Tories verdeeld over invoering homohuwelijk
De Britse Conservatieve Partij is weer eens verdeeld. Ditmaal niet over Europa, maar over het homohuwelijk. Vanaf de zijlijn stookt de populistische UK Independence Party de onrust op.
Veelgehoorde grap binnen conservatieve kringen: een jongeman komt bij zijn ouders om hen te vertellen dat hij niet op vrouwen maar op mannen valt. Na veel pijnlijke stiltes komt het hoge woord eruit. "Ja, inderdaad, ik ben homo." Tot zijn verbazing slaken paps en mams een zucht van verlichting: "Is dat alles, jongen? We dachten dat je lid was geworden van de Conservatieve Partij..." Het is een grap waar premier David Cameron als een boer met kiespijn om moet lachen. Hij is al acht jaar bezig zijn partij de 21e eeuw in te slepen. Bij deze politieke verjongingskuur is steun voor het homohuwelijk een vereiste.
Bijbel
Binnen de partij is homoseksualiteit goeddeels geaccepteerd. Homoseksuele Tories als Nick Herbert, Nick Boles en Alan Duncan bekleden belangrijke functies. Tijdens het partijcongres is de Gay Night één van de hoogtepunten. Het probleem ontstaat bij de vraag of homo's met elkaar mogen trouwen. Een geregistreerd partnerschap is sinds 2005 mogelijk dankzij de Labour-regering en Cameron is vastbesloten om een stap verder te gaan. Volgens hem en de meeste leden van het kabinet is het huwelijk een goede zaak, ongeacht het geslacht van de geliefden. Wat in katholieke landen als Spanje, Portugal en België kan, moet ook in het anglicaanse Groot-Brittannië mogelijk zijn.
Het voorstel om een homohuwelijk vanaf 2014 in te voeren kan rekenen op steun van Labour en de liberaal-democratische coalitiepartner. De weerstand komt vanuit twee hoeken: meer dan honderd rebellen binnen de Conservatieve partij en van de Church of England, bijgenaamd 'de Conservatieve Partij in Gebed'.
Deze rebellen, grotendeels dezelfde mensen die het land uit de EU willen halen, zeggen te spreken namens veel plattelandsconservatieven. Zij zien het homohuwelijk als een postmoderne obsessie van de vrijzinnige, grootstedelijke partijgenoten, en bovendien in strijd met wat er in de bijbel staat.
Bij deze uit Amerika geïmporteerde culture war heeft de anglicaanse kerk zich voor alle zekerheid geschaard aan de kant van de traditionelen. Bij monde van de Staatssecretaris van Gelijkheidszaken heeft de regering de staatskerk een olijftak aangereikt met de bepaling dat geen enkele religieuze instelling gedwongen zal worden om homoseksuelen in de echt te verbinden. De kerk is echter bang dat deze uitzonderingspositie niet bestand zal blijken tegen arresten van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. De kans is immers groot dat belangengroepen van homoseksuelen de juridische omweg naar Straatsburg zullen bewandelen.
Populisme
De Europese dreiging is een zegen voor de UK Independence Party die aangekondigd heeft om het homohuwelijk een centrale plaats te geven bij de campagne voor de Europese verkiezingen van 2014. Uit de uitslagen van twee recente tussentijdse verkiezingen blijkt dat deze voormalige splinterpartij in toenemende mate profiteert van de groeiende euroscepsis in het land en de verdeeldheid binnen de Conservatieve Partij. Bij de Tories gaan al stemmen op om een stembusverbond aan te gaan met de UKIP, ook wel 'de Conservatieve Partij in Ballingschap' genoemd.
Om serieus te worden genomen wil de partij van de goedgebekte Nigel Farage af van haar single issue-imago. Naast de EU spreekt Farage, die getrouwd is met een Duitse, dan ook over een basisinkomen, een sterk leger en hechte banden met de Verenigde Staten. Dit wordt aangevuld met standpunten die goed liggen bij kiezers, zoals immigratiebeperkingen en het recht van de tevreden roker om in een verwarmde caféruimte een sigaret op te steken. Hoe de tegenstand tegen het homohuwelijk met het libertaire populisme valt te rijmen is onduidelijk. Het merendeel van de Britse bevolking is immers vóór. Misschien is het simpelweg een geval van Tories-plagen.