Direct naar artikelinhoud

'Ambitie, ideeën en heel veel dromen'

Sepideh Sedaghatnia droomde van een carrière als piloot maar belandde in de wereld van de haute cuisine. Vanaf volgende week legt de sommelier van sterrenrestaurant 't Zilte de deelnemers van Mijn pop-uprestaurant! het vuur aan de schenen.

Zes jaar geleden stond Sepideh Sedaghatnia (30) in de Antwerpse Van Breestraat aan te schuiven voor de deur van restaurant Matizze. De uitbaters van dat restaurant namen deel aan het eerste seizoen van VTM-programma Mijn restaurant! en waren op zoek naar personeel. "Een kans om ervaring op te doen en te pikken met je ogen", vindt Sepideh nog steeds. "Wanneer iemand als Peter Goossens komt vertellen hoe het beter moet, steek je daar heel veel van op."

Een job bij Matizze werd het uiteindelijk niet. Ook zonder die ervaring vond Sepideh haar weg. Meer nog, vanaf volgende week is ze zelf de Peter Goossens van dienst. Sepideh, of Sepi zoals de collega's bij 't Zilte haar noemen, is een van de drie juryleden die tijdens Mijn pop-uprestaurant! op zoek moeten naar restaurateurs met talent. Maar waar ze zes jaar geleden nog stond te popelen voor een televisie-avontuur moest ze daar deze keer toch even over nadenken. "Er is ondertussen veel veranderd", vertelt ze. "Ik heb al wat stappen gezet. En media kunnen je maken of kraken, dat besef ik maar al te goed. Ik ben hier sommelier, mijn naam is aan die van 't Zilte verbonden. Ik heb hier alle kansen gekregen, dat wil ik nu niet verknallen."

Kinderdroom

Sepideh reed de voorbije jaren een behoorlijk hobbelig parcours. Ze groeide op in Iran en had als kind een uitgesproken voorkeur voor alles wat creatief was. "Ik vond het plezant om met mijn handen bezig te zijn. Ik volgde kunstschool, leerde schilderen met olieverf en wou in die richting verder." Vader en moeder liepen echter niet meteen warm voor dat idee. Zij zagen in het olierijke Iran eerder toekomst in de petrochemie. En dus stuurde Sepi haar toekomstbeeld bij. Emotie maakte plaats voor rede, de schilderkunst werd ingeruild voor de wetenschappen. Van toen af mikte Sepideh op een carrière als piloot, met een job in de oliesector als plan B. "Vliegen was altijd een meisjesdroom geweest." Maar net toen ze klaar was om zich aan het aartsmoeilijke ingangsexamen te wagen, gooide het beleid roet in het eten. "Plots kwamen vrouwen niet meer in aanmerking voor de pilotenopleiding. Tot zover mijn droom."

Ondertussen hadden vader en moeder Sedaghatnia hun conclusies getrokken. "Mijn ouders wilden hun kinderen laten opgroeien in een iets bredere wereld. Dat was in Iran onmogelijk." Die bredere wereld hoopten ze in België te vinden, op aanraden van een oom. Al viel dat voor Sepi in eerste instantie nogal tegen. "Je bent zeventien, laat al je vrienden en familie achter om dan terecht te komen in een land dat je enkel kent uit oorlogsseries die je ooit op tv zag. Ik moest op de wereldkaart opzoeken waar België nu precies lag." En dan was er nog de taalbarrière. "De geschiedenislessen waren een ramp. Het kostte me een volledige dag om een pagina uit mijn geschiedenisboek te vertalen." Om maar te zeggen dat dat eerste jaar in België niet het makkelijkste was. Tot het plots vakantie was en Sepideh op zoek ging naar een vakantiejob. Ze kon aan de slag als afwasser in De Residentie in Lichtaart, een hotel in de buurt. Een openbaring: "Ik kwam in een andere wereld terecht. Het contrast kon niet groter zijn. Van een saaie schoolomgeving naar een hotel waar van alles gebeurde. De Rode Duivels kwamen er langs, er stond een gepassioneerde chef aan het fornuis en in de zaal liep met Ronny Bosmans ook een heel gedreven maître rond. Ik heb een enorme bewondering voor mensen die zo gepassioneerd zijn door wat ze doen. Meteen ook de reden waarom ik fan was, en bén, van mensen als Viki Geunes, mijn eigen chef. Mannen met ballen aan hun lijf, die helemaal opgaan in wat ze doen."

