Geachte heer Lenaerts, Beste Tom,

Wat is er dankbaarder dan een nieuw seizoen te beginnen met een brief aan een oude tv-vriend die na jaren weer op het vertrouwde nest is neergestreken? Een verloren zoon die uit het oog maar nooit uit het hart verdween, omdat de herinneringen aan zijn indrukwekkende oeuvre altijd levendig zijn gebleven. Na amper twee afleveringen van Kalmte kan u redden meteen helemaal terug van veel te lang weg geweest. Ook de kijkers sloten de dolende ridder liefdevol in de armen om hem andermaal massaal tot zondagse kijkcijferkoning te kronen.

Schijnbaar moeiteloos pikte je de draad weer op waar je hem jaren geleden verloor om, net als in glorieuze Pappenheimer-tijden, de sympathieke schavuit te spelen in een pretentieloos maar slim en onderhoudend spelletje. Dezelfde sjofele underdog-look, dezelfde schaapachtige glimlach die zich al op voorhand leek te excuseren voor het salvo aan milde seksistische en/of dubbelzinnige toespelingen dat onvermijdelijk zou volgen. Geamuseerd zag ik hoe je je denkbeeldige leraar Grieks op een 'welgemeende fuck you' trakteerde, de mannelijke kandidaten een hoger stressniveau probeerde aan te praten en als een Casanova uit 'den Aldi' onbeschaamd en kansloos met de dames flirtte.

Het was alsof de tijd had stilgestaan en barmhartig de spons wou vegen over een woelige periode waarin je voor het eerst de bittere pil van de nederlaag moest slikken. Al heb ik er zelfs toen nooit aan getwijfeld dat je ster ooit weer in primetime zou schitteren. Talent laat zich niet dwingen en tenslotte bewezen ook boezemvriend Bart De Pauw en andere dissidenten als 'De chinezen', Lieven Scheire en je nieuwe werknemer Bart Cannaerts dat er wel degelijk nog leven is na Woestijnvis - een ooit van revolutionaire ideeën borrelend productiehuis dat gouden zaken deed als hofleverancier van de openbare omroep, maar een unique sellingpoint te grabbel gooide door een opstoot van mediamegalomanie. Een strategie die vooral de concurrentie op scherp zette, een hechte vriendengroep uit elkaar deed spatten en een hybride zender opleverde die ondanks de vele Telenet-miljoenen amper kijkers lokt.

Dat doemscenario had jij in De parelvissers perfect voorspeld. Briljante fictie die op beangstigend accurate wijze realiteit werd en waarbij ik me nog steeds afvraag of je toen al de bui zag hangen. Toch had ik nooit verwacht dat ook jij, toch een van de founding fathers, na vijftien jaar trouwe dienst de Woestijnvisdeur met zo'n harde klap achter je dicht zou gooien. Geen mooi - "daar zijn ze bij Woestijnvis niet goed in" - afscheid, maar een vechtscheiding met getrokken messen.

Ik had toen oprecht met je te doen, omdat ik begreep dat een golden boy als jij het er moeilijk mee had dat de grote baas de stekker uit De kruitfabriek, en een streep door jullie vriendschap trok. Naar verluidt werd sindsdien enkel nog via aangetekend schrijven gecommuniceerd en ik meen me te herinneren dat een hautain SBS-maatpak je publiekelijk verregaande luiheid aanwreef. Een grotesk gebrek aan respect en dankbaarheid voor de staat van verdienste van een creatief zwaargewicht en begenadigd tv-maker. Met zulke vrienden heeft een mens geen vijanden meer nodig.

Hoewel die kille afrekening me boos maakte, moet ik bekennen dat je wankele kruitfabriek thuis nooit een vaste afspraak werd en ik je onvoldragen geesteskind meer dan eens ontrouw ben geweest. Maar het kan ook niet 'alle ballen prijs' zijn. Falen is des mensen en ook geboren winnaars moeten kunnen verliezen om na een mokerslag sterker dan ooit te herrijzen en revanche te nemen. Dat is je, tot spijt van wie het benijdt, op klinkende wijze gelukt, Tom. En daar ben ik blij mee.

We gaan immers lang terug, jij en ik. Zo'n kwarteeuw geleden kwam ik je voor het eerst toevallig tegen in het improvisatieprogramma Onvoorziene omstandigheden. Een nobel onbekend broekventje met een grote mond. Ontdekt door de grote Mark Uytterhoeven en na een stage achter de schermen van Morgen maandag gepromoveerd tot een van de Schalkse ruiters. Dát was pas een baanbrekende (talk)show. Van De kruitfabriek kan ik me nauwelijks wat herinneren, maar ik denk wel met heimwee terug aan de kwajongensachtige wijze waarop je met Bart De Pauw en 'Red Michiel' naadloos ernst, comedy en spectaculaire reportages in elkaar deed vloeien. Paul Jambers versus Jan Hoet, het wederrechtelijk binnendringen van de nationale luchthaven en de campagne om toenmalig VRT-opperhoofd Bert De Graeve naar de studio te halen ... Staaltjes spraakmakende televisie.

Ik amuseerde me kostelijk met Mannen op de rand, keek trouw naar De pappenheimers en heb geen aflevering gemist van Voor eens en voor altijd, waarin je samen met Michiel Devlieger genadeloos grappig afrekende met BV-vooroordelen. Maar het meest heb ik genoten van Met man en macht. Je onsterfelijke magnum opus. Een monumentale kroniek die een diepmenselijk en herkenbaar portret borstelde van de dorpspolitiek en me, telkens wanneer er nu over een 'polyvalente zaal' wordt gepraat, doet denken aan een domme ex-coureur, een getormenteerde gemeentesecretaris of een Jan Decleir in vrouwenkleren. Wie dat kan zeggen, heeft meer dan één steen verlegd in de televisiewereld.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Eind vorig jaar was ik er in de Gentse Vooruit getuige van hoe je samen met collega-BV's een lans brak voor het klimaat en alle machthebbers wegens schuldig verzuim aan de schandpaal nagelde. Een koppige milieukrijger die niet met zich liet sollen en desnoods eigenhandig voor de afkoeling van de planeet zou zorgen. Dat engagement maakte mijn respect voor jou alleen maar groter en daarom doet je spectaculaire comeback me dubbel plezier. Voor het geld moet je het sinds de lucratieve verkoop van je Woestijnvis-aandelen immers al lang niet meer doen en je had makkelijk tot lang na je pensioen comfortabel op je tv-lauweren kunnen rusten. Ik had het je niet eens kwalijk genomen.

Toch was ik opgelucht dat passie, ambitie en eerzucht de bovenhand haalden zodat je nu als 'kleine zelfstandige' een nieuw kijkcijferkanon mag vieren. Voortaan helemaal je eigen baas als trotse zaakvoerder van productiehuis Panenka. Niet langer meer schatplichtig aan de mediabobo's die zelden verder kijken dan hun ego of portefeuille.

Welkom terug, Tom. Ik kijk reikhalzend uit naar de nieuwe fictiereeks die je samen met Tom Van Dyck aan het verzinnen bent en ben vooral benieuwd hoe lang je het been stijf zult/kunt houden in de heikele kwestie rond de remake van De mol. Soms kan wraak zoet zijn. Laat de hoge heren dus nog maar een tijdje zweten. Je hebt ze in de tang.

Met vriendelijke groeten,

Je vriend Jules