Het hart van de Studio klopt weer

Nomadisch kunstencentrum Villanella laat jong talent los in vroegere Studio Herman Teirlinck

ANTWERPEN

Het leegstaande gebouw van de voormalige toneelopleiding speelt een niet onbelangrijke rol in het werk dat er gemaakt wordt. ‘Als je hier werkt, voel je dat dit gebouw gemaakt is om te doen wat wij doen. Ik had deze voorstelling nooit gemaakt als het niet hier was’, aldus een jonge kunstenares.

Zaterdagnamiddag, het is rustig in de Studio. Het publiek bestaat vooral uit mama’s, papa’s, oma’s en opa’s. Naar verluidt komt de Studio vooral ’s nachts tot leven. Vrijdag gaven de feestvierders van de openingsavond er pas tegen de vroege ochtend de brui aan.

Niettemin huist er in de vele kamers van het statige gebouw veel jong geweld. De Bangelijke Sprookjesmolen van Froe Froe draait achteraan in het gebouw, in Het Naaiatelier wordt oude kledij onder handen genomen, gezelschappen als De Maan spelen theater: de vrienden van Villanella zijn ook uitgenodigd. Rode draad in Studio The Resurrection zijn vier Villanovaprojecten, werk dat tijdens de zes weken in de Studio in elkaar gebokst wordt door jonge theatermakers.

Ergens op de eerste verdieping wordt het alledaagse leven uitvergroot in de voorstelling Vandaag ofzo van en met Greet Jacobs (22) en Alexia Leysen (22). Een stuk over lezende cavia’s, proper gewassen sla (in de wasmachine) en gestreken boterhammen. De dames hebben het decor zelf in elkaar getimmerd: twee krappe kamertjes die op elkaar gestapeld zijn. “We hebben het decor helemaal kunnen opbouwen met het materiaal dat hier nog lag”, zeggen ze. “De stelling, het hout, het lag hier nog allemaal voor het grijpen.”

Voor het tweetal uit Antwerpen is Studio Herman Teirlinck een begrip. Jacobs en Leysen zijn pas afgestudeerde theaterwetenschapsters “met veel nood aan praktijk, gefrustreerd door al die theorie”. “Het is de eerste keer dat we een toneelstuk van a tot z in elkaar steken”, vertellen ze. “Er komt toch heel wat bij kijken. Fantastisch dat Villanella ons deze kans biedt. Ze staan echt achter je en zeggen: doe maar.” De twee hebben de smaak te pakken. Binnenkort doen ze mee aan het ingangsexamen van het RITS.

In de ruimte die Siel Van Daele (19) heeft uitgekozen, is het stiller. Ze projecteert een video op de witte muren, een piepjonge actrice gaat ermee in dialoog. We zien een kwetsbaar meisje, verliefd op een autistische jongen. Misschien zien de andere toeschouwers iets anders, want Van Daele laat haar voorstelling Twijfel wordt toegestaan bewust heel open. “Ik wil vooral een gevoel weergeven. Je hoeft dit niet helemaal te begrijpen”, zegt ze.

Siel Van Daele heeft haar tweede jaar filmregie aan het KASK in Gent achter de rug. “Voordien volgde ik secundair kunstonderwijs voor theater. Ik hou nog steeds van theater”, vertelt ze. “Ik wilde nagaan of ik beide kon combineren.” Villanella bood aan al zijn jonge kunstenaars een coach aan. “Bij ons was dat Naomi Kerkhove”, zegt Van Daele. “Ik kende haar al, een straffe madam. Ze heeft vooral veel vragen gesteld. ‘Wat wil je precies in de ruimte hebben staan?’ Zo van die dingen. Dat heeft me goed op weg geholpen.”

Van Daele leerde de Studio van binnenuit kennen. “In het begin had Naomi het voortdurend over ‘de Studio’, pas na een tijdje had ik door dat het om Studio Herman Teirlinck ging. Aanvankelijk stond ik daar niet bij stil, maar als je hier werkt, voel je dat dit gebouw gemaakt is om te doen wat wij doen. Ik voel me vereerd dat ik hier mag werken. Dit gebouw inspireert. Ik had deze voorstelling nooit gemaakt als het niet hier was. Ik hoop dat ons werk bijdraagt aan het project dat Villanella voor ogen heeft.”

Villanella drukt de Studio aan het hart. Het nomadische kunstencentrum voor jong talent hoopt om op een dag zijn intrek te kunnen nemen in het enorme, leegstaande pand.