Geachte heer Cannaerts, Beste Bart,

Met meer dan gewone belangstelling heb ik je vuurdoop als ceremoniemeester in De Pappenheimers bekeken. Een nieuwe en belangrijke stap in de gestaag klimmende carrière van een professionele moppentapper die dankzij zijn ontwapenende 'welgemutstheid' net dat beetje anders is dan alle anderen. In de eindeloze reeks interviews die je grote debuut aankondigden, las ik dat je - "in het slechtste geval schrijf ik tv-geschiedenis als de slechtste presentator aller tijden" - een beetje bang was om de voetsporen te drukken van illustere voorgangers als Tom Lenaerts, Erik Van Looy en Steven Van Herreweghe.

Zo'n vaart liep het niet. Al is er toch nog wat werk aan. Er zit nog behoorlijk was ruis op de lijn. Je lachte te luid en vooral te vaak, deed net iets te opvallend je best om als enthousiaste 'toffe peer' over te komen en je gebrabbel was bij momenten voor de niet-Antwerpse Vlaming onverstaanbaar.

Maar het komt wel goed, Bart. Alle begin is moeilijk en kinderziekten genezen snel.

Het deed hoe dan ook plezier om je eens in een dragende tv-rol en niet als eeuwige sidekick bezig te zien. Niet enkel omdat ik je spectaculaire opmars door medialand al jaren met sympathie volg, maar vooral omdat je me doet terugdenken aan een beloftevolle collega die van de ene dag op de andere besloot redactie, collega's en werkzekerheid overboord te gooien om met een komische zaalshow door Vlaanderen te trekken. Ook hij voelde de onweerstaanbare drang om zijn volk te laten lachen en had de lat - "wat die Geert Hoste doet, kan ik beter" - meteen vrij hoog gelegd. Jammer genoeg werd snel duidelijk dat hij zichzelf veel leuker vond dan de drie man en de spreekwoordelijke paardenkop die hem met ijzige stiltes of ongenadig boegeroep telkens weer op een pijnlijke afgang trakteerden.

Twee keer ben ik ergens in een of ander hol van Pluto naar zo'n voorstelling gaan kijken. Het leek nergens naar, maar toch voelde ik behalve diep medelijden ook een grenzeloze bewondering voor het doorzettingsvermogen van een trieste clown die rotsvast in zichzelf bleef geloven.

Jaren later kwam ik hem nog eens tegen tijdens de Gentse Feesten, waar hij ver buiten de officiële feestenzone lallende passanten probeerde te amuseren. "Je zal wel zien. Ooit zullen ze lachen", zwaaide hij me uitbundig toe.

Dat is hem - een maand later stapte hij moegevochten uit het leven - nooit gelukt. Sindsdien mogen alle stand-upcomedians, zelfs de meest ongrappige, op mijn onversneden respect rekenen. De simpele soldaten of driesterrengeneraals van de humor: ze verdienen allemaal een standbeeld voor moed en zelfopoffering.

Gelukkig komt er voor sommigen vroeg of laat wel loon naar werken. De kale neuzelaar Philippe Geubels werd een grensoverschrijdende superster, Alex Agnew liet Sportpaleizen vollopen, Gunter Lamoot, Bert Gabriëls en Henk Rijckaert kregen eigen tv-programma's en industrieel moppenproducent Geert Hoste bewijst al een eeuwigheid dat professionele grapjasserij ook in Vlaanderen een uiterst lucratieve business kan zijn. Het zijn de koningen van de lach. Overlevers pur sang die ondanks de dikke eeltlaag op hun ziel beseffen dat ze moeten blijven lachen om grappig te worden gevonden. Stuk voor stuk gehard in lawaaierige kroegen en donkere achterafzaaltjes, waar ze net zo vaak werden weggehoond als toegejuicht.

Ook jij hoort in dat rijtje thuis en telkens als ik je zie besef ik dat mijn betreurde kameraad er alles voor had gegeven om, al was het maar even, Bart Cannaerts te zijn. Een succesvolle lolbroek met een boodschap die het helemaal heeft gemaakt. Hij had dezelfde nerdy uitstraling. Dezelfde verbaasde, naïeve blik op een doldraaiende wereld. Net als jij was hij moedig, dom of koppig genoeg om het comfort van een universitair diploma op te geven.

