Filosofie

Op het einde van de zestiende eeuw verving een oude man een opschrift op het plafond van zijn bibliotheek. "Uit langer leven kan geen nieuw genoegen geboren worden", had er gestaan, oorspronkelijk van Lucretius, en hij verving het door Ecclesiastes' "Hij die niet inziet hoe het lichaam verbonden is met de geest weet niets van de werken Gods." De man in kwestie woonde in de Franse Périgord en heette, net zoals zijn kasteel trouwens, Montaigne.

Voor Saul Frampton is dit een cruciaal moment in de geschiedenis van de westerse filosofie, want met de verwisseling van die citaten nam Montaigne afscheid van een oud mens- en wereldbeeld dat het leven misprees en omarmde hij als eerste de rijkdom van het zintuiglijke bestaan.

In Framptons Speel ik met mijn kat of speelt zij met mij? leeft hij trouwens met volle teugen. De auteur volgt hem naar Italië, waar hij ziet dat de prostituees lelijk zijn en de mannen van grote borsten houden, en hij geeft iedereen de raad om tot zijn achttiende niet te drinken, tot zijn veertigste matig en nadien nooit meer nuchter te worden. Dat was nog eens een filosoof!