Riebeek en Holzinger dagen goede smaak uit op TAZ
Het ontbreekt Vincent Riebeek en Florentina Holzinger niet aan branie. Toen we ze in kc nOna in Mechelen wilden spreken na afloop van hun stuk Kein Applaus für Scheisse lieten ze doodleuk weten dat ze ons in de douches te woord zouden staan. Een opgestoken vinger? De schaamte ver voorbij? Of weten ze zich geen raad met ‘gewone’ omgangsvormen? Het provocerende Kein Applaus versterkt elk van die veronderstellingen.
Ongewoon is Kein Applaus für Scheisse zeker. Het bestaat uit een reeks extreem concrete acties, met af en toe een zweem van een verhaal. De volgorde ervan lijkt nauwelijks van belang. Dit stuk kent immers geen conventionele spanningsopbouw, noch een duidelijke pointe. Geen enkele scène is echter geschikt voor gevoelige of preutse zielen.
Toch begint het nog ‘vriendelijk’. Riebeek lokt, met een pelsje gedrapeerd over zijn haar, de mensen met een mondharmonica de zaal in. Daar geeft Holzinger een licht mallotige rolschaatsdemonstratie. Ze draagt een opzichtige bh met veertjes en een veelkleurig rokje, met daarover een bontmuts en -jasje. Als ze die uitdoet merk je een opzichtige blonde pruik, als van een would-be Britney Spears. In een vroeger leven had Holzinger ook echt rolschaatsambities, al heeft ze die inmiddels opgeborgen. Op dat moment zou Kein Applaus nog op een licht komische mimeopvoering kunnen uitdraaien.
Het gore verhaaltje dat volgt logenstraft dat echter. Het duo speelt een ruziënd koppel. De ene liet zich omwille van een joint verkrachten in een toilet, hoewel ze zwanger is van de andere. Vreemd is wel dat Riebeek, de man, de vrouwenrol speelt in dit rollenspel. Al snel ontaardt de conversatie in een zeer directe confrontatie. Riebeek gaat over de liggende Holzinger hangen, en doet zichzelf met de vinger in de keel kokhalzen en braken. Groenachtig vocht spettert over het lijf van Holzinger, maar zij lijkt er niet om te malen. Ze blijft enkel dreinen dat hij haar niet graag meer ziet.
Die scène kent geen conclusie. Ze dooft gewoon uit als een kaars. Daarna helpt Riebeek Holzinger om een brug te maken: hij houdt haar voeten vast terwijl zij haar handen achter haar hoofd zet en steeds verder haar rug omhoog kromt. Al doende trekt Riebeek haar slipje uit zodat ze haar geslacht vlak voor zijn neus op en neer beweegt. Er volgen meer van die scènes. In één ervan haalt Riebeek een koordje uit de vagina van Holzinger te voorschijn met zijn lippen. Het stuk vervolgt met liedjes, met verwijzingen naar The Doors en The Rolling Stones, en een lange bespiegeling - getekend: Marina Abramovic (?) - over wat iemand tot kunstenaar maakt. Het stuk eindigt met acrobatische stunts. Opgehangen aan lakens hoog boven het podium verstrengelen hun lijven zich met elkaar. Ondertussen pist Riebeek vrijelijk over Holzingers lijf.
Zo vloeit in dit stuk de ene gebeurtenis uit de andere voort, schijnbaar zonder dwingende redenen. Alles kan, van de plastic seks van Britney Spears (de rolschaatsen) over dirty realism (de toiletscène) tot ‘schokkende performance’ en rock. Al die bekende manieren om ‘een verschil te maken’ blijken uiteindelijk even betekenisloos en leeg.
Op den duur vermoed je dat de performers zowaar zichzelf en hun kunstjes maar niets vinden. Acteurs in een stuk en een wereld waarin ze zelf niet meer geloven. Wat maakt iemand inderdaad tot kunstenaar? Gratuite agressie en provocatie is het gevolg van die malaise? Worden jullie nog niet kwaad, dan doen we er nog wat plasseks bovenop. Kunst! Of eerder: geen kunst aan? Op een curieuze manier schetsen ze zo een portret van een generatie die in weelde, maar zonder illusies opgroeide. Op een griezelige manier heel sterk.