Foodie in Firenze

De piepkleine lift heeft duidelijk zijn beste tijd gehad. Maar vier hoog met hoge plafonds via de trap is niet echt een optie. Sofie Delauw schuift de schuifdeurtjes hard dicht. "An- ders komen we vast te zitten. En de bejaarde jazzmuzikant en operazangeres die ook in dit gebouw wonen, zullen ons niet om redding horen roepen." Het appartement op de bovenste verdieping met een terras aan de voor- en aan de achtergevel baadt - heel on-Italiaans - in het licht. Het levert een uitzicht over heel Firenze op. "Tja, gewoon word je het gelukkig nooit." Delauw studeerde criminologie; belandde in de human resources; verhuisde naar Philadelphia waar ze aan het Art Institute fotografie ging studeren en belandde uiteindelijk in Firenze.

"Ik heb zo snel mogelijk geprobeerd om de taal te spreken. Een Florentijn is van nature vrij gesloten, maar als hij merkt dat je de taal spreekt, blijkt ook hij een spraakwaterval", zegt Sofie. "En integreren doe je in Italië door de keuken te leren kennen, want er wordt hier de hele dag door over niks anders gepraat. Ja, net na het middageten zijn ze hier al bezig over wat ze 's avonds gaan eten. Die nieuwsgierigheid naar de keuken mondde uiteindelijk uit in mijn blog, The Curious Eater."

Van praten over eten krijgt een mens honger. Het is één uur 's middags. Twaalf uur later zullen we nog altijd aan het tafelen zijn. Verwonderlijk is dat niet als je op trot bent met een Curious Eater.

Gekookte ingewanden

Onderweg naar de lunch vraag ik Sofie waar de liefde voor het eten vandaan komt. "Toen ik vroeger thuis kwam van school had ik al honger. Een knabbeltje om vier uur en om half zeven alweer vrolijk aanschuiven aan tafel. En mijn dagelijkse dosis pure chocolade niet vergeten!", geeft ze al lachend toe. "Dat doe ik nu nog, hoor, ik heb alleen in de loop der jaren meer dingen leren waarderen. Ja, zelfs ingewanden, typisch voor de Florentijnse keuken, kan ik nu eten. Ik eet tot vijf maal per dag en ga soms drie keer per week op restaurant. Thuis kook ik dan ter compensatie zo licht mogelijk."

Voor de lunch trekken we naar Fiesole, een Etruskisch dorpje met uitzicht over Firenze. In Trattoria Tremoto kun je terecht in het winkeltje voor kaas, vlees, koffie en sigaretten en in het restaurant voor je lunch. Rood-wit geruite tafelkleedjes en luide televisie inbegrepen.

Aan het fornuis staat de kranige tachtigjarige nonna. Achteraf komt ze trouwens bij het afruimen een babbeltje doen. Als voorgerecht krijgen we crostini misti voorgeschoteld. De plaatselijke antipasti bevatten onder meer lardo, het beste vet van het beste spek en lever. "In Firenze zelf vind je overal kraampjes met lampredotto, de lokale specialiteit. Het wordt gemaakt van een van de magen van de koe, en gekookt in een saus van tomaten, ajuin, peterselie en selder."

Na deze heerlijke fijnkost verlekkeren we ons op de tortelli al ragu (van everzwijn). Dit is de Italiaanse keuken op z'n best: eenvoudig met veel respect voor de ingrediënten. Ernaast wordt natuurlijk een glaasje chianti geserveerd. We zitten tenslotte in Toscane. Leve de slowfood.

Een korte rit leidt ons naar de Mercato Centrale in Firenze. Voor liefhebbers van de betere keuken een absolute must. Het is wel even zoeken naar de ingang van dit mekka voor foodies, want het plein staat vol kraampjes. In een van Europa's grootste overdekte markten word je overdonderd door parmahammen, chianinirundvlees, olijfolie, balsamico, truffels, wijn en, jawel, koeienmagen. Op de tweede verdieping vind je fruit en groenten, verser dan vers.

Voor een espresso uit de kunst stappen we Sieni binnen, op de hoek van de Piazza del Mercato Centrale (waar in de negentiende eeuw Carlo 'Collodi' Lorenzini woonde, de auteur van Pinokkio) en de Via San Antonio. "De zoetbekken kunnen zich hier tegoed doen aan de beste millefeuille ooit!" We houden het echter op een espresso. We kunnen er weer tegenaan. Twee minuten later worden we al aangeklampt door de ingeweken Pugliese Mauro Brabante die toeristische trips in en rond Firenze organiseert (onder meer The Italian Wheels, een vintage Vespatocht). Hij wil van Sofie weten welke nieuwe restaurant ze heeft ontdekt de laatste weken. Het zal ons nog enkele malen overkomen.

"Mijn blog begint inderdaad goed te lopen. Je voelt dat de mensen er zich graag mee beginnen te associëren." Opvallend toch, want hij is in het Engels (en pas binnenkort in het Italiaans) geschreven. Door een buitenlandse bovendien. "Italianen discussiëren de hele tijd over eten. Over hoe hun regionale keuken veel beter is dan de andere. Misschien dat ze daarom juist de blik van een buitenstaander appreciëren? Ik heb trouwens ook voor de gratis app Live Italian On the go, van San Pellegrino, vijfentwintig typische Italiaanse street-foodgerechtjes moeten fotograferen. Dat vind ik een mooie blijk van appreciatie. Maar ik ben ook oprecht nieuwsgierig naar de verschillende gerechten hier."

