Verdraaid sterk karakter

Werd geboren in Mechelen in 1986.

Studeerde Audiovisuele vorming en Journalistiek.

Werkte voor Ketnet als wrapper, actrice en frontzangeres van de Ketnetband.

Bracht twee breiboeken uit bij Borgerhoff & Lamberigts.

Heeft een eigen breilabel en twee Antwerpse koffiebars die de naam van haar overleden opa Maurice dragen.

Is verloofd met presentator Thomas Vanderveken.

et terras van Maurice Coffee aan de Cogels-Osylei in Berchem zit tjokvol. Véronique Leysen (30) en haar Mauricettes komen handen en ogen te kort om de hongerige toeristen, pendelaars en dagjesmensen op de hoek van wat de meest monumentale straat van Antwerpen moet zijn te bedienen. Nochtans is Véronique, geboren in een ondernemersfamilie, wel wat gewoon. Als kind al hielp ze in de horecazaken van haar vader in Bonheiden.

Je woonde een tijdje boven je eigen koffiebar, maar nu heb je opnieuw je intrek genomen in Bonheiden waar je opgroeide. Geen evidente keuze lijkt me?

"Ik hecht weinig belang aan waar ik woon. Of het nu in Bonheiden, Antwerpen, Merelbeke of Deurne is, dat maakt me niet echt uit. In plaats van in een bruisende stad woon ik nu terug in een bos, meer moet je daar niet achter zoeken. Het enige echte verschil zit 'm erin dat ik 's avonds twintig minuten alleen in de auto zit en mijn hoofd kan leegmaken terwijl ik naar Bonheiden rijd. Dat is zalig. Wonen boven de koffiebar heb ik onderschat, er viel altijd nog wel iets te regelen."

Loop je dan opnieuw bij de bakker en slager langs waar je als kind al ging?

"Ik ben sinds de verhuis zelfs nog niet in het centrum van Bonheiden geweest! Ik haal mijn brood, groenten en fruit in Antwerpen. Daar blijft mijn leven zich afspelen, alleen 's avonds ga ik naar een andere plek."

In Bonheiden groeide je naar eigen zeggen op in een aartsconservatieve en zeer katholieke omgeving. Heb je ermee geworsteld om dat juk van je af te werpen?

"Helemaal niet, ik heb me altijd afgeschermd van dat katholieke, conservatieve milieu. Als kind al creëerde ik mijn eigen universum. Ik moest de kleren van mijn broers afdragen en had kort haar, terwijl ik een echt meisje wilde zijn. Daarom knipte ik krullen van papier, die ik dan met plakband aan mijn korte kapsel bevestigde. Of ik knutselde grote papieren strikken, waarmee ik dan tot grote schaamte van mijn moeder naar de bakker liep. (lacht) Later zat ik op verschillende plekken op school en ging ik uit in Mechelen, Antwerpen, Brugge en Gent. Ik heb me daar dus probleemloos van weten los te rukken."

Je hebt nu twee koffiebars in Antwerpen, wat maakt die stad tot de ideale uitvalsbasis?

"Antwerpen staat open voor zulke concepten, dat voelde ik aan alles. Aan Mechelen heb ik ook gedacht, maar daar zijn overdag minder mensen op de been dan in Antwerpen. Dan zou de bar minder vol zitten. Wat ik voor ogen had, was dat je in New York een koffiebar met dezelfde vibe zou kunnen spotten."

Wat bedoel je precies met die specifieke vibe?

"Mensen willen vandaag aangestoken worden, ze hebben nood aan authenticiteit en willen graag het verhaal achter het verhaal leren kennen. Dat impliceert natuurlijk dat ik mezelf ook op de voorgrond moet durven zetten als trekker van mijn merk, anders is Maurice ook maar een instituut dat ik heb neergepoot. Ik moet aanwezig blijven. Ook de Mauricettes, de meisjes die hier werken en die met zorg worden uitgekozen, dragen dat uit. Ze voelen zich echt uitverkoren dat ze die titel mogen dragen. Ze zijn allemaal uniek, maar toch kan je er een bepaald type in zien: schattige, lieve, zachte, frêle meisjes met een verdraaid sterk karakter. Dat weet ik intussen maar al te goed." (lacht)

Drie tot vier keer per jaar trek je naar New York om je te laten inspireren. Vind je daar nu nog de tijd voor?

"Natuurlijk niet! Een bezoek moet ik gewoon in mijn agenda proppen. Stel ik het uit, dan weet ik dat ik mij zou gaan nestelen in het burgerlijke en genoegen zou nemen met de mentaliteit van 'doe maar een beetje gewoon'. Waarom mijn behang veranderen of de menukaart wijzigen, het is toch goed zo? En die groene Matcha-koffie, dat zal wel niet werken in Antwerpen. Ik zou alles zo'n beetje laten hangen, terwijl je in New York de hele tijd verse ideeën krijgt. Door die drive begin ik te denken: dat wil ik ook, bij mij gaat dat ook werken!"