Jammer genoeg zag hij bij zijn sprong in het diepe een niet onbelangrijk detail over het hoofd. Hij beschikte namelijk niet over het talent dat immuniteit verschaft tegen het veelkoppige monster dat publiek heet. Jij wel. Een stevige stronk uit Sint-Katelijne-Waver die af en toe zijn broek - "een blote flieter van tijd tot tijd vind ik best wel grappig" - laat zakken en rust en tevredenheid probeert te putten uit het 'Dudeïsme'. De door de fantastische The Dude uit The Big Lebowski geïnstalleerde cultus waarin aangeraden wordt dit toch al zo korte leven te aanvaarden zoals het komt en je verder om zo weinig mogelijk druk te maken.

Ik zag hoe je steeds sterker en beter werd. Een hardnekkige positivo. Geduldig gepokt en gemazeld op steeds grotere podia en als geen ander in staat vrolijk om te gaan met de vaak zinloze waan van de dag. Winnaar van Comedy Cups en Awards en dankzij het applaus opgeklommen tot een vaste waarde op scherm en planken. Stamgast in spelletjesprogramma's en jury's die om een plezante noot verlegen zitten. Spelend voor uitverkochte zalen en binnen het rebelse productiehuis Shelter mee aan de wieg van hilarische prijsbeesten als het Emmy Award winnende Benidorm Bastards en het geweldige Wat als.

Hoewel ik lang niet alles wat je doet en zegt even grappig vind, blijf ik fan van die klunzige teddybeer met het imago van een overjaarse scoutsleider. Je bent immers allang veel meer dan de prettig gestoorde bio-ingenieur die de klas en de exacte wetenschappen verruilde voor een onzeker bestaan in de entertainmentsector. Doorgegroeid tot een groothandelaar in goede luim en vrolijke scherts. Gespeeld en dik gewonnen.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. In een volgepakte Capitole heb ik je vorig jaar live aan het werk gezien in Waar is Barry. Een nogal wisselvallige, maar eerlijke en vaak pijnlijk herkenbare zaalshow. Topamusement. Op de Boekenbeurs keek ik geamuseerd toe hoe je aan de tafel van Jan Vertonghen en Moussa Dembélé een beetje onhandig om een handtekening in je Rode Duivels-boek stond te bedelen en onlangs zag ik het filmpje terug van je televisiedebuut in Blokken waarin je als pas afgestudeerd slim jongmens wat zakgeld probeerde bij te verdienen maar de mist in ging omdat je 'het woord' niet vond. Toevallig zag ik hoe je in de Nederlandse versie van Mag ik u kussen - "wedden voor vijf euro dat ik je borsten kan doen bewegen zonder ze aan te raken?" - voor algemene hilariteit en lichte opschudding zorgde door de kroonjuwelen van actrice Jennifer Hoffman - " hier is de vijf euro" - te beroeren. Daar hadden die Hollanders niet van terug.

Het was wel even schrikken toen je als doorgaans 'brave' komiek in het oog van een twitterstorm terechtkwam en zelfs doodsbedreigingen ontving toen je in het kader van een klimaatspotje voor 11.11.11. een zwarte medemens op redelijk - "het is niet mijn schuld dat je moeder per se kinderen wou" - onbeschofte wijze de zaal uit pestte. Weinig fijnzinnig, maar zo overtuigend gebracht dat iedereen er met open ogen tuinde.

Sta me toe je bij deze te feliciteren met je pas verworven vedettenstatus. Ik wens je nog veel en vooral betere Pappenheimers toe. Blijf Vlaanderen - mocht je ergens nog twee kaartjes overhebben: laat maar komen - platspelen met het hopeloos uitverkochte Wanneer gaan we nog eens bowlen en probeer, roep desnoods af en toe The Dude ter hulp, vooral jezelf te blijven. Zo ben je op je best.