'Ik werd de vriend van een seriemoordenaar'
Een jaar lang leefde agent Alpha 022 als zuipschuit in Vrasene. Zijn missie: bevriend geraken met seriedoder Claudy Pierret, bijgenaamd het Monster van het Waasland. Het lukte. Pierret werd gevat en veroordeeld voor twee gruwelmoorden. Maar Alpha 022 denkt dat hij er meer pleegde.
Zijn naam mocht niet op het boek. "Door die zaak met de PKK", zegt hij. De PKK mag deze week dan buiten vervolging zijn gesteld als terroristische organisatie, gerust is hij niet. "Ik kliste ooit een heroïneverkoper van de PKK. Zulke dingen leer je in je opleiding, heroïne proeven. Je moet zo'n mespuntje in dat pak prikken. Het spul onder een lepeltje opwarmen en die specifieke geur herkennen. Dat ging bij mij mis, want ik was verkouden. Ik kreeg heroïne binnen, mijn hart begon te bonzen."
Alpha 022 was net geen zes jaar lang undercoveragent bij de federale politie, is nu met vervroegd pensioen en een niet in te tomen verteller: "Waar was ik?"
Een heroïnedeal met de PKK.
"Juist. Die kerel komt aanzetten met 30 kilo heroïne en wordt samen met mij gearresteerd. Achteraf hoorden we van een informant dat ze naar mij op zoek waren. Ik kreeg een dagvaarding van een advocaat. Het undercoverteam van de federale politie bestaat uit vijf Nederlandstaligen en vijf Franstaligen. Je mag dit maximaal zes jaar lang doen. België is een klein land. Het risico is te groot dat je tweemaal dezelfde mensen tegenkomt."
Uw grootste succes was pornofotograaf Claudy Pierret. Gek dat de zaak zo weinig bekend is.
"Doordat de slachtoffers altijd figuren uit de onderkant van de samenleving waren. De naam van Pierret viel voor het eerst in 1976. Hij was degene die het Antwerpse meisje Maddy Hollanders (13 jaar, DDC)een lift gaf net voor ze verdween. Begin 1995 was hij verdachte voor de verdwijning van Marie-José De Nocker, die hij kende van in café Sportlokaal in Vrasene. Hij zat zeven maanden in voorhechtenis, maar wist zich uit elk verhoor te lullen."
Hij vermoordde in 1998 ook nog de 29-jarige Yolanda Prinsen.
"Zijn eigen postbode. Opnieuw kreeg de recherche de zaak niet rond. Dus werd ik ingeschakeld. Ik moest samen met mijn collega Katrien een armzalig huisje huren in Vrasene, waar Pierret in een caravan woonde. Ik ben uren en uren in die cafés gaan zitten, Palms drinken en trakteren. Ik ging er enkel naartoe als Pierret er niet was. Ik wist via mijn coördinator precies wanneer Pierret niet op café zat. Het idee was: eerst het vertrouwen winnen van de andere klanten. Na zeven weken hadden we beet. Ik stond aan de toog te klagen over mijn mazouttank. Hij bood aan er eens naar te komen kijken. Ik werd na een tijdje de beste vriend van een seriemoordenaar."
Hij was een stevige drinker, schrijft u.
"Ja, hoe los je dat op? Vooraf veel vettigheid eten en af en toe naar het toilet om je vinger in je keel duwen. (lacht) Ik ben met Pierret naar foute bars gegaan in Antwerpen, heb samen met hem een auto proberen te stelen en hutsepot gekookt voor zijn moeder. Hij haatte en adoreerde zijn moeder: een patroon dat je vaak ziet bij seriemoordenaars. Op het proces zei hij dat hij me doorhad. Onzin. Dat is zijn ego dat niet kan aanvaarden dat hij de controle was kwijtgespeeld."
Hoe hebt u hem ontmaskerd?
"Op een dag zitten we in de auto en hij zegt: 'Daar, dat is de plek waar ze Maddy hebben gevonden.' Ik zag aan zijn gezicht dat hij zich had versproken."
Het lichaam is toch nooit teruggevonden?
"Nee, maar wat hij eigenlijk zei was: 'Daar heb ik haar achtergelaten.' Er zijn nog plannen geweest om te gaan graven, maar dat gebied was immens en stond vol riet. Vergeet ook niet, die zaak dateerde van 1976. Je kon enkel hopen op restanten van een skelet.
"Het lichaam van Yolanda Prinsen is op 200 kilometer van haar verdwijning gevonden, in een dorp in de buurt van La Roche, waar hij is opgegroeid. Op een dag zegt hij, ladderzat: 'Weet ge dat ze de voeten van Yolanda nog altijd niet hebben gevonden?' Dat klopte, het lichaam was ontdaan van de voeten. Ik legde de bekomen info altijd voor aan de mensen van het moordonderzoek. Zo schoven we dag na dag stukjes van de puzzel in elkaar. Hij had een test met de polygraaf, de leugendetector, geweigerd. Ik heb hem toen aan de toog staan uitdagen: 'Mo joengene toch, ebde schrik of wa?'Uiteindelijk is hij onder druk van het café toch gegaan."
Resultaat?
"Hij is heel erg door de mand gevallen. Op een zeker moment heeft mijn coördinator gezegd: 'Stop, we hebben genoeg.' Ik vond dat jammer, want ik ben ervan overtuigd dat Pierret meer slachtoffers heeft gemaakt. Nu, hij moest worden gestopt. Men heeft hem voor assisen tot twintig jaar veroordeeld voor de moorden op Marie-José en Yolanda. De zaak-Maddy was al verjaard. Dat steekt wel. Ik ben er zeker van dat hij meer dan tien vrouwen heeft gedood."
Hij werd ook in verband gebracht met de vuilniszakmoorden in Bergen.
"Ik ben er zeker van dat hij het was. Ook daar: slachtoffers uit marginalere milieus. Lichamen die vreselijk zijn toegetakeld. Ik heb tijdens de voorbereiding video's gezien van het soort filmpjes dat hij maakte. Echte sm, zonder toestemming. Vagina's die worden dichtgenaaid, vrouwen die aan hun borsten worden omhoog getakeld. Dat soort video's ging in die tijd aan 2.500 euro. Er zijn mensen die daarop geilen.
"Uiteindelijk kreeg ik last van posttraumatische stress. Het heeft me maanden gekost om er bovenop te geraken. Ik ben nu 57 en kan eindelijk tijd nemen voor mijn dochters. Ze zijn al wat ouder. Er wordt hen al niet meer gevraagd wat voor werk hun papa doet. (lacht) De job heeft mij drie huwelijken gekost, en een alcoholverslaving en een depressie bezorgd. En toch: als het over te doen was, deed ik het opnieuw."
Hoe ik de beste vriend van een seriemoordenaar werd, opgetekend door Tom De Smet (uitgeverij Vrijdag).