Jouw Morning Maker-concept (pre-workparty met luxeontbijt, yogasessies en stijladvies tussen zeven en elf uur in de Antwerpse Boerentoren, red.) komt ook van ginds overgewaaid.

"Klopt, maar in New York heet het Daybreaker en dat gaat nog veel verder dan onze Morning Maker. Denk aan een soort pre-workparty waar mensen in plaats van te gaan fitnessen of joggen dansen in een verduisterde kamer. Er worden zelfs meisjes betaald om de dansvloer op te zwepen zodat er toch zeker genoeg calorieën verbrand worden voor je naar het werk vertrekt. Daar is Antwerpen nog niet klaar voor. Hoewel ook moeders met kleine kindjes hun weg beginnen vinden naar onze Morning Maker - echt de max om te zien - voel ik dat we nog hard moeten trekken om onze doelgroep, een jong vrouwelijk publiek, te bereiken. We moeten hen echt warm maken om 's ochtends uit hun kot te komen."

Jij bent wel een vroege vogel dus?

"Ik ben altijd om zes uur wakker, zelfs als ik niet per se ergens vroeg moet zijn."

Gigantisch vergrootglas

Vijf jaar geleden stopte je met acteren en wrappen bij Ketnet. Was het wennen om de camera's niet meer te zien draaien?

"Dat was een heel logische stap voor mij. Het acteren zelf deed ik ontzettend graag, dat was voor mij als introvert persoon een uitlaatklep. Wrappen vereist een zekere extravertie, je moet je voortdurend weten uit te drukken en met grote crews kunnen omgaan. Je kan je ook niet even afzonderen zoals je dat als acteur wel kan. Wrappen was op de duur minder een métier voor mij. Na vijf jaar heb ik de deur achter me dichtgetrokken en is het idee van de breiboeken en het breigoed op mijn pad gekomen."

Als acteren zo belangrijk voor je was, dan moet je dat toch missen?

"Af en toe, maar ik kan me nu uitdrukken in mijn werk voor Maurice. Bovendien denk ik niet dat ik nog zou durven acteren. Ik zou nu zo onzeker zijn. Shit, kan ik dat wel? Ik ben heel kritisch voor mezelf en de wereld geworden omdat ik elke dag met een gigantisch vergrootglas naar mezelf en mijn werk zit te kijken. Iedereen die in de koffiebar komt, heeft een mening over het lettertype op de muur, over een fotokadertje dat een beetje scheef hangt, over de manier waarop de koffie of de brunch geserveerd wordt. Ik moet ervoor zorgen dat het plaatje klopt. Bij acteren zou ik me nu ook veel meer vragen stellen."

Je vriend Thomas Vanderveken werkt als interviewer en presentator voor VRT, kijk je sinds je zelf niet meer voor televisie werkt anders naar die wereld?

"Ik weet natuurlijk precies over wie en wat hij het heeft als hij over zijn werk vertelt. Maar tegelijk is het ook een wereld die voor mij heel relatief geworden is. Als presentator - of zoals Thomas als interviewer - werk je met grote redacties, waarin hij een schakel is. Nu vorm ik op mezelf een hele grote schakel die andere schakels moet aansturen. Ik heb zeven mensen en zestig studenten in dienst en ben elke maand verantwoordelijk voor hun loon. Ik moet dus zien dat het hier draait, dat de kaders aan de muur recht blijven hangen en dat ik af en toe naar New York kan ontsnappen om vernieuwend te blijven."

Kunstenaarsmindset

Maurice wil ook maatschappelijk relevant zijn: de Maurice Grannies, omaatjes die je bijstaan in de productie van je breigoed, breiden al mutsen voor daklozen. Is dat iets waar je nog meer op wil focussen in de toekomst?

