig".

Het is tijd voor de generale repetitie. Baldwin duikt nog snel de kleedkamer in. De deur gaat dicht, maar gaat plotseling weer open. "Wie het ook is," roept hij in de gang, "zou het niet prachtig zijn, mocht iemand het zwaard uit de steen komen trekken en ons van die kerel verlossen? Zou dat niet fantastisch zijn?"

Waarop hij de deur sluit om zijn pak aan te trekken.

© The New York Times