'Mijn pensioen zal gelukkiger zijn dan dat van de koning'

Normaal zat Jan Becaus, die vandaag verjaart, dit weekend in Normandië om zijn 65ste verjaardag te vieren. "Maar mijn chef en de directie stonden er op dat ik hier van de partij zou zijn", zegt Jan Becaus, sinds jaar en dag ook de vaste verslaggever van alle koninklijke aangelegenheden op de VRT-nieuwsdienst. "Dus heb ik de hele zaak verschoven naar augustus. Ik wist wel dat ik het vlaggen zou hebben toen het nieuws over de troonsoverdracht bekendraakte. Het is dus niet tegen mijn zin, ook al omdat er onaangenamere dingen zijn dan samen met Hanne Decoutere te mogen samenwerken."

Jan Becaus presenteert zijn laatste journaal op 31 juli, na een carrière van net geen dertig jaar bij de openbare omroep. Hij mocht nog langer blijven, maar daar had hij geen zin in. "Om te beginnen omdat je dan in de weg zit van iemand anders. Er zijn hier jonge collega's die staan te springen om het hoofdjournaal te presenteren. Ik heb trouwens zelf ook nooit gevraagd om het journaal van 19 uur te presenteren. Dat is mij eind vorig jaar opgedrongen. Ik deed al twaalf jaar het late journaal omdat ik 's morgens niet in de file wou staan en omdat ik dan een gemakkelijke vrije ochtend had om wat teksten te schrijven of boodschappen te doen. Maar in plaats van me af te serveren hebben ze me opgewaardeerd."

De laatste jaren bent u ook uitgegroeid tot een cultfiguur. Hoe hebt u dat beleefd?

"Facebook is daar de schuldige van, met groepen als 'Het Engels van Jan Becaus' of een andere groep die een standbeeld van me wil. Vorige week was er dan weer een Facebookgroep die opriep dat ik koning moest worden, met enkele gefotoshopte foto's erbij. Je kunt het niet tegenhouden. Voor je het weet twittert men over je en ben je een cultfiguur geworden. Maar ik vind dat allemaal vreselijk plezant en kan er goed mee lachen, want ik hou nogal van grappen en grollen."

Hebt u ooit bewust extra Engelse woorden in Het journaal gesmokkeld? Sommige collega's verdenken u daarvan.

"Dat is absoluut niet waar. Ik hou van alle vreemde talen en beleef een zinnelijk genoegen aan het beluisteren van goed gesproken talen. Ik vind het een elementaire vorm van beleefdheid ten opzichte van de Engelsen, Fransen en Duitsers om hun taal correct uit te spraken. Meer moet je daar niet achter zoeken. Al is dat op de redactie natuurlijk wel een running gag geworden. Om een collega te jennen doe ik er af en toe wel eens een schepje bovenop."

U hebt er ook alles aan gedaan om uit de media te blijven. U geeft zelden of nooit interviews, ook niet nu bij uw pensionering.

"Ik heb altijd mijn best gedaan uit de boekskes te blijven. Een nieuwsanker is immers het nieuws niet. Op het moment dat een anker nieuws wordt, is hij bij wijze van spreken verongelukt. Door je privéleven op straat te gooien of vestimentair wat vreemd te doen, leid je de aandacht af en ben je professioneel niet goed bezig. Daarom heb ik me altijd voorgenomen om te zijn als een goede aardappel: geurloos, reukloos en smaakloos. Maar zonder de mensen te willen vervelen."

Hebt u daarom ook wat meer begrip voor het koningshuis? Ze laten net zoals u ook nooit het achterste van hun tong zien.

"Ze eten dan wel met gouden lepeltjes en krijgen 923.000 euro pensioen, maar ik heb het grootste medelijden met die familie. Je mag niets zeggen zonder dat het goedgekeurd is door anderen. Je kunt je niet verdedigen. Je vecht altijd met je twee handen vastgebonden op de rug. Die mensen zijn echt de gevangenen van hun functie. In de toekomst zullen ze nog wat functies verliezen en worden ze bloempotfiguren die ze twee keer per jaar tussen twee palmiers buitenzetten.

Ik zal dus absoluut gelukkiger op pensioen gaan dan koning Albert, ook al zal ik maar een fractie verdienen van wat de koning zal krijgen. Maar ze hebben dat goed geregeld. We zullen Albert wellicht niet vaak meer in België terugzien. Chateauneuf-de-Grasse wenkt, en hij zal er wellicht nog op kosten van Defensie naar toe vliegen."

Zal u iets speciaals zeggen op het einde van uw laatste journaal?

"Professioneel gezien vind ik dat niet goed omdat je dan persoonlijk wordt. Ik doe het dus liever niet, maar ik vrees dat ik gedwongen zal worden toch iets te zeggen door wat er in het decor gebeurt. De kijker zal tegen dan wel al weten dat ik met pensioen ga, zeker?

"Ik kreeg gisteren wel nog een leuk briefje van een meisje van 2,5 jaar uit West-Vlaanderen - of haar papa had toch gedaan alsof zij het geschreven had. Die kleine kan blijkbaar niet gaan slapen tenzij ze mij gezien heeft. Als het Wim De Vilder of een andere collega is, begint ze het kot bij elkaar te krijsen. Als ik Het journaal lees, slaapt ze na vijf minuten als een roosje. Die ouders zitten nu dus met de handen in het haar. Want wat moeten zij doen als ik met pensioen ga? Ik zal misschien aan de persdienst van de VRT een paar foto's vragen die ze dan boven haar bedje kunnen hangen."

Blijft u na uw pensionering actief in de journalistiek?

"Ik heb toegezegd om mee te werken aan het jaaroverzicht, maar voorts heb ik geen enkel engagement. Een boek schrijven? Nee, De Slegte ligt al vol. Na drie weken ligt een boek in de ramsj, dat is zonde van de energie. Ik hoop wat meer te kunnen reizen en steden te kunnen bezoeken, maar vooral om te kunnen genieten van de kleine dingen des levens. Al zal het nieuws er wel altijd bij zijn. Ik ben een nieuwsfreak en zal dat altijd blijven."