"Als je maatschappelijk relevant wil zijn en je wil kunnen inzetten voor een goed doel, moet je elke maand over hebben. Uit mijn breigoed haal ik op dit moment geen winst, als ik break-even draai mag ik blij zijn. Uiteraard kan ik de knitwear machinaal laten maken in China, Portugal of Italië, maar de Grannies passen bij mijn concept. Het is elke donderdag feest als ze breien, mensen komen er zelfs speciaal voor naar de Boerentoren. Langs de andere kant kan ik op slechts tien van de 100 Grannies echt bouwen en ik kan niet verwachten dat die tien de volledige productie draaiende houden. Ik sta voor de keuze om ofwel te commercialiseren en voor een snelle groei te kiezen, maar dan wel mijn concept kwijt te zijn, of te kiezen voor mijn kunstenaarsmindset, het authentieke verhaal en de trage groei. Voor beide valt iets te zeggen, maar we zijn nog maar twee jaar ver en ik weet dat Maurice het potentieel heeft om nog te groeien en recht te blijven staan. Hoe graag ik ook zou willen breien met asielzoekers of vluchtelingen, het is een extra organisatie waar iemand voltijds mee bezig moet zijn, dat kan niet zomaar even tussendoor. Wel werken we samen met kleine leveranciers, zowel voor onze koffiebonen en groenten en fruit als voor het breimateriaal. Dat is voor mij maatschappelijke relevantie, meer kan ik op dit moment niet doen."

Je broedt intussen wel op een broer en zus voor Maurice.

"Klopt. Eind vorig jaar hebben we voor het eerst geëxperimenteerd met Marcel, een exclusieve bar die opengaat als Maurice zijn deuren sluit en waar je oude vergeten dranken kan degusteren en sigaren kan roken. Alice moet een high tea-concept worden, compleet met etagères volgestouwd met lekkernijen en de meest exclusieve theesoorten. Die wilde plannen staan nu on hold. Ik heb drie jaar nonstop gewerkt om van Maurice een merk te maken. Als ik mijn tijd nu in Marcel en Alice pomp, dan moet Maurice wachten. Sowieso gaat er iemand ten onder, je kan een merk niet zomaar op de wereld zetten en het zijn plan laten trekken. Je moet het elke dag water geven en verzorgen. Het plan is nu om eerst vijf Maurices te lanceren en daarna pas met B-concepten te beginnen."

Wat zou je vandaag aan de jongere Véronique zeggen?

"Ik heb altijd mijn eigen pad gevolgd, dat is nooit anders geweest. Toen ik bij Ketnet zat, diende ik aan de lopende band eigen programmavoorstellen in en brainstormde ik mee over hoe we de zender konden verbeteren. Nu snap ik pas hoe moeilijk het destijds voor mijn redactiehoofd moet geweest zijn. Er viel geen etiket op me te kleven. Het is lastig als je iemand in je team hebt die zijn eigen goesting wil doen en eigen programma's wil bedenken, want je hebt al redacteurs in dienst. Ik heb ook Mauricettes die hun eigen slaatjes willen maken, dat gebeurt dagelijks. Ineens zie ik in hoe het moet zijn om kinderen op te voeden. (lacht) Maar zo was ik dus ook, en dat is nog niet eens vijf jaar geleden."

Je hebt jezelf in een positie gewerkt waarin je voortdurend een eigen wereld kan creëren.

"Een eigen wereld creëren gaat als vanzelf ja, voor mijn boekhouding, aansturing van het personeel en leiderschap moet ik keihard knokken. Leiding geven vind ik nog het allermoeilijkst, dat zit van nature echt niet in mij. Ik haat hiërarchie en regels, maar gelukkig besef ik wel dat mensen een leider nodig hebben."

Maurice Coffee & Knits, Cogels-Osylei 88, 2600 Antwerpen en Schoenmarkt 35, 2000 Antwerpen. mauricecoffeeknits.com.

"Acteren?

Dat zou ik nu

niet meer durven"

"Step By Step brengt New Yorkse en Parijse trends naar Antwerpen. Elke keer als ik hier binnenstap, vind ik wel een speels en elegant kledingstuk. Eigenares Chantal selecteert eigenhandig welke items in de rekken liggen en heeft ook oog voor Belgische ontwerpers."

Lombardenvest 18, 2000 Antwerpen, 03/213.18.54. www.stepbystep-antwerpen.be.

"Twee ex-Mauricettes zijn allebei met hun eigen bar begonnen. Bar Stark in het Sterckshof van Deurne en koffiebar Mirlo's met zijn zachte pastelkleuren en kleurrijke kussens. Ik ben natuurlijk apetrots!"

Bar Stark, Cornelissenlaan, 2100 Antwerpen. Op Facebook.

Mirlo's, Verbondstraat 1, 2000 Antwerpen. Op Facebook.

"Dat ik zelf twee koffiebars run, wil niet zeggen dat ik elders geen koffie meer drink! Caffènation blijf ik een zalige plek vinden. Ook in Salon de thé Claude op het Conscienceplein ga ik geregeld ontbijten. Misschien wat prijziger, maar dat vergeet je zo van zodra je hun sandwiches en scones geprobeerd hebt."

Caffènation, Mechelsesteenweg 16, 2000 Antwerpen. caffenation.be.

Salon de thé Claude, Hendrik Conscienceplein 5, 2000 Antwerpen. www.salondetheclaude.be.