Geachte heer Appermont, Beste Luc,

et was behoorlijk schrikken - "hij zal toch niet...?" - toen je naam 's ochtends tussen de hoofdpunten van het wereldnieuws opdook. Vanwege een zich luidruchtig vullende badkuip had ik enkel de flarden 'VRT', 'hij is 62' en 'veteraan' opgevangen en even vreesde ik dat er een 'in memoriam' zou volgen. Gelukkig bleek je nog 'onder ons' te zijn. Vervolgens vermoedde ik een te vroeg wereldkundig gemaakte 1 aprilgrap maar toen ook televisie, kranten en 'de boekskes' het bericht van je comeback breed uitsmeerden drong het tot me door dat het bittere ernst was.

In gedachten hoorde ik oma zaliger luid applaudisseren. Samen met ex-nieuwslezer Bavo Claes was jij het enige schermgezicht dat ooit genade vond in haar immer kritische ogen. Het was dan ook een ernstige vrouw. Ze torste het leven als een last en voorspelde regen zodra de zon scheen. Gezien haar bloedhekel aan tafelspringers en overenthousiaste jonge blagen was tv-kijken voor haar een constante bron van ergernis. Ze had het enkel begrepen op de schaarse heren van stand die hun gevoelens te allen tijde binnenskamers wisten te houden. Jij paste perfect in dat plaatje, Luc. Haar liefde voor jou was onvoorwaardelijk. Als 'het met Luc was' smolt ze helemaal weg en verscheen er een zeldzame mildheid op haar getormenteerde gezicht.

Jammer genoeg was het zo vaak 'met Luc' dat ik er even een Appermont-indigestie dreigde aan over te houden. Ik kreeg stilaan een hekel aan die beleefde 'ideale schoonzoon' met zijn zuinig lachende mondje. Een toonbeeld van conservatief fatsoen en ijzeren zelfdiscipline. Nooit het ene woord hoger dan het andere, steeds onberispelijk in het pak, geen haartje dat uit de band sprong. Ik moet je bekennen dat ik destijds volop meeheulde met de wolven die je een 'plastieken presentator' noemden. Daar heb ik nu spijt van, Luc. Grote liefde zal het wel nooit worden. Daarvoor vind ik je als afgelikte 'Mister Perfect' te voorspelbaar en te vlak. Wel leerde ik achter die façade van sprekende etalagepop een geboren presentator waarderen.

De betrouwbare en voorzichtige entertainer die zichzelf nooit boven het programma stelde en een eigen, tijdloze stijl ontwikkelde. Een godsgeschenk voor eender welke zender, omdat je als multifunctionele robot elke klus met verve wist te klaren. In stilte en zonder noemenswaardige tegenstand opgeklommen tot peetvader der Vlaamse presentatoren. Bij leven een legende en verzekerd van een prominente plaats in het grote televisieboek. Lid van het selecte groepje dat onuitwisbaar deel uitmaakt van het collectieve geheugen. Zoals Nonkel Bob of je leermeester Tony Corsari goed voor de status van beschermd monument. Beiden wegens 'zaliger' onaantastbaar. Jij bent er nog.

Daarom was ik een beetje bang toen ik vernam dat je als oud-strijder door de openbare omroep weer tot de actieve dienst was geroepen, als geheim wapen in de nakende mediaoorlog. Je zult er ongetwijfeld goed over nagedacht hebben, Luc, maar bedenk dat zo'n terugkeer funest kan zijn voor het zo zorgvuldig gekoesterde imago. Hoe zielig was het niet om de naar vergane glorie smachtende Dirk Tieleman te zien stuntelen in Vlaanderen vandaag? Van gevierde journalist tot aandoenlijke kneus. Niettemin wil ik je graag feliciteren met dit nieuwe, wat onverwachte hoofdstuk in je rijke carrière.

