Geachte heer Van Dijck, Beste Dirk,

De fictiereeksen van eigen bodem volgen elkaar momenteel in zo'n waanzinnig tempo op dat je als kijker tussen de bomen am- per nog het bos kunt zien. En die overdaad schaadt. Ze beginnen immers allemaal een beetje hetzelfde te smaken. Naar middelmatige eenheidsworst die wel de honger, maar zelden de goesting stilt. Net goed genoeg voor een paar plakjes tussen de doordeweekse tv-boterham. Gelukkig zit er af en toe eentje tussen die het niveau van de gaarkeuken overstijgt. Een verrassend smakelijk gerechtje vol eerlijke ingrediënten van 'eigen kweek'. Ambachtelijk gemaakt en met liefde op smaak gebracht door een creatieve chef en zijn acterende brigade. En daar wil een mens al eens een omweg voor maken.

Zo komt het dat ik op dinsdagavond helemaal naar het godvergeten Wijtschate afzak om er de belevenissen te volgen van een oer-(West)Vlaams gezin van aardappelkwekers die ik meteen sympathiek vond. Na een verleden vol noeste arbeid was hun toekomst gehypothekeerd door een mislukte oogst en een malafide bankdirecteur en hadden ze zich zo zwaar in de financiële puree gewerkt dat de familienaam Welvaert als een vloek begon te klinken.

Ik maakte er kennis met de brave moeder Ria en haar drie mannen en keek geamuseerd toe hoe zoon Frank op de wijze van Grenzeloze liefde zijn Filipijnse bruid, - "Good smelling? I have new aftershave up!" - welkom heette. Maar mijn aandacht ging vooral naar patriarch Jos, die plannen smeedde om door het telen van geestverruimende gewassen het hoofd te bieden aan de financiële rampspoed.

Want zo kom ik eindelijk bij jou terecht, Dirk. Terwijl ik je bezig zag als de toekomstige Walt(er) White van het Heuvelland, realiseerde ik me plots hoeveel kansen ik onbenut heb gelaten om jou te schrijven. Er was altijd wel iets of iemand belangrijker dan jij. Maar nu moet en zal ik mijn respect betuigen aan een uitzonderlijk acteur die heelder pagina's televisiegeschiedenis heeft volgeschreven.

Zelden de echte ster van de show, maar al jaren de absolute koning van (bij)rollen met diepgang. Als geen ander in staat om van het ene personage in het volgende te vervellen en het verschil tussen fictie en realiteit weg te spelen. Een televisionele laatbloeier die als rijpe zestiger onder de aanbiedingen wordt bedolven. Incontournable geworden voor elke zichzelf respecterende regisseur en as we speak zenderoverschrijdend te bezichtigen als voornoemde Jos in Eigen kweek, notaris Yves in Zuidflank en cynische onderzoeksrechter Boudewijn in De Ridder. Een sluitende kwaliteitsgarantie met strenge karakterkop. Vaak beter dan de serie waarvoor hij werd ingehuurd. Nooit ondermaats, altijd degelijk en soms zo geloofwaardig dat het bijna beangstigend wordt.

Een opmerkelijk parcours voor een volbloed theatermens die, toen hij als ventje van tien op school een dronkaard mocht spelen, bij zichzelf de gave ontdekte om een publiek te entertainen. Als gediplomeerd jurist voorbestemd voor een carrière als advocaat, maar er zich, gelukkig, snel van bewust dat acteertalent toch beter op de planken dan in de rechtszaal gedijt. Stichtend lid van De Vereniging van Enthousiasten voor het Reële en het Universele, een avant-gardistisch en eigenzinnig theatergezelschap dat geen trek had in artistieke compromissen en koppig een eigen koers bleef varen. En die vaar jij nog steeds, Dirk. Als de kieskeurige onafhankelijke met chronische bindingsangst die zijn talent enkel wil lenen voor 'hygiënische' rollen en die te allen tijde zijn vrijheid zal verkiezen boven lucratief bandwerk.

Ik ben al een trouwe fan sinds je bij leven een legende werd als Michel Drets in Het eiland. Dat hulpeloze vat vol frustraties en onhandige eigendunk. Geterroriseerd door zichzelf en de abjecte Bucky Laplasse. Een aandoenlijke loser. Balancerend op het slappe koord tussen onmacht, onzekerheid en hoop. Nooit zal ik de scène vergeten waarin je gedwongen werd in je onderbroek te poseren om achteraf geconfronteerd te worden met 'de foto van de schaamte'. Ik weet nog goed dat ik toen met alle plezier samen met jou de trappen was opgestormd om die vernedering te wreken. Of hoe blij ik was dat je uiteindelijk alle opgekropte woede de vrije loop liet en zowel je 'vloer' als je eigenwaarde terugwon.

Ook in Quiz Me Quick wist je me aflevering na aflevering voor jou te winnen als de stugge, harde en humorloze belastingcontroleur Roger die slechts mondjesmaat in het reine kwam met 'het paard van Parijs' en zijn onverwerkt verleden. Nog zo'n etter die achteraf een mooi mens bleek.

Daarom deze brief, Dirk. Om je te bedanken voor al die fijne momenten van onvergetelijke televisiemagie waarvan de nasmaak nog jaren het collectieve geheugen zal doen watertanden. Voor mij speelde je immers nooit Michel Drets, Roger, Jos Welvaert en al die anderen. Je wás ze gewoon.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Althans, dat beweren vrienden die me bezweren dat ik ooit in de zaal zat waar jij op het podium het beste van jezelf gaf tijdens Het huwelijksaanzoek van Tsjechov. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik me daar niets meer van kan herinneren.

Onlangs hoorde en zag ik je als gast in Reyers laat vertellen over je 'echte' leven dat zich voor een belangrijk deel afspeelde in je tweede vaderland Brazilië. Je had er acht jaar tussen de Yanomami-indianen gewoond om er -"ik wil zinnige dingen doen voor de mensheid" - met je vzw Os Rios Profundos midden in de jungle allerlei volksverheffende projecten uit de grond te stampen.

Het klonk als een spannend jongensboek. Verrast en vol bewondering luisterde ik naar het verhaal van je vermoorde vriend Simon, de capibara- en varkenskwekerij, het nieuwe schooltje en de problemen met belastingen en verblijfsvergunning. Goede werken gefinancierd met de inkomsten van een freelance-acteur die ik vooral kende als de incarnatie van een kaal, grijs burgermannetje. Een stil water met diepe gronden en een ook buiten het alziend oog van de camera grote mijnheer. Respect!

Blijf dus vooral de 'moeilijke mens' waarvoor je zo vaak versleten wordt en laat nooit iemand anders de baas worden over je eigen leven. Vanzelfsprekend wens ik je nog talloze briljante series toe en kom ik zeker kijken als je ergens in het Gentse op de planken staat. Al besef ik intussen ook wel dat je, als indiaan tussen de indianen, de mooiste rol uit je carrière al hebt gespeeld.