Opschuiven naar het puntje van de stoel
De Faeröer-eilanden staan niet meteen bekend als het epicentrum van de pop, maar Teitur Lassen - kort- weg: Teitur - maakt er al een hele tijd zeer mooie en erg persoonlijke platen. Let the Dog Drive Home, zijn zeven- de inmiddels, is opnieuw tot aan de rand gevuld met sprankelende songs waar met een dikke stift een melancholisch randje omheen werd getekend.
TEITUR
Let the dog drive home
Raar dat Teitur in Europa nog altijd geen groter publiek heeft bereikt, want in het hoge Noorden is hij al jaren een begrip. Met het twee jaar geleden verschenen The Singer leek het er even op of hij eindelijk een doorbraak zou forceren, maar voorlopig blijft zijn werk een goed bewaard geheim. Wie hem eenmaal heeft ontdekt zal hem evenwel niet gauw meer uit het oog verliezen. Ook Let the Dog Drive Home is weer een cd waarvan de songs telkens wat meer van zichzelf prijs geven. De earcatcher van de plaat is ‘You Never Leave LA’, naast een perfecte popsong ook de trekker van een apart verkrijgbare EP die vreemd genoeg dezelfde naam draagt als de cd. Het nummer is uitvoerig gearrangeerd met akoestische gitaar, piano en een heel orkest, waardoor het zowaar aan de late periode van The Beatles doet denken.
Echt representatief, qua stijl, is de single niet. Teitur, een man die vorig jaar met A Night at the Opera al bewees dat hij net zo goed een singer/songwriter als een klassiek componist is, kan met een breed instrumentarium uit de voeten zonder in bombast of pathos te vervallen. Noem een blaasinstrument en de kans is groot dat hij er gebruik van maakt. ‘Feel Good’, de fraaie opener, begint met een verstilde piano waar Teitur haast fluisterend in binnen komt geslopen. Het is popmuziek waar strijkers, beats, akoestische instrumenten en een heldere stem elkaar perfect in balans houden. Je zou het ouderwets kunnen noemen, maar ons lijkt grensoverschrijdend een beter adjectief. En of het nu over het ingetogen ‘Waverly Place’, of het bijna uitbundige titelnummer gaat, keer op keer zorgt Teitur ervoor dat je op het puntje van je stoel blijft luisteren. Daarom is het haast zinloos om specifieke songs aan te stippen: in al hun verscheidenheid vormen ze een coherent geheel. En precies omdat hij een eigen stijl heeft en niet krampachtig probeert modieus en trendy te zijn, behouden de songs een gloed van tijdloosheid, klinken ze evenveel 1975, 2011 of 2035. Het ruwe randje dat veel van de beste popmuziek kenmerkt, ontbreekt dus een beetje, maar daar staat een soort gratie tegenover die je sinds The Divine Comedy nauwelijks nog gehoord hebt in de popmuziek.
Breder publiek
Let the Dog Drive Home is een plaat die een breder publiek verdient dan Teitur tot nog toe heeft aangesproken. Als we nu eens af- spreken dat iedereen die al eens een cd van Crowded House, Coldplay, Rufus Wainwright en Paul Simon gekocht heeft deze cd in huis haalt, dan zou Teitur niet alleen evenveel verkopen als al die artiesten samen, maar was zijn bankrekening eindelijk evenredig aan zijn talent. Of horen die dingen tegenwoordig niet meer in verhouding te staan? (Ear Music/V2)
‘You Never Leave LA’, ‘Feel Good’, ‘Betty Hedges’, ‘All I Remember from Last Night Is You’