Te Gek?! kiest voor exorcisme en krop in de keel JJJJ

Op de planken voor de psychiatrie

Brussel l Anorexia. Zelfmoord. Autisme. Psychiatrie. Geen aandoening of taboe bleek te gek voor woorden tijdens de presentatie van de derde Te Gek!?-cd in de Ancienne Belgique. Voor dit kunstzinnige sensibiliseringsproject maakten onder meer Raymond van het Groenewoud, The Scabs, Stef Bos, Pieter Embrechts en Jasper Erkens gistermiddag de dienst uit.

Door Gunter Van Assche

Een op de vier mensen wordt geconfronteerd met schizofrenie, angststoornissen, dementie of depressies. Toch blijven die aandoeningen vaak in de taboesfeer: het hoge zelfmoordcijfer en de drama's met Geneviève Lhermitte en Kim De Gelder zijn daar een bewijs van. Om die stilte te doorbreken, trekt de muzikale karavaan van Te Gek!? rond deze tijd voor een derde keer langs de culturele centra in Vlaanderen, onder impuls van het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Annendael.

In de Ancienne Belgique werd de laatste plaat live voorgesteld door Kristien Hemmerechts -de meter van het project - en had De Laatste Showband een resem artiesten geïnviteerd: met een ijzingwekkend 'Elliot' wist de jonge songsmid Jasper Erkens daarbij als eerste te overtuigen. Dat de in duisternis badende show doorging op klaarlichte dag gaf een erg beklemmend gevoel, net alsof je een zomerdag achter gesloten rolluiken doorbracht. Dat gevoel van deprimerende isolatie werd overigens treffend bezongen door Mira, die met 'Glazen bol' verwees naar The Bell Jar van Sylvia Plath en impliciet ook naar de depressie van haar eigen moeder.

Zwaar onder de indruk waren we ook van Guy Swinnen, die eerst een bloedstollende cover bracht van Tim Vanhamels 'Broken' om dan - samen met ouwe gabber Willy Willy - een verschroeiende knetterversie van de Scabs-classic 'Nothing on my Radio' neer te zetten.

Raymond van het Groenewoud balanceerde tussen kolder en een krop in de keel, door het intrieste 'In m'n Hoofd' te laten volgen op het exorcisme van 'Verlos Me'. Even mooi was de twijfel in 'Sneeuw' dat door Stef Bos, alleen aan de piano, werd gebracht.

Dimitri Leue praatte tussendoor de acts manisch aan elkaar, alsof de dreiging van een dwangbuis hem stond te wachten in de coulissen. Uiteindelijk maakt hij de grootste sier tijdens de finale waarbij hij alle gasten van de middag sommeerde om een opgefokt ska-nummer in te zetten. Die song bleek uiteindelijk niets meer om het lijf te hebben dan de onnozele tekstregel "Wee-oh". Een mogelijk bewijs voor wat je tot voor kort alleen maar had durven hopen: dat zot zijn echt geen zeer doet.

n Te Gek?! leverde een mogelijk bewijs voor wat je alleen maar durft te hopen: dat zot zijn echt geen zeer doet.