Disco op hoge hakken
Heel even leek het erop dat Scissor Sisters de zoveelste eendagsvlieg zou worden die na een extravagante, haast onherkenbare Pink Floyd-cover weer in het niets zou opgaan. Maar kijk: inmiddels is het New Yorkse gezelschap aan een vierde plaat toe, en de passage in de AB was uitverkocht.
Scissor Sisters, gezien op 8 oktober in de AB, Brussel
Denk aan Scissor Sisters en er springen je spontaan visioenen van exuberante feestjes, kleurige outfits, pompende disco én, uiteraard, de trommelvliesverscheurende falsetstem van Jake Shears voor de geest. Het kwartet - in Brussel aangevuld met een drummer en twee achtergrondzangeressen - grossiert in bandeloze popmuziek waarin het leven onvermoeibaar gevierd wordt, elke dag een nieuw excuus vormt om nieuwe clubs te ontdekken, en seks niet louter een functionele aangelegenheid is.
Bij Scissor Sisters klimt de feelgoodfactor tot aan de hemel, en mag er complexloos gedanst en zelfs meegezongen worden. Als het even kan op de juiste toonhoogte, maar zelfs dat bleek geen absolute must. Voor één keer zat het geluid trouwens niet helemaal zoals het moest in de AB, maar dat stond niet in de weg dat het, dankzij de uitgelaten sfeer op het podium én in de zaal, toch een vermakelijke avond werd. Met Magic Hour brachten de Scissor Sisters eerder dit jaar hun beste, meest volwassen plaat uit, maar de zorgeloze joie de vivre die hun beste werk kenmerkt is gelukkig gebleven. Openers 'Any Which Way' en 'Keep Your Shoes On' zetten alvast de bakens uit: aanstekelijke disco die de decadentie van Studio 54 - de échte - weer in sprankelend Technicolor deed heropleven.
Shears, het soort frontman voor wie optreden synoniem staat voor anderhalf uur fitnessen, holde naar alle kanten van het podium en zocht voortdurend contact met de eerste rijen, terwijl diva Ana Matronic - in schreeuwerig geel polkadotjurkje - het onmogelijke deed door overeind te blijven op haar hoge hakken. De set kantelde naar spitante elektropop (het euforische 'Let's Have a Kiki') naar de seventies van de jonge Elton John via de ballad 'Mary' tot aan de spartaanse beats van 'Shady Love'. Bij dat nummer was de inkleding overtuigender dan de song zelf, maar dat werd meteen weer rechtgetrokken met 'Comfortably Numb' en, uiteraard, het speelse 'I Don't Feel like Dancing', dat uitgroeide tot de apotheose van de set.
Een erg korte set overigens, en ook de bisronde, waarbij het radiogenieke 'Only the Horses' zich als een nieuwe Scissor Sisters-classic aandiende, werd niet langer gerokken dan nodig. Daardoor was het optreden voorbij voor je er erg in had. En dat is op élk feestje een goed teken.