Direct naar artikelinhoud

Wie wind zaait zal storm oogsten

We kunnen niet meer volgen. De Europese schuldencrisis wordt elke dag onoverzichtelijker en het lijkt er stilaan op dat de Unie vooral bezig is het eigen graf te delven. Hoe het verder moet weet intussen niemand meer. Geloof en hoop in een goede afloop hebben plaats gemaakt voor moedeloosheid en berusting. Van een allesomvattend reddingsplan is, na zeven mislukte pogingen, geen sprake meer. Van onze 'mister Europe' Herman Van Rompuy horen we niets meer en de pathetische oproep van commissievoorzitter Barroso om de ECB eindelijk als reddingsboei te gebruiken stuitte op een bars Nein van Angela Merkel. Zelfs 'zonnekoning' Nicolas Sarkozy moest inbinden en op zijn communiezieltje beloven voortaan niet meer over de ECB te praten. Daarmee toonde mevrouw de bondskanselier nog maar eens wie echt de baas is. Ze speelt het keihard en eist dat de lidstaten eerst de eigen kastanjes uit het vuur halen hun voor er zelfs nog maar sprake kan zijn van euro-obligaties of het massaal opkopen van schuldpapier. En helemaal ongelijk heeft ze niet. Al had ze dat wel een paar jaar eerder op tafel mogen slaan. Want het zijn net het ontstellend gebrek aan discipline, onbestaand leiderschap en een totaal gebrek aan controle die de Unie in deze catastrofale, en jammer genoeg ook stilaan uitzichtloze, situatie hebben gebracht. Schuilen onder de papaplu van de eenheidsmunt was veel te lang een vrijgeleide voor torenhoge overheidschulden en begrotingstekorten Overal klimt de rente, het ene land na het andere wordt tot de rommelstatus veroordeeld en met angstwekkende zekerheid koersen de beurzen richting dieptepunt van 2008. In plaats van de rangen te sluiten dreigt de Unie steeds meer uit elkaar te vallen in een sterk en een zwak kamp. En dat is slecht nieuws voor België. Want ook hier is het gedaan met lachen. Na meer dan anderhalf jaar gepalaver heeft het land, er zijn nog zekerheden in het leven, begroting noch uitzicht op een volwaardige regering. Bovendien kijkt de wereld niet langer geamuseerd toe hoe dat merkwaardige koninkrijkje aan de Noordzee blijft doen alsof er niets aan de hand is. Terwijl in de buurlanden diepsnijdende besparingen en herstructureringen al een tijdje een werk in uitvoering zijn hebben wij nog niet eens een plan. De formateur balanceert op de rand van een depressie en politici blijven zich verliezen in oeverloos geëmmer over interne splijtzwammen waar verder niemand wat van begrijpt. Wie wind zaait zal storm oogsten, zegt het spreekwoord en daar zijn we met verve in geslaagd. Wat kon er ons immers gebeuren? Comfortabel dobberden we onder gezag, leiding en toezicht van een eeuwige regering in lopende zaken in de slipstream van het machtige Duitsland en behoorden tot de beste leerlingen van de klas. Tot er ineens, ongeveer een maand geleden iemand riep: 'kijk, de keizer heeft geen kleren aan'. De markten en de Europese Unie draaiden verbaasd het hoofd en wat ze zagen beviel hen niet. Een torenhoge overheidsschuld en politieke leiders die meer met zichzelf dan met hun land bezig waren. In amper een week tijd werd België van fiere meesterknecht tot meelijwekkende meeloper gedegradeerd. Belgisch overheidspapier, tot voor kort nog een baken van absolute zekerheid, wordt wereldwijd gedumpt. Geen buitenlandse belegger die nog vertrouwen had in een hopeloos verdeeld land dat er zelfs in deze barre tijden niet eens in slaagt om met één mond te spreken En nog steeds doen we alsof de problemen vanzelf zullen verdwijnen als ze maar worden genegeerd. Terwijl iedereen koortsachtig probeert de schuldenberg te verkleinen doen wij er vrolijk nog een hoop miljarden bij dankzij waanzinnige deals rond Dexia en Arco. Maar er is hoop. Leterme trok zijn speculantenpak aan en spoorde als een verkoper van tweedehandswagens zijn nijver sparende bevolking aan staatsbons te kopen om, een fractie van, de staatsschuld te financieren. En het lukte. De banken kunnen de vraag amper bijhouden en de miljoenen stromen binnen. Al is dit wit konijn natuurlijk niet meer dan een doekje voor het bloeden. België kan immers nergens nog tegen een aanvaardbare intrest geld lenen en doet dan maar beroep op de spaarder om voor de buitenwereld een vals beeld van geloof in de overheid op te hangen. Terwijl iedereen beseft dat vertrouwen en geloofwaardigheid enkel hersteld kunnen worden als er snel en structureel wordt ingegrepen, in plaats van door even met de pet rond te gaan.