Uw kind drogeren of helpen?

Ze zou de lagere school perfect aankunnen, voorspelden de kleuterjuffen. Dus maakte Jeanne de overstap naar het eerste leerjaar terwijl ze daar eigenlijk nog wat te jong voor was. "Met lezen en schrijven was ze al snel weg, maar met rekenen vlotte het heel moeilijk", vertelt Deborah Kools.

Het jaar overdoen bracht geen soelaas. Jeanne bleef kampen met een concentratieprobleem. "We hebben haar uiteindelijk laten testen door een kinderpsychiater. Na een kort gesprek en een beetje observatie haalde die het etiket Attention Deficit Disorder (ADD) boven. Er is toen op basis van niets een diagnose gesteld", zegt Deborah, die het advies om haar dochter het medicijn Strattera te geven feestelijk in de wind sloeg.

Jeanne verhuisde wel naar een steinerschool, waar men wist dat ze het label ADD droeg. Haar creatieve aanleg viel op, maar ook daar bleven de concentratieproblemen voor moeilijkheden zorgen.

Heftige reacties

De ouders van Jeanne lieten hun dochter een tweede keer onderzoeken, deze keer veel uitgebreider. "Opnieuw luidde de diagnose ADD. De kinderpsychiater, een fijne mevrouw, raadde ons aan Rilatine te proberen. In het begin ging dat goed, de juf was zelfs euforisch", herinnert Deborah zich. Helaas duurde het mooie liedje niet lang.

"Na verloop van tijd kreeg Jeanne extreme emotionele uitbarstingen wanneer ze haar pilletje niet nam, vooral in het weekend of op vakantie. Ze had dan ook geen eetlust meer. Door die heftige reacties zijn we na een kleine twee maanden weer gestopt met Rilatine", zegt Deborah.

Daar was de juf aanvankelijk niet gelukkig mee. "Die zag dat het vlindertje weer in de klas zat en ze begon zeer eenzijdig naar Jeanne te kijken. Maar Jeanne is méér dan een concentratieprobleem. We hadden een gesprek met de juf en nadien kreeg ook zij oog voor de kwaliteiten van onze dochter. Ze heeft hard haar best gedaan, chapeau daarvoor."

Omdat de ouders het niet zagen zitten om hun meisje nogmaals bloot te stellen aan Rilatine, besloten ze voor therapie te kiezen. "Eerst met de Hendrickxmethode, waarbij gewerkt wordt aan de links-rechtscoördinatie. Daarna zijn we met haar naar de logopedie gegaan voor het rekenen", zegt Deborah.

Jeanne kwam er in contact met fijne mensen, met wie ze een band kreeg. Het deed haar deugd, maar het was tegelijk een zware belasting voor het gezin. "Je moet er toch telkens weer tijd voor vrijmaken", stipt Deborah aan. "Het was een lange weg."

Het perfecte kind

Haar dochter werd al op zeer jonge leeftijd geconfronteerd met het etiket ADD en Deborah betreurt dat. "Haar zelfbeeld is aangetast. Ze heeft faalangst voor dingen die vanzelf gaan als ze ontspannen is. Ik probeer daarom heel erg te benadrukken waar ze goed in is. Doordat zo veel van haar kwaliteiten niet opgemerkt zijn, beseft ze minder dat ze die heeft. Soms gebruikt ze haar etiket weleens als excuus wanneer ze geen zin heeft in haar oefeningen wiskunde. Maar ze kan het wel."

"Voor mij had de diagnose niet gehoefd", merkt Deborah op. "We hebben hard gewerkt, maar Jeanne doet het goed zonder pil. Na onze ervaringen geloof ik zeker niet in Rilatine. Dat ouders zelf vragen om een pil voor hun kind, kan ik me moeilijk voorstellen. Je gaat toch liever aan de slag met je kind dan het te drogeren?"

Scholen, zo stelt Deborah vast, opteren wel liever voor een pilletje. "Veel leerkrachten zijn nu eenmaal overbelast, zodat ze minder tijd in kinderen kunnen steken."

Zelf coacht ze leerkrachten op lagere scholen en wat ze daar meemaakt, verontrust haar. "Sommige leraars overlopen hun klasgroep en zeggen: die heeft autisme, die ADD, die dit, die dat. Dat is verschrikkelijk. Elk kind is anders, en sommige kinderen vragen een handleiding, maar dat voel je toch aan? Jammer genoeg zijn weinig leerkrachten open en flexibel. Zijzelf, niet de kinderen, hebben blijkbaar vakjes nodig."

Ook vanuit de ziekenfondsen komt de vraag om kinderen te diagnosticeren. "Zonder etiket worden therapieën en geneesmiddelen immers niet terugbetaald", zegt Deborah. "Maar uiteindelijk kun je bij iedereen een of ander ziektebeeld opsporen. Toen ik jong was, zei mijn juf ook dat ik een vlindertje was, maar ik werd niet in een vakje geduwd. Nu krijgen kinderen die afwijken van de norm een negatief etiket opgekleefd."

"Er is een sjabloon van het perfecte kind, dat geconcentreerd leert en altijd rustig is, maar vernieuwende mensen lopen niet in het rijtje", stelt Deborah. "Is rekenen echt zo belangrijk? Jeanne kan allerlei verbanden leggen die haar leeftijdsgenoten nog niet zien. Ze heeft een groot talent voor dromen. Misschien heeft ADD ook positieve kanten?"