Ex-partners, sekspartners
Ontdaan was ze én opgewonden én beschaamd. Alle gevoelens door elkaar. “Onvoorstelbaar wat ik nu voel”, zei Nathalie, waarop ze begon te vertellen. Dat zij en haar ex-man Jon na een bemiddelingsgesprek waren gaan samen zitten, om de praktische regeling voor de kinderen nog eens door te nemen. Drie maanden eerder had het koppel beslist uiteen te gaan. En nu zaten ze, in de gang van een advocatenpraktijk, dicht bijeen, notitieblokje in de hand. “Ineens raakten Jons knieën die van mij. Amai, wat ging er een vreemd gevoel door mij heen. Die aanraking, het was net elektriciteit.” Welk gevoel ze daarbij had? Ze moest er niet te lang over nadenken. “Geen slecht, helemaal geen slecht”, zuchtte ze, “en was het bij mij thuis gebeurd, ik weet niet waaraan we waren begonnen. Jon had het ook gevoeld, zag ik in zijn blik. Vreemd hé?”, besloot Nathalie.Vreemd? Niet zo vreemd. Lang niet alle scheidende koppels krabben elkaar de ogen uit eens ze uit elkaar zijn. Sommige doorstaan, weliswaar bedroefd en boos, maar met een vreemd soort verlangen hun eerste scheidingstijd. Vrouwen getuigen er af en toe over, beschroomd omdat het not done is, omdat ze geen weg weten met dat dubbele gevoel. Een vrouw zei me: “Het ene moment wou ik hem op zijn gezicht slaan, het volgende hem in mijn armen nemen.” Een weliswaar kleiner aantal ex-koppels gaat dus nog verder, en heeft na de scheiding een of meerdere keren seksueel contact met de ex. “Om het af te leren”, zei iemand me ooit. Of was het: om iets af te werken?Relatie- en verliestherapeuten durven het de laatste tijd steeds openlijker te stellen: mensen gaan soms te snel uit elkaar, wegens een verliefdheid bijvoorbeeld, terwijl het fundamentele van hun unie overeind blijft alsook die oude veiligheid die ze bij elkaar voelden, zelfs de aantrekking van het veilige, bekende ‘lijf’. Uiteengaan kan ook zo snel vandaag de dag, juridisch-technisch, waardoor de formele scheiding sneller gebeurt dan de noodzakelijke tijd van verwerking.
Overhaast?
Meestal stappen (vooral) mannen nadien snel in een tweede relatie, terwijl de oude emotionele band met hun partner nog niet is doorgeknipt, er nog geen écht afscheid werd genomen en het rouwproces over dat verlies niet werd ingezet. De oud-partners blijven dan verweesd en ontworteld achter, zeker als het een in wezen goede verbinding betrof. Naast het verlaten gevoel blijft ergens dat ‘bijeengevoel’ hangen. En bij een minderheid is er dus ook nog een al dan niet kortstondig intiem contact met die eerste partner, tevens moeder/vader van de kinderen. Taferelen die we niet alleen in vrouwenbladen lezen maar die ook in een therapiesetting met schroom worden verteld. Neem het verhaal van Tania. Ze vertelde hoe haar ex hun kroost had afgezet op zondagavond, hoe ze samen de kindjes hadden ondergestopt. Heel vertrouwd was dat, en de kinderen vonden het fijn. Ondanks wraak, ondanks onderliggende kwaadheid en ongemak, ondanks alle tegenstrijdige gevoelens ter wereld, ging ze toch even met de ex op de bank zitten om ditjes en datjes van het co-ouderschap door te nemen. Eerst op bitse toon, daarna gelaten, nadien werd het ineens spannend. Misschien had die gekoelde chardonnay geholpen. Hoe dan ook, ze hadden er met zijn tweeën een vrolijk einde aan gebreid, op diezelfde bank en nog later een verdieping hoger in bed. “Het voelde écht goed, het was zowel bekend terrein als ongemeen spannend. Ik dacht eerst: voilà, mijn wraak, naar zijn nieuwe partner toe, maar ik voelde ook meer dan dat.” Tania en haar ex hadden snel tot scheiding besloten na een vastgesteld bedrog. Nu vraagt ze zich af of het niet te overhaast gebeurde allemaal.Maar waarom vinden betrokkenen de gedachte aan of de seks zelf met de ex zo apart, want daarover ging het toch bij Tania en Nathalie. Is het die even hervonden passie? Is het iets uitvechten wat die lichamen met elkaar doen? Een vriendin zei me ooit: “De seks is nog nooit zo goed geweest dan sinds we uit elkaar gingen.”
Lichaam als helper
De meeste ‘ex-sekspartners’ doen het een of een beperkt aantal keer met elkaar en stoppen er na een tijdje mee, nadat er dus kennelijk iets is afgewerkt. Namen ze op die manier écht afscheid? Is seks dan een soort rituele einddaad? Die vriendin verwoordde het mooi. Ze zei: “Ik had dat nodig, nog even rommelen met mijn ex. Daardoor kon ik onze scheiding plaatsen. Naast mentaal, dus met mijn verstand, ook emotioneel, met mijn hart. Mijn lichaam is een goede helper gebleken.”