Passie wordt passiviteit
Het gaat van kwaad naar erger in Luik. Een degelijk begin zat er nog in, maar na de eerste tegengoal zakte Standard als een pudding ineen. Toch blijft het opvallend rustig in De Vurige Stede.
Milan Galic is overleden. Hij was 76. De steraanvaller van het grote Joegoslavië speelde van 1966 tot 1970 bij Standard. Een afgang op eigen veld heeft hij in die vier seizoenen nooit meegemaakt. Tegen Crossing Schaarbeek werd met 0-3 verloren, maar dat was op het einde van het seizoen uitgerekend de match na de titelviering. Niet te vergelijken dus met wat er zaterdagavond is gebeurd.
Na een eerste helft waarin Standard, zonder de middelmaat te overstijgen, niks weggaf en één van de drie kansen benutte om op voorsprong te komen, viel alles in duigen. Geen pressing meer, geen overzicht, geen concentratie, geen samenspel. Wat de echte competitiestart moest worden - dixit Guy Luzon - draaide uit op een blamage. De Rouches incasseerden vier doelpunten in nog geen half uur en daar kwam later nog een vijfde bij. Na zeven speeldagen is Standard de meest gepasseerde verdediging met zestien tegendoelpunten, nauwelijks één minder dan vorig seizoen over de volledige reguliere competitie.
Onregelmatig
Uiteraard ligt het niet alleen aan de verdediging. Van het blok dat toen achttien keer de nul hield, viel er de voorbije weken nauwelijks iets te merken. De spitsen scoren wel, maar storen niet meer naar behoren en het middenveld wordt geregeld voorbijgelopen. Te ver van de man, te laat op de bal, te hoog bij balverlies, te onregelmatig.
Zoals Trebel. Goed op Lokeren, zwak tegen Oostende. Zoals Faty, volledig overschaduwd door Siani. Zoals Bia, die wel betrokken was bij de drie Luikse goals, maar tergend vaak uit stilstand vertrekt en zo de snelheid van de acties afbreekt. En daar sta je dan, als verdediger, om alles wat op je afkomt op te vangen. "Zo kan het niet verder", liet Ciman zich na de 5-2 op Moeskroen-Péruwelz ontvallen. Na afloop van de match tegen Oostende viel hij, met reden, in herhaling.
De organisatie klopt niet. De schuld van de coach? Luzon kan weliswaar verzachtende omstandigheden inroepen. Hij werd niet gediend met de druppelsgewijze aanvoer van nieuwe spelers, om het woord versterkingen te gebruiken is het nog te vroeg al valt Teixeira best mee en zit er pit in Louis, maar veel tijd om een herkenbare ploeg met automatismen te modelleren krijgt de Israëliër niet.
Wijlen Tomislav Ivic, de grootste vernieuwer die het Belgische voetbal de voorbije 35 jaar heeft gekend, verklaarde ooit: "Van zodra je als coach ergens tekent, begin je af te tellen." Ivic kon het weten. De Kroatische grootmeester, wiens vierkleurige spelschema's het inkaderen waard waren, wisselde in zijn carrière 24 keer van werkgever.
Voor Luzon is het aftellen niet enkel begonnen, we lijken inmiddels al gevaarlijk dicht bij het eindpunt te zitten. Veel meer dan de spelers wordt hij geviseerd door de Luikse fans. 'Luzon démission!' en het nog ongenadiger want smalend klinkende 'Merci, Luzon!', brulden ze zaterdagavond ter afwisseling van het klassieke 'Duchâtelet démission!'
Afgezien daarvan bleef het vrij rustig op Sclessin. Geen horde Ultra's die de interviewzones belegerden, geen gebroken ruiten aan de hoofdingang, geen protestacties op straat. Dat voorspelt niets goed. Zolang je echtgenote razend kwaad reageert als je bij het ochtendgloren in belabberde toestand dat verdomde sleutelgat niet vindt en moet aanbellen om binnen te geraken, hoef je je niet meteen zorgen te maken. Je krediet is nog niet helemaal opgebruikt. Maar pas op als ze de voordeur opent, zich omkeert, de hond een aai geeft en niets zegt. Gelatenheid kan grotere gevolgen hebben dan woede.
Geen sfeer
Donderdagavond komt Rijeka naar Sclessin voor de eerste wedstrijd van de groepsfase in de Europa League. Dient er gevreesd te worden voor uit de hand lopend amok als het misloopt? Dat gevaar is miniem. De belangstelling voor de Europese campagne is immers zo flauw dat er wellicht helemaal geen sfeer zal zijn. Zoals in de tweede helft van de jaren negentig, toen het stadion geregeld slechts voor een derde bezet was. Maar wat nadien?
Als Standard wil herademen, dan moet het deze maand gebeuren op Waasland-Beveren, Heist (voor de beker) en thuis tegen Lierse. Want in oktober - vorig jaar de slechtste maand voor de Rouches met 3 op 12 - wachten verplaatsingen naar Club Brugge en Anderlecht.