'Elke klim deed pijn'
Niemand die de ontketende Devolder kon volgen. Ook Philippe Gilbert niet. De wereldkampioen kreeg in de finale geen poot aan de grond. 'Ik moest diep in mijn reserves tasten', zuchtte Gilbert.
Welgeteld één keer reed Gilbert in winnende positie in en rond La Roche-en-Ardenne. Op zestig kilometer van de finish. Zijn versnelling werd meteen beantwoord door Van Keirsbulck, achter het duo plafonneerde Vanmarcke. Daarna was het krampachtig aanklampen.
"De laatste drie, vier ronden vocht ik tegen opwellende krampen. Elke beklimming deed pijn", vertelde hij achteraf. "Ik kreeg het moeilijk, moest diep in de reserves tasten. Meer dan me wat discreet opstellen in ons groepje, proberen recupereren, onnodige inspanningen vermijden en mijn resterende krachten sparen voor een eventueel slotoffensief zat er niet in."
Bij hem niet, maar ook niet bij de rest van zijn gezelschap, zag Gilbert. "Iedereen bevond zich in gelijkaardige toestand: morsdood. Allemaal vertoonden ze diepe grimassen."
Van in het begin werd er duchtig de pees opgelegd. "Eenmaal de vlucht met Boonen vertrokken, viel alles beter te controleren. Al werd de voet op geen enkel moment van het gaspedaal gehaald", voelde de wereldkampioen. "Het werd één langgerekte finale van tachtig kilometer. Van den Broeck was veruit de sterkste bergop. Maar ook hij kon het verschil niet maken."
Tot die ene, verschroeiende uitval van Devolder. "De genadeslag", omschreef Gilbert het. "Echt indrukwekkend. Hij nam meteen 25 seconden en verdubbelde die voorsprong binnen de kortste keren."
In de groep achtervolgers wisten ze meteen hoe laat het was. "Als Stijn gaat, is het menens. Geef hem de ruimte en je ziet hem niet meer terug. Iedereen begreep dat het over was. Toen Devolder weg was, draaide het in de groep niet meer. De reacties die nog kwamen, waren zonder veel overtuiging. Stijn heeft de koers vermoord. Alle respect: hij is een heel mooie winnaar. We zullen de tricolore zeker vooraan zien koersen volgend jaar."
Toch naar Tour
Gilbert trekt trouwens straks naar de Tour. Aan de onvrede over het uitblijven van een officiële selectie kwam dus een happy end. "Eindelijk", klonk het zichtbaar opgelucht. "Het heeft lang genoeg geduurd. Ik denk dat er intern een paar moeilijke knopen door te hakken vielen. Niet de mijne, denk ik. Hoop ik ... Maar ik begon wel te twijfelen. Hadden ze een probleem met mij? Niet dus. Ik hoop nu af en toe mijn kans te mogen gaan. Op het einde van rit drie is er een afzink die zeer gevaarlijk en technisch is. Dat wordt leuk!"