Het EK veldrijden in het Franse Pontchâteau, dichtbij Nantes, kondigde deze week aan als een razend snelle cross op een kurkdroog parcours. Dat bleek al van bij de start, bij 18 graden doken 29 starters snel het veld in. Michael Vanthourenhout toonde zich de snelste starter en dook als eerste het veld in. Mathieu van der Poel kende geen al te goede start en verloor enkele plaatsen, daarna dook hij wel snel voorin op.

Het Nederlandse blok, met ook aftredend kampioen Lars van der Haar, maakte daarna de cross hard en bracht alles weer samen voorin. Laurens Sweeck had dat plannetje echter snel door en ging er na een versnelling alleen vandoor. Zo dwongen de Belgen de Nederlanders in de achtervolging, tegelijkertijd schoven Wout van Aert en Toon Aerts makkelijk mee in de achtervolging.

Versnelling Aerts

Sweeck haperde echter eventjes bij de balken, iets voor halfweg wedstrijd, waardoor Van der Poel de kloof terug kon dichten. Het Nederlandse kopstuk zorgde er zo voor dat er op zes ronden van het einde terug twintig (!) koplopers waren. Van Aert, die tot dan nog geen trap teveel had gegeven, haalde de aanvalletjes van Van der Poel makkelijk terug, Vanthourenhout en Venturini maakten van de gelegenheid gebruik om te versnellen.

Net op het ogenblik dat Van der Poel het duo terughaalde, kreeg Michael Vanthourenhout op het slechtst mogelijke moment af te rekenen met materiaalpech. De onbekende Fransman Boulot probeerde op de verrassing te spelen en sprong weg uit de kopgroep, maar hij werd geremonteerd door Toon Aerts. Die kreeg echter een vrijgeleide van de achtervolgende groep en maakte ronde per ronde zijn kloof op de rest groter. Op twee ronden van het einde bedroeg de voorsprong van Aerts maar liefst 44 seconden.

Van Aert perfecte ploegmaat

In de achtergrond speelde Wout van Aert intussen de ideale ploegmaat, hij haalde het tempo er helemaal uit en gaf Toon Aerts (Telenet Fidea Lions) een vrijgeleide richting de Europese titel. In de laatste ronde kreeg de 23-jarige renner anderhalve week na zijn verjaardag vleugels, hij verzwakte niet meer en gooide aan de meet de armen in de lucht!

In de sprint om de tweede plaats hield Mathieu van der Poel Wout van Aert nog nipt achter zich, Wout moest zich tevredenstellen met de bronzen medaille.

“Hier had ik zelf niet van durven dromen”

“Na de verkenning op zaterdag wist ik dat het een snelle koers zou worden, een tactisch steekspel waar veel mogelijk was”, deed Europees kampioen Toon Aerts zijn verhaal. “Natuurlijk, aan de titel had ik niet gedacht, want ik besef maar al te goed dat er nog een pak jongens sterker zijn. Op een parcours zoals dit weet je natuurlijk nooit wat je mag verwachten, maar die titel had ik niet in gedachten.”

Ook niet toen hij op vijf ronden van het eind het kloofje dichtte op de Fransman Boulot. “Ik wilde gewoon dat gaatje dichten”, deed de renner uit Rijkevorsel zijn verhaal, “maar toen ik bij hem kwam, zag ik dat er enkele lengtes tussen mij en het peloton zaten. Ik versnelde en plots reed ik alleen. Achter mij viel het blijkbaar stil en ik gaf gewoon het volle pond. Met 15 of 20 seconden kon ik misschien wel winnen, flitste door mijn hoofd, maar pas in de laatste ronde begon het mij echt te dagen dat ik Europees kampioen zou worden. Ik nam geen risico’s meer en soleerde naar de zege. Ongelooflijk dat ik die trui mag dragen.”

Vorig seizoen, in de Soudal Classics in Leuven begin januari, pakte Aerts zijn eerste zege bij de profs, mede ook te danken aan zijn ploegmaat Tom Meeusen die op het eind niet aandrong. Eenzelfde scenario deed zich nu voor op het EK waar de Belgen, vooral Van Aert, het ploegenspel perfect speelden. “Misschien krijg ik deze zege inderdaad deels cadeau”, knikte hij, “maar let wel, je moet eerst sterk genoeg zijn om weg te rijden, om een kloofje te maken. Al geef ik toe: ik ben Wout uiteraard zeer dankbaar en ik zal zeker iets voor hem terugdoen in de toekomst, ik moet mijn Belgische ploegmaats zeer dankbaar zijn.”

Voor de renner van Telenet Fidea Lions is het zijn grootste zege in zijn nog prille carrière. “Mijn overwinning in Leuven was al een mooie stap vooruit, dit is nog een trapje hoger”, beaamde hij, “het grote publiek leerde me toen pas kennen. Nu ben ik Europees kampioen, maar ik blijf wel met de voetjes op de grond, ik ben nog altijd geen Wout of Mathieu, zij zijn nog altijd de grote jongens en favorieten in de andere crossen. Laat me nu maar genieten van deze trui, ik kijk al uit naar de Koppenbergcross dinsdag.”

Wout van Aert: “Kan leven met brons”

Wout van Aert droomde van een eerste Europese titel, maar na zijn zilveren medaille van vorig jaar moest hij deze keer vrede nemen met brons. Al was de ontgoocheling nu wel minder groot dan in het Nederlandse Huijbergen, waar hij Lars van der Haar de trui zag grijpen en hij zijn medaille liever in zijn achterzak liet steken op de persbabbel nadien dan hem te tonen.

Nu stond zijn blik vrolijker. “Ik reisde naar hier af voor die trui”, gaf Van Aert toe, “maar ik denk dat Toon

hier een mooie en verdiende titel binnenhaalt en kan met dat brons wel leven.” Helemaal cadeau kreeg Toon Aerts de titel niet, maar een echte strijd om het goud werd het nu ook weer niet in Pontchâteau.

Dat heeft de renner uit Rijkevorsel vooral te danken aan het perfecte ploegwerk van Wout van Aert, die zijn eigen kansen opofferde voor een landgenoot. “Toon valt aan op het perfecte moment”, aldus Van Aert. “Het viel even stil achter hem, iedereen keek naar elkaar en hij verzamelde snel heel wat voorsprong. Het was niet aan mij, of de andere Belgen, om die kloof te dichten.”

“Ik wist vooraf dat het een tactisch steekspel zou worden en dat is ook zo gebleken. Dit is een slimme en mooie zege voor Toon. En een goede zaak voor de Belgen. Al wilde ik zelf met die trui naar huis, hier kan ik mee leven. Met een derde plaats kan je niet super tevreden zijn, maar de titel belandt wel in het Belgische kamp. Ik mag intussen nog altijd koersen met de regenboogtrui en dat betekent heel veel voor mij.”