De cirkel lijkt helemaal rond nu. Terug waar het ooit begon. De verloren zoon na 22 jaar weer op het oude, vertrouwde nest. Die late erkenning moet je ijdelheid strelen. Het is dan ook niet aan iedereen gegeven om na een lange afwezigheid weer met toeters en bellen te worden ingehaald. Ik ben er dan ook bijna zeker van dat je als messias op leeftijd nog kunt scoren. Een vos verleert zijn streken niet. Vakmanschap blijft meesterschap. Een routinier als jij draait zijn hand niet om voor een tv-spelletje meer of minder. Paul Jambers doet het ook nog prima en er lijkt maar geen sleet te komen op de duurzame kwaliteit van Jan Becaus. Was het trouwens niet de 'ouwe' Wilfried Van Moer die destijds de kwakkelende Rode Duivels weer vlot trok? Bovendien zie je er nog patent uit. Nog steeds als om door een ringetje te halen. Geen spatje sleet.

De nieuwbakken voorzitter van de Vlaamse Televisie Academie is geen roestige ouwe kar maar een glimmende en perfect onderhouden oldtimer die nog gewillig start telkens wanneer hij uit de garage moet worden gereden. Een icoon uit een ver verleden dat ineens een nieuwe toekomst krijgt.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Lang geleden zat ik in de zaal tijdens De zoete inval. Vele jaren lang op Radio2 goed voor meer dan een miljoen luisteraars. Tussen 'sterren' als Koen Crucke, Margriet Hermans en Wendy Van Wanten zag ik hoe een deftige 'schoolmeester' uit Bilzen zijn losgeslagen klasje in toom probeerde te houden. Toen al twijfelend tussen gulle lach en bittere ernst en steeds opterend voor het compromis van vergoelijkende knipoog of opgetrokken wenkbrauw. De gereserveerdheid in persoon. Bang zichzelf bloot te geven maar als geboren entertainer gezegend met metier en natuurlijke autoriteit.

Ik was er al bij toen je het legendarische zondagmiddagprogramma Binnen en buiten aan elkaar praatte en toekomstige collega's een kans gaf in Sterrenwacht. Nadat de gebroeders Verreth hopeloos de mist waren ingegaan in de precies daardoor zo hilarische Pak de poen show nam jij gezwind over. Presenteren is een vak. Je leek onverbrekelijk verbonden aan de VRT. Oppermachtig boegbeeld en meid voor alle werk tegelijk. Tot het ondenkbare gebeurde en je overstapte naar de 'commerciëlen'. Het was als vloeken in de kerk. Ik herinner me dat je ook toen een hoofdpunt was in het nieuws en dat bij je vertrek sommigen openlijk aan het voortbestaan van de openbare omroep gingen twijfelen. Ik keek naar Waagstuk, Klasgeheimen, Rad van fortuin, Luc, Het mooiste moment en talloze anderen. Stuk voor stuk inwisselbare programma's met jou als constante aanspreekpunt voor gasten uit alle lagen van de (wereld)bevolking. Een rustig en zelfzeker heertje dat een magnetische aantrekkingskracht op de kijker uitoefende. Hoe populair je was, bleek toen je in Dancing on Ice amper in staat was recht te blijven maar door de sms'ende fans toch in de wedstrijd werd gehouden tot je zelf - "mensen alsjeblieft, het is nu wel genoeg geweest" - om verlossing smeekte.

Je mag gerust weten dat ik oprecht verbolgen was toen je ineens niet meer bleek te passen binnen de koers van vtm en de laan werd uitgestuurd. Wie zet nu zo'n grootheid aan de deur? Een winnaar van ontelbare Gouden Ogen. Stank voor dank. Je reageerde relativerend - "zo zit dit wereldje nu eenmaal in elkaar" - en berustend. Groot in de nederlaag en voortaan buiten het licht van de spotlights comfortabel levend van de rente op vroeger succes. Dat je je loopbaan zelf als afgesloten beschouwde, bleek uit het feit dat je eindelijk durfde te bevestigen wat iedereen al lang vermoedde. Je was 'voor de mannen' en had al jaren een relatie met de blonde kapitein van de 'Marie-Louise'. Geen mens die er nog van opkeek. Naar verluidt staat bekend Vlaanderen nu al te dringen om in het najaar een zitje te bemachtigen in 'Vroeger of later'. Laat ze allemaal een poepje ruiken, Luc. Ik kijk zeker en hoop van harte dat het een hit wordt. Al is het maar uit respect voor je nagenoeg rimpelloze mediacarrière, die na veertig jaar een mooi sluitstuk verdient.