Opgroeien in een fictiefilm
Kinderen die opgroeien: het is al vaak het onderwerp geweest van boeken en films dat er een term voor bestaat: coming of age. Van kindertijd tot volwassenheid. De voorbeelden zijn dus legio en toch is Boyhood van Richard Linklater een volstrekt unieke film geworden.
BOYHOOD
DRAMA
Van: Richard Linklater
Met: Ellar Coltrane, Patricia Arquette, Ethan Hawke
Duur: 166 minuten
Linklater heeft de (fictieve) jeugd van Mason (rol van Ellar Coltrane) verfilmd over een periode van twaalf jaar, waarbij we de jonge acteur dus letterlijk voor de camera zien opgroeien. Om een dergelijke tijdsperiode in een gewone speelfilm te overbruggen had Linklater normaliter (minstens) drie vertolkers nodig gehad. Bij volwassen acteurs kan men desnoods nog wat foefelen met make-up, maar dat hoefde hier dus niet. Voor de personages van de vader en de moeder van Mason kon de regisseur immers rekenen op de medewerking van Ethan Hawke en Patricia Arquette, die we dus eveneens over een periode van een dozijn jaren ouder zien worden. En voor Samantha, het iets oudere zusje van Mason, schakelde hij zijn eigen dochter Lorelei Linklater in.
Het klinkt misschien als een gimmick, maar het resultaat is wel degelijk fascinerend. Een gelijkaardige werkwijze werd al eerder gebruikt, namelijk voor het Up-project van de Britse regisseur Michael Apted, die sinds 1970 voortbouwde op de docu Seven Up! van Paul Almond en de toen geïnterviewde kinderen, met een interval van telkens zeven jaar, bleef volgen om in 2012 (voorlopig) te eindigen met de documentaire 56 Up. Maar in het geval van Boyhood gaat het wel degelijk om een speelfilm, ook al heeft men doorgaans het gevoel dat men naar 'het leven zoals het is' zit te kijken. Mason is wel degelijk het hoofdpersonage, maar de film is minstens evenzeer de kroniek van een doodgewone Amerikaanse familie. En een reflectie over de tijd die voorbij gaat.
Beatles en Britney
Als de film begint, ligt het huwelijk van Mom en Dad al op apegapen. Natuurlijk vinden de kinderen dat niet leuk, maar ze kunnen er verder ook niets aan doen. Moeder beslist om opnieuw te gaan studeren, terwijl vader nog een tijdje blijft hangen in zijn eigen muzikale jongensdromen. Ook hun levensverhalen blijken dus een hoge coming-of-agefactor te hebben, al was het maar omdat moeder Olivia voor de verkeerde mannen blijft vallen.
De film gebruikt geen specifieke tijdsaanduidingen. We zien de personages gewoon ouder worden via hun kledij, hun haarsnit en de lichamelijke transformaties, die bij de kinderen natuurlijk het duidelijkst zijn. En ook wel via de muziek, die varieert van The Beatles over Britney Spears tot Coldplay en verder. Niet alleen de kinderen en hun ouders veranderen, maar ook het Amerika waarin zij leven, met bijvoorbeeld een grappig intermezzo rond de verkiezingscampagne van Obama in 2008.
John Lennon wist het reeds toen hij voor zijn song 'Beautiful Boy' de inmiddels beroemde zin 'Life is what happens to you while you're busy making other plans' schreef. Ik plan in ieder geval om het ontroerende en wonderbaarlijke Boyhood nog eens te gaan bekijken.