Die passie werkte aanstekelijk en Sepideh besloot het na die zomervakantie aan de hotelschool in Geel te proberen. Geen voor de hand liggende keuze. Niet alleen borg ze daarmee haar universitaire dromen op, bovendien moest ze als achttienjarige opnieuw starten in het vierde middelbaar. "Omdat ik de nodige basis niet had moest ik terug naar het begin van de opleiding", legt ze uit. "Een drastische beslissing? Misschien, maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad."

Drankenkunde

Tijdens haar opleiding aan de hotelschool ontdekte Sepideh immers haar passie voor wat in het vakjargon 'drankenkunde' heet. "Leren hoe wijn wordt gemaakt, hoe je proeft, hoe je drinkt, op een bijna wetenschappelijke manier. Ik vond dat ongelooflijk fascinerend."

De liefde voor oenologie kreeg Sepideh van vader mee. Die produceerde in Iran, waar alcohol officieel verboden is, elk jaar opnieuw zijn eigen clandestiene cuvée. "Een soort wedstrijd met zijn broer. Elk jaar opnieuw probeerden ze elkaar de loef af te steken." Ook Sepideh mocht af en toe proeven van de kelderexperimenten van haar vader. "Alcohol was bij ons thuis geen taboe. Ik ben wel als moslim geboren, in Iran hoorde dat nu eenmaal zo, maar ik hou niet van extremen wat geloof betreft. Ik ben er wel van overtuigd dat er een God is, een wereld als de onze kan niet per toeval zijn ontstaan. Het geloof in goedheid, de overtuiging dat we goed moeten zijn voor elkaar, dat is voor mij het belangrijkste, maar welke naam je dat geloof moet geven, weet ik niet. "

Ondertussen ging Sepideh op alle mogelijke manieren op zoek naar kennis. "Ik hielp op proeverijen om dan achter de schermen duurdere wijnen en oudere porto's - dingen waar we op school niet aan toe kwamen - te proeven. Ik schreef me in voor wedstrijden en pikte zoveel mogelijk reizen naar allerlei wijngebieden mee." Die aanpak legde haar geen windeieren. Sepideh schopte het tot assistent-maître bij De Residentie, bouwde de wijnbar van Hotel Noah in Kasterlee uit en ging aan de slag als gerant bij Hotel Keravic, alweer in de Kempen. Een steile opmars, al bleef de blik naar boven gericht. Het doel was 't Zilte, het enige sterrenrestaurant in de regio. Maar tussen droom en daad stonden praktische bezwaren. "Ik wou op zondag thuis zijn: één dag per weekend met mijn vriend, dat was het absolute minimum. Alleen sloot 't Zilte op maandag en dinsdag. Hoe graag ik het ook wou, ik kon er gewoon niet aan de slag." Tot 't Zilte plots naar Antwerpen verkaste. Met de verhuis naar het bovenste verdiep van het MAS verschoven ook de sluitingsdagen. Plots was het restaurant op zondag en maandag dicht. Sepideh mailde haar cv door en werd er door chef Viki Geunes meteen uitgepikt. "Ik heb mijn sollicitatie 's nachts doorgemaild, 's morgens had ik al antwoord en drie dagen later was het contract getekend."

Ancien

Twee jaar later is Sepideh op haar dertigste een van de anciens van 't Zilte. Ze bepaalt welke wijn bij welk gerecht past en helpt klanten bij het maken van de juiste keuze uit de door haar samengestelde wijnkaart. Al wekt dat soms nog verwondering. "Klanten vragen me nog wel eens om de sommelier te roepen wanneer ik met de wijnkaart in mijn handen bij hun tafel kom staan", lacht ze. "Maar dat gebeurt tegenwoordig steeds minder vaak." Logisch ook, de sommelier van 't Zilte wordt stilaan een bekende naam. Vorig jaar riep restaurantgids GaultMillau haar uit tot sommelier van het jaar, en vanaf dinsdag zal ook het grote publiek haar ontdekken. Maar nog is de ambitie niet geluwd. "Of 't Zilte voor mij een eindpunt is? Ik ben amper dertig jaar - hoe kan ik dan van een eindpunt spreken? Ik heb ambitie, ik heb ideeën en vooral heel veel dromen. Naar mijn gevoel sta ik nog maar aan het begin van mijn carrière."

Mijn pop-uprestaurant!, vanaf dinsdag om 20u35 op VTM.