'Blue Bird' vliegt ook in Vlaanderen
Het wordt stilaan moeilijk voor Belgische filmfestivals om werk van eigen bodem in wereldpremière voor te stellen. Morgen beleeft Blue Bird, de tweede langspeler van Gust Van den Berghe, zijn Belgische avant-première op het Filmfestival van Gent, maar eerst was Cannes aan de beurt.
Men kan het de makers natuurlijk niet kwalijk nemen. Vorig jaar zorgde Gust Van den Berghe al voor een stunt door zijn debuutfilm Little Baby Jesus of Flandr/En waar de sterre bleef stille staan, dat in feite een uit de hand gelopen (maar tegelijk artistiek strak in de hand gehouden) afstudeerfilm was, geselecteerd te krijgen voor de 'Quinzaine des Réalisateurs' in Cannes. Dit jaar bleek die prestigieuze nevensectie opnieuw - en dat is ook erg ongebruikelijk - geïnteresseerd in zijn tweede film, waarvoor hij zich door het toneelstuk L'Oiseau bleu van Maurice Maeterlinck (uit 1908) liet inspireren.
Een beetje althans. Want de regisseur heeft dit symbolistische toneelstuk, waarin de kinderen Tyltyl en Mytyl op zoek gaan naar de magische vogel uit de titel, compleet getransformeerd én ook nog eens getransponeerd naar Afrika, meer bepaald naar de Tambermastam in het noordoosten van Togo. Hier zijn het Bafiokadié en zijn zusje Téné die hun dorp verlaten en achter de blauwe vogel aangaan.
Blauwe waas
Toen Blue Bird eerder dit jaar ook in Karlovy Vary vertoond werd, vertelde de presentator van dienst dat de organisatoren de dag voordien nog een verontrust telefoontje hadden gekregen vanuit de projectiecabine. Of zij wisten dat de film eruitzag als een dunne spaghetti? Jawel, de film moest geprojecteerd worden in een ongebruikelijk, zeer langwerpig cinemascopeformaat. En of ze wisten dat er een soort monochrome, blauwe waas over de hele film hing. Ja, dat was óók de bedoeling.
De projectionist in Karlovy Vary zal wel niet de enige zijn die vreemd opkijkt bij de visie van Blue Bird. Het is inderdaad een even ongewone als originele en eigenzinnige film, wat trouwens ook al van Little Baby Jesus of Flandr kon gezegd worden. Daarin draaide het om de geboorte (van de kleine baby uit de titel), terwijl Van den Berghe het hier over kinderlijke onschuld wilde hebben, meer bepaald het verlies van die onschuld, want opgroeien is natuurlijk ook altijd een vorm van afscheid nemen.
Blue Bird is een poëtische en betoverende filmtrip geworden, die zijn geheimen maar mondjesmaat prijsgeeft, maar binnen de gesofisticeerde vormgeving toch ook ruimte laat voor humor, verbazing en ontroering.