Een man om mateloos lief te hebben

Ik kende Johan Van Steen niet. Had zelfs nooit van hem gehoord, voor hij omkwam in Maalbeek. Ik ken zijn vader. Van ver. Ik loop hem weleens tegen het lijf in het theater. Vorige zondag leerde ik, samen met duizenden andere luisteraars, Johans echtgenote kennen. Ik zat verstild te luisteren naar haar stem die even hees, breekbaar als bedachtzaam klonk. In het zoekende tasten, het serene niet-weten klonk zoveel wijsheid.

Ze had het over de boosheid die er nog hangt, een jaar later. Ze sprak over verbondenheid en over de liefde waar ze zelf van overliep. "Hij moet geweten hebben dat er iets te gebeuren stond", meende ze, want hij was erg gevoelig. Je hoopte vurig met haar dat het zo gelopen is. Ze vertelde over haar verloren geliefde en over zichzelf als waren ze personages in het mooiste liefdesverhaal. Hoe hij haar voor zich had gewonnen met een briefje en één woord. En hoe hij haar nog bedankt had, de ochtend van het drama. Zin voor zin, stilte na stilte leerde ik Johan beter kennen.

22 maart is haar verjaardag. De dag dat ze het leven kreeg, verloor ze er één. Leven en dood zijn nu onherroepelijk verbonden. Uit het diepste verdriet herrijst nu en dan de grootste waardigheid. Zo fantaseerde ze over een ontmoeting met de man die zich net voor de aanslag bedacht had, weer naar huis was gekeerd om zijn bom te ontmantelen, en nu in de gevangenis zit. Ze wilde hem niets vertellen, ze zou naar hem luisteren. Vanuit de stilte kon er misschien een gesprek ontstaan dat hem weer in contact zou brengen met zijn hart.

Wij zijn in de ogen van de ander. Dat is de essentie van ons bestaan. In de liefdevolle ogen van mevrouw Kristin Verellen werd de weifelende vijand weer mens, en werd Johan Van Steen een man om mateloos lief te hebben.