Koude oorlog op de dansvloer
De dansvloer wordt gescheiden door een generatiekloof. Oudere trendsetters als Daft Punk en Chemical Brothers schieten met scherp op de hitlijsters van vandaag. Dreigt het failliet bij moderne dance, of vreten de vaders van de elektronica onterecht hun eigen kinderen op?
Eerder deze maand liet Ed Simons van The Chemical Brothers geen spaander heel van Swedish House Mafia. Nadat een dj op Twitter een gouden toekomst beloofd had voor EDM (Electronic Dance Music), omschreef hij de muziek van het Zweedse trio als "drivel".
Zever in pakskes. "Klinkt als Nickelback", sneerde Simons ook nog.
De platenruiter vroeg zich daarop af waarom muzikanten, die aan de bakermat van de elektronische muziek stonden, "so fucking salty" reageren op artiesten die vandaag de mainstream beheersen. De voorman van The Chemical Brothers antwoordde dat zo'n "postmoderne houding, waarbij alles door de beugel kan, de doodsteek geeft aan interessante dance."
Daarop kondigde de Chemical Brother het failliet aan van experimentele en intelligente dansmuziek, ofwel IDM. Aan de andere kant van het spectrum staat vandaag de EDM. Vanaf de jaren tachtig gold Electronic Dance Music als een containerbegrip voor alle beatgedreven genres. Maar inmiddels lijkt het eerder een scheldwoord voor commerciële hitparadedance van Avicii, Dimitri Vegas & Like Mike, Skrillex, Steve Aoki of David Guetta.
Die term won steeds meer terrein sinds 2012, het jaar waarin EDM doorstootte naar de Amerikaanse mainstream. Dat gebeurde dankzij stadionfenomenen als Deadmau5 en Skrillex. Vorig jaar klom EDM ook op naar de top van de Billboardcharts, en zochten zowel hiphoppers als Amerikaanse popsterren nauwere aansluiting bij het genre. Het succes van TomorrowWorld bleek verder ook schatplichtig aan de explosie van Electronic Dance Music, net als het appeal van andere dancefestivals in Miami en Los Angeles.
Globaal gezien is elektronische muziek nooit groter, machtiger en invloedrijker geweest dan vandaag.
Hebberige rattenkop
De zure oprisping van Ed Simons blijkt evenwel ook symptomatisch voor een groeiende wrevel binnen het wereldje. Respectabele autoriteiten spreken zich steeds luider uit tegen de huidige generatie van topproducers: een opvallende tendens in de dancewereld. Daar leken vetes onbestaande, of werden ze tenminste achter gesloten deuren beslecht.
Maar onlangs noemde A Guy Called Gerald Deadmau5 een "hebberige rattenkop" die "volledig nep is, wat mensen als hij perfect afgaat door de software die vandaag voorhanden is." Opmerkelijk genoeg bezondigt diezelfde Deadmau5 zich ook aan nestbevuiling: zijn collega's Guetta en Skrillex noemt hij spottend "knopjesduwers" tijdens hun liveshows. Afrojack ging daarop dan weer in de clinch met de Canadese superstar-dj.
Ghostproducers, die songs (mee)schrijven voor gevestigde namen, zorgen ook voor groot misnoegen. Frankie Knuckles, een van de aartsvaders van de house, noemde David Guetta zelfs de "Milli Vanilli van de EDM". Maar Guetta is lang niet de enige die zich zou laten bijstaan: Maarten Vorwerk is volgens insiders een van de hardst werkende en desondanks meest anonieme namen uit de dancebusiness. Volgens veteranen uit de elektronica luidt zo'n artistieke uitbesteding evenwel het failliet voor dance in.
Daft Punk gelooft zelfs dat de EDM-scene nu al een identiteitscrisis doormaakt. "Er beweegt niets meer, want het genre heeft zich in een te comfortabele positie genesteld", gelooft de Franse producer Thomas Bangalter in Rolling Stone. Met hun laatste plaat hopen ze "het zelfvoldane genre opnieuw wakker te schudden".
Volgens de Parijzenaar ligt de schuld vooral bij dj's, die tegelijk producen. "Vandaag wordt de meeste elektronische muziek onderweg gemaakt, in hotelkamers en luchthavens. Er zit misschien een gevoel van beweging in, maar de songs dragen geen eigen signatuur."
Dat laatste pijnpunt werd treffend geïllustreerd door het jonge Zweedse duo Daleri. Zij scoorden in juli een virale hit door in één minuut tijd zestien muzikale fragmenten te compileren uit de Beatport Top 100 - de Ultratop van de EDM. Die mix legde de belangrijkste kritiek op EDM bloot: de muziek zou repetitief en generisch zijn. Van Dimitri Vegas & Like Mikes 'Wakanda' tot Hardwells remix van Krewella's 'Alive' bleken alle "drops" onderling inwisselbaar.
Volgens Tim Sheridan, dj en journalist bij Mixmag, ligt de schuld daarvoor bij de huidige techniek. "Vroeger moest elke producer en dj op zoek gaan naar muziek, maar vandaag ligt alles binnen handbereik. De meesten kiezen ervoor om vanuit hun luie zetel te shoppen naar het genre du jour." Daardoor luistert iedereen naar dezelfde waan van de dag, en dat laat zich voelen in stijl."
Desondanks wordt in de popmuziek wél met argusogen gekeken naar de EDM-scene. Sinds Armand Van Helden een Europese classic scoorde met de remix van Tori Amos' 'Professional Widow' en Mirwais Madonna's carrière opnieuw tot leven wekte, proberen popsterren de kloof met laptopproducers te dichten.
Karikatuur
Florence Welch scoorde haar grootste hit toen ze haar 'Machine' inruilde voor Calvin Harris in 'Spectrum (Say My Name)'. En sinds hij Avicii uit de brand hielp als zanger in de zomerhit 'Wake Me Up', hoeft Aloe Blacc niet langer 'I Need a Dollar' te zingen. Het Belgische Lazy Jay hielp Will.i.am, Britney Spears en Azealia Banks dan weer bij het schrijven van hits.
De moderne EDM lijkt dan ook geen snelle dood beschoren. Net zomin als de polarisatie tussen de oude en nieuwe dancegeneratie. Dj en producer Ben Gomori, die ook schrijft voor Mixmag en The Times, kan die tweestrijd beide kampen voeden: "Tot EDM een karikatuur wordt van zichzelf en implodeert."
Maar niet getreurd: daarna is het weer aan een andere dj om 's nachts uw leven te redden.