Geachte mevrouw Wesenbeek, Beste Lynn,

Zelden heeft een weerzien me meer plezier gedaan dan toen jij er kwam bijzitten in De slimste mens. Je aanwezigheid voerde me terug naar de beginjaren van VTM en maakte me nog maar eens duidelijk hoe vergankelijk roem kan zijn in medialand. Daar kunnen schermgezichten van de ene op de andere dag zomaar van het zaligmakende scherm worden gebannen om van gevierde BV's weer tot gewone stervelingen te vervellen. Hoogstens worden ze op weg naar de exit nog even schijnheilig het graf in geprezen alvorens definitief te worden bijgezet op het overbevolkte kerkhof der vergane gloriën. De vrijgekomen plaats in de kijkersharten wordt onmiddellijk doorverhuurd aan ambitieuze nieuwkomers, die er alles aan doen om zorgvuldig elk spoor van de vroegere bewoner te wissen.

Daarom voelde het wat onwennig toen je plots weer in volle glorie verscheen. Natuurlijk was ik blij de vrouw terug te zien die bijna een kwarteeuw lang mee mijn dag hielp kleuren. Maar ik voelde ook enige schaamte en schuldgevoel omdat ik je bijna helemaal vergeten was. Uit het oog betekent immers onherroepelijk uit het hart, en ik had niet verwacht ooit nog een kans te krijgen om je te schrijven. Die grijp ik, voor je weer in de anonimiteit van je nieuwe leven verdwijnt, graag. Want de herinneringen aan een grande dame die drie jaar geleden brutaal uit mijn leven werd weggerukt, zijn intact gebleven.

Een charmante brok televisiegeschiedenis. Mooi gerijpt door de jaren, en nog steeds gezegend met de tijdloze klasse die haar destijds tot koningin van VTM kroonde. Het irriteerde me dan ook mateloos dat er thuis oneerbiedig "Lynn wie?" werd gemompeld, en je door een respectloze moppenmachine een "oude taart" werd genoemd, terwijl je er nog steeds veel smakelijker uitziet dan de rest van het gezelschap. Het klonk als majesteitsschennis. Want van mijn idolen moeten ze afblijven, Lynn.

Geamuseerd en ook wel een beetje verrast, zag ik hoe je de nieuwste sensatie Danira Boukhriss-Terkessidis uit het spel knikkerde, vervolgens de blunderende Luc Haekens te grazen nam, om uiteindelijk in stijl op het veld van eer te sneuvelen tegen de merkwaardige Jan Paternoster. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan het bevallige blondje dat voor ze goed en wel kon zwemmen, door Mike en Guido in het diepe werd gegooid. Een onbekende marketingbediende bij The Bank of America die het op een blauwe maandag tot Miss België had geschopt, en gracieus bleef drijven in de haaienvijver van de media. Eerst als de onwennige aspirant-diva die samen met Marlène de Wouters de aftrap mocht geven van een televisionele revolutie die het Vlaamse medialandschap grondig zou hertekenen.

Al moet ik toegeven dat ik toen nog geen echte fan van je was. Geconditioneerd als ik werd door het jarenlange totalitaire regime aan de Reyerslaan, dat elke vernieuwing als des duivels verketterde. Meteen overlopen durfde ik niet, maar ik keek wel regelmatig over het 'verboden' commerciële muurtje, waar het er een stuk vrolijker aan toeging dan op de vastgeroeste staatszender. Zo leerde ik een hoop nieuwe gezichten kennen en raakte ik gaandeweg in de ban van een fleurig en wat apart 'entertainmentmeisje'.

Niet de zoveelste opgedirkte barbiepop, die als ex-miss 'iets in de media' wou doen, maar een mooi en wat afstandelijk ijskonijn dat behalve over looks, ook over een gezond stel hersens bleek te beschikken. Klein begonnen als schuchtere omroepster, en vaak hulpeloze presentatrice van het volslagen idiote telefoonspelletje De 5de toon. Later de zingende en dansende gastvrouw van De nu of nooit show, kind aan huis in zowel het dieren- als koninkrijk dankzij Dierenplezier en Royalty, en manager van droomhuwelijken in Love Letters. Geen verwende soliste, maar een loyale ploegspeelster die als hyperprofessionele vakvrouw tussen alle fratsen, pluimen en frivoliteiten door te allen tijde haar waardigheid wist te bewaren. Via Telefacts en Het nieuws opgeklommen tot een leading lady die gemaakt leek voor de eeuwigheid.

Tot je als nieuwsanker 'op overschot' plots bedankt werd voor ontelbare bewezen diensten. Mijn verontwaardiging was oprecht toen je bij het groot huisvuil werd gezet en door de bazen - "We kunnen Lynn niet missen" - gepaaid werd met beloftes waarvan iedereen wist dat ze nooit zouden worden ingelost. Ze hebben je respectloos behandeld en diep gekwetst. Dat je toen je de eer aan jezelf hield, eenzaam je kastje in Vilvoorde leegmaakte om zonder afscheid geruisloos via de achterdeur te verdwijnen, maakte mijn bewondering voor jou enkel groter. Nog steeds een zelfverzekerde en trotse dame van stand, die met een korte maar krachtige comeback in De slimste mens de harteloze mediabobo's duidelijk maakte dat ze veel te vroeg als tv-monument werd geklasseerd.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit zag ik je tijdens een Nacht van de Vlaamse televisiesterren gezellig keuvelen met de onsterfelijke Paula Sémer. Medialegendes onder elkaar. Tijdens je gloriejaren kwam ik je samen met je dochters weleens tegen aan de Belgische kust. Het viel me op dat de passanten op de dijk zich tot discreet 'herkenningsgemompel' beperkten en vol ontzag afstand hielden, afgeschrikt door je aura van 'kijken mag, maar aankomen niet'.

Even dacht ik dat je alsnog een terugkeer overwoog toen je gemeld werd bij het inmiddels ter ziele gegane Libelle tv. Ik heb nooit gekeken, Lynn. Omdat ik vond dat een coryfee als jij meer dan een troostprijs verdiende en voor volle tribunes moest spelen in plaats van op een godvergeten veldje. Het deed deugd je nog eens als weleer te zien schitteren en Vlaanderen even duidelijk te zien maken wat het al die jaren heeft moeten missen. Maar het is goed geweest en beter wordt het toch niet meer. Eigenlijk ben ik blij dat je met opgeheven hoofd de bladzijde hebt kunnen omdraaien en met vallen en opstaan ontdekte dat er nog een leven is naast het scherm.

Voor mij hoef je allang niets meer te bewijzen. Weet dat je voor eeuwig en drie dagen over een kamertje in mijn kijkershart kunt beschikken dat nooit een andere huurder zal kennen. Altijd welkom, Lynn. Ik wens je veel succes als bevallig boegbeeld van de Belgische Federatie voor Robotica. Hoogtechnologische robots kunnen je tenminste niet ontslaan, moet je maar denken.

Met vriendelijke groeten,

Je vriend Jules