Fuck The Flintstones

THE CROODS

Regie: Chris Sanders en Kirk De Micco
Met de stemmen van: Emma Stone, Nicolas Cage, Ryan Reynolds.
Duur: 98 minuten

De studio achter dit familie-spektakel is DreamWorks Animation, de grootste concurrent van Pixar. Na Shrek, Kung Fu Panda, Madagascar en How To Train Your Dragon staat de studio er opnieuw met een grappige komedie vol animatiehoogstandjes en pico bello 3D.

Binnen het genre van de animatiefilm heb je één referentiepunt, tenminste als je de dierengekte van de Ice Age-franchise er niet bij rekent: Hanna-Barbera's populaire sitcom The Flintstones. Die reeks kon je zien als een jolige commentaar op het moderne leven omdat er allerlei knipogen naar de eigentijdse maatschappij in verwerkt waren. Iets wat Fleischer, de bedenker van Betty Boop, in de jaren veertig al met de Stone Age Cartoons geprobeerd had maar zijn serie sloeg nooit aan.

Dergelijke anachronistische gags vind je niet in The Croods terug. Dit avontuur, naar een idee dat ex-Monty Python John Cleese oorspronkelijk voor Aardman Animation ontwikkelde, trekt voluit de kaart van de oertijd. Enfin, in het begin dan toch. De zeskoppige prehistorische familieclan uit de filmtitel woont in een donkere grot in een woestijnachtig rotslandschap onder de knoet van patriarch Grug, een pa die zijn verantwoordelijkheid neemt door zijn gezin te behoeden voor de bizarre stoet boosaardige dieren die het op hen gemunt hebben.

Potige rosse

Zijn motto: 'Verlaat nooit de grot 's nachts' en 'Wees nooit bang'. Verstikkende regels waar de nieuwsgierige Eef, een potige rosse tiener in tijgervel die hunkert naar avontuur en de horizon, lak aan heeft. Dat ruwe familieleven wordt vanaf het eerste beeld met veel slapstick, absurde gekte en cartooneske overdrijving in beeld gebracht: van Grug die zijn chagrijnige schoonmoeder niet kan luchten tot het vertellen van verhaaltjes via rotstekeningen.

Totdat de tektonische platen beginnen te schuiven en Eef een nomade ontmoet die niet alleen op een inventieve manier nadenkt maar die ook iets mysterieus zoals vuur kan maken. Vanaf dat moment krijg je een stichtend evolutie- annex verlichtingsverhaal over hoe je platgewandelde paden moet durven verlaten.

En spring je van de ene kleurrijke verbazing naar de andere. Plots zwerf je mee door een Avatar-achtig landschap vol wonderlijke hybride fauna en flora in rijke, haast psychedelische kleuren en krijg je surreële taferelen in de beste anarchistische traditie van Chuck Jones en Tex Avary.

Toegegeven, het scenario is niet zo rijk of verfijnd als bij een topfilm uit de Pixarcatalogus. Het doemgegeven van de apocalyps stuwt het verhaal eerder op een stereotiepe manier naar een geologische cliffhanger waarbij ook op de empathie gemikt wordt, maar zonder dat de schmalz het van het oprecht meeleven wint.

Maar als The Croods gensters slaat, is het op het gebied van de digitale techniek. De stereoscopische 3D zorgt voor een enorme heldere scherptediepte. En net als bij How To Train Your Dragon en WALL-E is er beroep gedaan op lichtmeester Roger Deakins, de vaste fotografieleider van de broers Coen, als visuele consulent. Zo krijg je een prachtige realistische weergave van de lichtweerkaatsingen van een toorts of de zon, in een film waarin het licht juist mooi als een metafoor gebruikt wordt

Maar hoe technisch volmaakt dit avontuur ook is, het team onder leiding van regisseurs Kirk De Micco en Chris Sanders verliest nergens de verbeelding uit het oog: het laat die voortdurend heerlijk inventief en hyperkinetisch de vrije loop. Yabba dabba crood!