Truffelsandwiches

Op deze mooie dag struinen we - noblesse oblige - langs het Uffizi, de Neptunusfontein van beeldhouwer Ammannati, de David van Michelangelo, de Duomo met zijn indrukwekkende voorgevel en de Ponte Vecchio. We springen binnen bij Procacci 'panini tartufati, alimentari di lusso'. Leopoldo Procacci begon de zaak in 1885. Je kon er - en kunt er nog altijd -terecht voor de beste wijnen, broodjes en truffels. Koning Vittore Emmanuele III kende de zaak in 1925 de koninklijke stempel toe.

In de wijnbar proeven we een overheerlijke chianti en nemen we een hapje van een broodje afgewerkt met truffels. Als god in Firenze. Voor al even lekkere sandwiches kun je terecht bij Ino, vlakbij de Ponte Vecchio. "Eigenaar Alessandro Frassica trekt trouwens heel Italië rond om de 'broodjeskunst' te promoten. Een sandwich eten op z'n Italiaans doe je aan de bar, rechtopstaand met een glaasje wijn. De finocchiona, pecorino alle erbe en mostarda di peperoni zijn maar enkele van de toppers.

"Al even lekker is het bij Sergio Gozzi op het piazza di San Lorenzo", vertelt Sofie. "Eentje vol locals. Traditionele keuken met subliem gevuld konijn, trippa alla fiorentina en braciola fritta."

We maken nog even een korte tussenstop bij The Florentine, het tweewekelijkse Engelstalige nieuwsmagazine van Firenze. Sofie heeft er haar kantoor en doet geregeld opdrachten voor dit magazine en het daaraan verbonden reclamebureau. We worden warm ontvangen door Marco Badiani, Giovanni, Leo en Brenda. Ook hier krijgen we een overheerlijke espresso voorgeschoteld. "Deze mensen zijn heel belangrijk voor mij geweest om mij hier al werkende te kunnen integreren in de stad. Het is bovendien een heerlijk vrolijke warme bende."

Het enige wat ons nog in de namiddag rest is de verplichte gelato. "Daarvoor heb je in Firenze drie uitgelezen adresjes: de Gelateria De Medici, Badiani en Dei Neri. Elke Florentijn weet die blindelings aan te wijzen." Bij Gelateria dei Neri kijken we onze ogen uit: ijs met smaken van groen thee; gorgonzola en noten; yoghurt, honing en noten; ricotta en vijgen.

De oudste pizza ter wereld

Een glaasje in het Casa del Vino, een espresso op een terrasje en een verkwikkende douche later volgt de laatste etappe van deze Florentijnse culinaire marathon. We worden opgehaald door dottore Sabino, een Napolitaanse dokter die al een vijftiental jaar in Firenze woont. In bijberoep doet hij ook nog in ambachtelijke mozzarella. Hij neemt ons mee naar een wijn- en pizzaproeverij van zijn wijnclub. "Bij de beste pizzaiolo van heel Toscane."

In het alleraardigste dorpje San Donato in Poggio ontvangt Giovanni Santarpia ons hartelijk. "Een echte pizzaiolo kan niet anders dan uit Napels komen, net als Giovanni", zegt Sabino trots. Gennaro Napolitano valt hem volmondig bij. Ook hij streek vanuit Napels in Firenze neer. Vandaag runt Gennaro enkele pizzeria's aan het Piazza del Mercato Centrale. Ik word meteen uitgenodigd om bij hem de volgende dag een pizzaworkshop te komen volgen in zijn restaurant Rossopomodoro. De drie Napolitanen leggen me vol passie en vuur uit wat de geheimen zijn van de echte pizza. Sofie kijkt geamuseerd toe. Giovanni tovert een Mastunicola tevoorschijn. "Het is de oudste pizza ter wereld. Hij bestond lang voor de Margherita!" Volgen nog: een pizza met kerstomaat, basilicum en ricotta in de korst ingebakken; eentje met appelsien, gerookte zalm en ruccola en ten slotte, mijn persoonlijke favoriet, eentje met courgettebloemen gevuld met ricotta.

De schrijver Alexandre Dumas zei het honderdvijftig jaar geleden al: "Je verlaat Toscane gewoonlijk op het ogenblik waarop je je er min of meer goed begint te voelen. Je voelt je steeds beter wanneer je er terugkeert." Beloofd.

www.thecuriouseater.com

• Trattoria Tremoto

Bolognese 16, Fiesole.

Enkel lunch, gesloten

op woensdag

• Mercato Centrale

Open van 7 tot 14u,

behalve op zondag

• Procacci 1885

Via de Tornabuoni 64, Firenze

• Trattoria da Sergio

Piazza di San Lorenzo

Enkel lunch

• Gelateria dei neri

Via dei Neri 20/22, Firenze

• Casa del vino

Via dell'Ariento 16, Firenze

• Palazzo Pretorio

Via del Giglio 26,

San Donato in Poggio

• Rossopomodoro

Piazza del Mercato

Centrale 17, Firenze

Sofie

Delauw

• Geboren op 30/04/1978 in Oudenaarde

• Studeerde criminologie aan UGent, hrm aan het Vlekho en fotografie aan het Art Institute in Philadelphia.

• Sinds 2009 woont ze in Firenze, waar ze zich toelegt op voedselfotografie

• Begint haar blog The Curious Eater in september 2011

Zicht op de Duomo, in het historische

centrum van Firenze.

-

Linksonder: