Lofzang op de nacht

FLYING HORSEMAN
Night Is Long

De grootstadsblues van Flying Horseman kleurt nooit monochroom inktzwart. Maar net zo goed baadt zelfs hun meest kleurrijke langspeler Night Is Long in nachtelijke tinten. De songs gaan gedrenkt in het donkerblauw van een troosteloos ochtendgloren, of in het dieprood van die ene fles bordeaux te veel. Even kleurt de plaat zelfs bloedrood met de 'cracked skulls' in een gecroond 'We Are One'. De songs flirten vaak met bedrieglijk lichte afropopgitaren, maar steeds duik je diep in het omineuze hart van een stad bij nacht. Vertrouw evenwel op gids Bert Dockx die bezweert: "Night time is the right time." (Unday)

Reetkusser goes dark wave

KISS THE ANUS OF A BLACK CAT
To Live Vicariously

Zijn groepsnaam doet elke normale mens kokhalzen, maar verder kiest Stef Heeren voor een opvallend elegant parcours. Daarbij verandert hij wel al eens graag van koers: nu eens delft hij in huiskamerfolk, dan weer in duistere drones of avant-garde artrock. Eén constante: stemmige herfstkleuren zwaaien steeds de plak. Ook zo op zijn zesde plaat, die zweert bij dark wave-synths, industriële grooves en een post-punk esprit. Afwisselend denk je aan Throbbing Gristle, The Virgin Prunes of de pathos van Nacht und Nebel. De titel ('plaatsvervangend leven') stal hij dan weer van punkband Crass. Maar ondanks die voorbeelden ontwijkt deze Reetkusser de val van een stilistische vingeroefening. (Zeal)

Afrika op zijn grimmigst en kleurrijkst

BALOJI
64 Bits And Malachite

Malachiet is niet gewoon een Afrikaans mineraal, weet Baloji. Het is de heilige graal voor Congo. De Belgisch-Congolose artiest (ex-Starflam) brengt in het Frans een hommage aan deze groene onbewerkte edelsteen, én tegelijk ook een "ode aan de strijd om veerkracht", zoals hij rapt in 'Capture'. Het doel? "La black excellence." Hij predikt evenwel een fluwelen revolutie. Daarbij schetst Balo een even grimmig als kleurrijk beeld van Afrika, en hekelt hij in het uitstekende 'Unité & Litre' het machtsmisbruik van de mobiele telefoonindustrie en alcoholnijverheid. Zijn sérieux beklemt soms, maar de kleurrijke sound maakt veel goed. (Island France)

Debiele naam, maar viriele sound

CHANNEL ZERO
Channel Zero Unplugged

Twee jaar geleden kwamen ze uit de bus als laureaat van De Nieuwe Lichting, en gooide vooral hun cover van dEUS' 'Roses' hoge ogen. Sindsdien kende de groep kennelijk een groeispurt. Op hun eerste EP tapt Rhinos Are People Too uit een hoorn des overvloeds, waarbij shoegaze, powerpop en indieherrie royaal gulpen. Naar de schoentippen starende legendes als Slowdive gelden duidelijk als lichtend voorbeeld. De zoetgevooisde zang van Loes Caels doet zelfs wat denken aan Rachel Gosswell. Maar naast haar zalvende stem, slaat de groep je ook neer met een bombastische en viriele kathedraalsound. (Zeal)

Adieu ronkende gitaren, welkom cello's

WOODIE SMALLS
Soft Parade

Channel Zero, de bekendste Belgische metalband, trekt de stekker uit de versterkers en gaat akoestisch. De typisch huilende gitaren en ronkende bas zijn ingeruild voor cello's en violen, brulboei Franky DSVD zingt ingehouden en ingetogen. Channel Zero werkte de arrangementen uit met de Belgische jazzpianist Michel Bisceglia, die 'Unplugged' doet lonken naar 'S&M' van Metallica. De dreigende cello's die de plaat openen in 'Black Fuel' zetten de toon, 'The Hill' is een fraai vervolg. Niet elke herwerking is geslaagd. Eerste single 'Help' verdrinkt te veel in violen en bombast. 'Suck My Energy' krijgt hier wél een passend cachet. (CNR Records)

