Mbokani knalt Anderlecht naar eerste overwinning
Anderlecht mag trots zijn op zichzelf. Tegen een Europese mastodont als Zenit Sint-Petersburg - akkoord, die hebben een klein griepje - zorgden Mbokani (wie anders?) en een puike collectieve prestatie voor de eerste thuiszege in de Champions League sinds 2003.
Een mens moet keuzes maken in het leven, en al zeker een trainer van een topclub. John van den Brom kon weer een beroep doen op 'Dieu' Mbokani na diens neusbreuk. Van den Brom had voor de makkelijke weg kunnen kiezen: Mbokani én De Sutter opstellen tegen Zenit. Niemand zou hem daarop hebben afgerekend, niet in een wedstrijd die moest gewonnen worden. Van den Brom zette evenwel De Sutter op de bank - zijn topschutter uit de voorbije wedstrijden. De youngsters Praet en Bruno behielden hun stek, Kljestan - op de avond van de Amerikaanse verkiezingen - werd tegen de Russen mee op het middenveld gestuurd.
Zenit, zonder Hulk en mét de uitgejouwde Witsel, liet in de heenwedstrijd een belabberde indruk en wekte ook gisteren niet meteen de schijn de puntjes op de i te zetten. Anderlecht kwam allerminst terecht in een storm, integendeel, paars-wit deed vertrouwen op zowel aan de bal - het leer ging aardig rond - als in de defensieve omschakeling, waarbij het niet of nooit in de problemen kwam, met Nuytinck opnieuw opvallend autoritair. Een poging van Lombaerts na een hoekschop en een schot in de draai van Semak waren hooguit schuchtere standjes voor het doel van Proto.
Gemaskerde man
De eerste kans voor Anderlecht was meteen raak. Kouyaté stond hoog en speelde in bij Mbokani. Die probeerde eerste Bruno te lanceren, en toen dat niet lukte, zette hij dan maar een dubbelpass op met Kljestan. De 'gemaskerde man' wipte het eerste doelpunt van paars-wit in deze Champions League-campagne over Malafeev (1-0).
Een coach en zijn spelersgroep hebben toch veel meer aan een prestatie zoals deze tegen Zenit als tegen AA Gent? Anderlecht speelde uitstekend als collectief, met een defensie die doordekte, een middenveld dat initiatief nam, vleugelspelers die op en neer renden, en een diepe spits die in de match zat. De landskampioen voetbalde volwassen: een mengeling van realisme en Hollandse branie. Het huidige Zenit is Barcelona of Real niet, maar de tactische en mentale naïviteit die Anderlecht bijvoorbeeld vorig seizoen de das omdeed tegen AZ, was nu niet te herkennen.
Na de rust een zelfde spelbeeld. Zenit probeerde, zonder dat Anderlecht panikeerde. Rond het uur ging even het alarm af, toen Witsel op de rand van de zestien een uitvallende bal hard en laag inschoot - Proto ging goed plat en klemde.
Voorts niets om zich zorgen te maken: Kerzhakov zat in de zak van Nuytinck en Kouyaté, en Biglia was baas op het middenveld.
Ook aan de overzijde kon Anderlecht nog wel iets klaarmaken. Veelal gebeurde dat op rechts, met de snelheid van Bruno, of op links, met de uitzwervende Mbokani. Bruno had de beste kans aan de voet maar zijn laatste pas voor Jovanovic was slecht.
Er was niet eens sprake van Russische druk. John van den Brom kon rustig als een veldheer voor zijn dug-out staan. Een trainer die triomfeert in wat hij zelf had aangekondigd als "de match van de waarheid" laat de regen met plezier over zich heen dalen.
Overwinteren
Het was nog even afwachten hoe Anderlecht de slotfase zou uitspelen, in het appetijtelijke vooruitzicht van de eerste thuisoverwinning op het kampioenenbal sinds 2003. Van den Brom anticipeerde met de wissel Praet door Kanu: meer kracht, volume en frisheid.
Negen minuten voor affluiten had die andere invaller, Iakovenko - hij loste Bruno af -, de beslissing aan de voet. Na een aarzeling in de defensie van Zenit trapte Iakovenko het leer tegen de bovenkant van de lat.
De Brusselse aanhang zong, de Russische gooide bengaals vuurwerk. En Anderlecht, dat kwam niet meer in de problemen; eigenlijk een hele avond niet. Chapeau. Een chef d'oeuvre om trots op te zijn. Maar vooral, het smaakt naar meer. Naar Europees overwinteren in de Champions League, zowaar.