Vuilbekkerij from the streets of Sinnekloas

RHINOS ARE PEOPLE TOO
Rhinos Are People Too EP

"What if I don't make it", vraagt rapper Woodie Smalls zich af op zijn solodebuut. "What if they don't see me now? What if I fail?" In weerwil van al zijn twijfels gaat de song over een vast geloof in jezelf. Eenzelfde positieve boodschap waait doorheen Soft Parade. Smalls' Amerikaans Engels klinkt opvallend overtuigend, terwijl de Spartaanse beats dwingend, maar de melodieën speels en charmant ouderwets klinken. Enig euvel? De "niggas", "bitches" en "muthafuckas" slaan je al vanaf de opener 'Nuggets of Wisdom' om de oren. Die vuilbekkerij klinkt nogal protserig, wanneer je bedenkt dat Smalls gewoon from the mean streets of Sint-Niklaas komt. No biggie, gelukkig. (Sony)

Geen verplichte kost, wel kostelijk

ARBEID ADELT!
Slik

Bijna een kwarteeuw na de laatste plaat, ligt een nieuwe Arbeid Adelt! in de rekken. Een late midlifecrisis of een noodzakelijk reveil? Geen van beide, geeft Slik aan. De groep pikt doodleuk de draad op waar ze die ooit liet liggen. Net als de sound van de songs neigen titels als 'Popcornmario' en 'Sarmakarma' naar de koude jaren 80. En in 'Apparaat' klinkt het trio zelfs als een doelbewust anachronisme, met het gefingeerde geluid van inbelmodems en telefaxen. Als hofnar van de taal staat Marcel Vanthilt ook nog steeds op eenzame hoogte. Geen verplichte kost, maar wel verdraaid kostelijk. (Excelsior)

Tijgersprong voor de echte durvers

STADT
Escalators

Met een naam als Fulco Ottervanger zou een mens een circuscarrière moeten overwegen. Maar nog benijdenswaardiger is de positie die deze Nederlands-Belgische multi-instrumentalist bekleedt binnen het Gentse collectief Stadt. Daar klautert hij op de vocale trapeze, bijgestaan door het acrobatische broederpaar Simon en Frederik Segers, respectievelijk op slagwerk en snarendrijverij. Met een tijgersprong wipt krautpop door een brandende hoepel van psychedelische rock, onstuimig experiment en jazzy trips. Escalators is een plaat voor durvers, maar hey: dat is het leven ook. (FONS)

Niet zomaar tussendoortje

WALRUS
Terug naar het begin

Terwijl Yevgueni het wat rustiger aan doet, heeft Walrus - de band rond pianist Geert Noppe - net een tweede cd uit. De eerste was geen onverdeeld succes, maar dat wordt nu met behulp van producer Alex Callier helemaal rechtgezet. Knappe arrangementen, sterke melodieën en teksten die poëtisch zijn zonder scherpte te verliezen. Een nummer als 'Iemand moet de slimste zijn' geeft aan dat Walrus niet zomaar een tussendoortje is. Ook als geheel is deze plaat een enorme stap vooruit. (Walrus)

In hetzelfde bed als Sufjan

WINTERSLAG
The Might-as-Well

Winterslag, aanvankelijk een soloproject van zanger Rolf Verresen, leek lang een sluimerend bestaan te leiden. Intussen gaat onder de bandnaam een vijfkoppig gezelschap schuil en nu is er ook een uitstekende eerste cd. Winterslag verhandelt indiepop die in hetzelfde bed bij elkaar werd gedroomd waar ook Marble Sounds en Sufjan Stevens zich te rusten leggen. De prachtige, wat melancholisch klinkende samenzang maakt van dit debuut de perfecte soundtrack bij een mooie, zachte herfst. (Hear Me Out)