'Dit is de zege van de verlossing'

Drie centimeter bedroeg het verschil maandag in Angers tussen Cavendish en Greipel. Kon het nog closer? Jawel, hoor. Drie millimeter scheidden Kittel en Coquard. Belachelijk klein kloofje, drie haren dik. Finishfoto dus, alweer. Kittel ging er op de Avenue Georges Dumas in Limoges hijgend bij zitten, zijn fiets plat voor zich uit. "Verschrikkelijke minuten waren dat. Je hoopt snel je naam te horen, maar misschien hoor je hem ook niet." Vol verwachting keek Kittel naar zijn messias, verzorger Steven Vrancken. De man hield een zendertje in het oor. Plots: een hoofdknik. Gevolgd door twee magische woorden. "You won."

De oerkreet die erop volgde moet hoorbaar zijn geweest tot in Parijs. Wat een ontlading! Kittel en Vrancken knuffelden elkaar zowat dood. "Eindelijk", vierde ook Patrick Lefevere uitbundig mee, even verderop aan de teambus. Een voor een trakteerde de teammanager Kittels treincompartimenten op een warm applaus. Een voor een waren ze maandagavond ook ontleed, na de striemende nederlaag in Angers. "Zeker tien keer hebben we de videobeelden van de laatste 7 kilometer teruggespoeld en stap voor stap uitgelegd wie wat precies verkeerd had gedaan. Net als in het voetbal. Waarop Marcel het woord nam, zijn vertrouwen in de hele groep bevestigde, op iedereen inpraatte en ten slotte zei waarop het echt stond: 'Ik ga zeker nog winnen, jongens. Maar dan moet het wel anders.'"

Lefevere droomt ook van geel

Het discours trof raak. In "a very fast sprint, for the power", zoals Peter Sagan het in zijn gekende stijl omschreef, kwam Kittel perfect van achteruit. Zoals hij dat graag doet. "Timing was heel belangrijk", vond hij. "De jongens bleven cool as ice nu. In de slotfase reden ze zoals ze nog nooit eerder hebben gedaan. Het zwengelde mijn killersinstinct aan. Ik kwam op het juiste moment, zag iedereen rond me lijden, exploderen en sterven. Zelf zat ik ook compleet kapot. Die allerlaatste meters leken wel een kilometer. Maar ik vocht tot op de streep." Met een ultieme jump kwam Kittel nog over Bryan Coquard heen. "De zege van de verlossing", noemde hij het.

En dan kwamen ze, de tranen. Op het podium barstte alles uit Kittel los. Dat non-jaar 2015, de tegenvallende resultaten, de snoeiharde kritiek, de insinuaties over een vermeende depressie, de moeilijke weg terug: in Limoges nam hij er definitief afscheid van. "Het was een donkere periode", klonk het. "Ik heb keuzes gemaakt, de dingen drastisch omgegooid. Hoe, wat, waarom? Dat houd ik voor mezelf.

"De druk op de ploeg en mezelf was sinds het begin van deze Tour enorm. Ik mocht niet falen", zei Kittel. "En dan gaat het toch mis. Eén keer, twee keer, drie keer. Tot ik op dag vier dan toch de wielerwereld overtuig, in een etappe van liefst 237,5 kilometer met een hellende finish dan nog: ik kan het nog."

De kop is eraf, om het met een cliché te zeggen. En dat zet Patrick Lefevere weer aan het dromen. "In rit 5 nog eens winnen en geel pakken in Le Lioran, met Julian (Alaphilippe, BA/JDK). En donderdag opnieuw met Kittel, in Montauban", lachte hij. "Waarom niet? Het kan toch? Dit hadden we echt nodig. We mogen dan wel de meest succesvolle ploeg ter wereld zijn, als je niet wint in de Tour krijg je de wind van voor. Terecht."

En Kittel? Hij wilde nog even niet aan de dag van morgen denken. Een gelukzalige glimlach verscheen op zijn lippen. Zijn ogen glinsterden. Prevelend sprak hij zijn innige wens uit. "Eerst een biertje drinken met de jongens."

Coquard bidt en baalt

De 24-jarige Bryan Coquard moest zich neerleggen bij zijn nederlaag. Hij had er nochtans alles aan gedaan om Kittel de zege af te snoepen, tot een schouderduwtje toe. En dan zette hij zich letterlijk op de grond om te bidden voor een positief verdict van de jury. Maar zelfs de wielergoden konden hem niet helpen. Zijn schietgebedje op straat hielp niet.

"Ik denk niet dat ik fouten heb gemaakt", treurde de sprinter van Direct Energie. "Kittel won, dus hij was de beste. In de sprint wint altijd de sterkste. Ja, ik ben nog jong, maar ik ben een winnaar. Ik heb temperament en ik wil dit jaar nog een etappe winnen. Ik ben nog nooit zo dicht bij een rit geweest die ik niet won. Ik ben erg ontgoocheld, maar ik geef niet op."

Geen gekke taferelen aan de Lotto-Soudal-bus. Dus ook na de derde spurtnederlaag van André Greipel bewaarde Marc Sergeant zijn kalmte. "Ik moet wel toegeven dat ik verbaasd was", zei de manager. "Ik zag Greipel plots stilvallen op 250 meter van de streep. Hij ging zitten en trapte niet meer. Ik dacht eerst aan een schakelprobleem. Normaal dringt André langer aan. Als je je voluit smijt voor zes puntjes bij de tussenspurt, zou je denken dat je ook blijft gaan in de eindsprint. Maar blijkbaar waren zijn benen ontploft."

Greipel bevestigde: "Ik had geen kracht meer. Spijtig voor de ploegmaats, want zij hebben alles goed gedaan. Tijdens de rit voelde ik me goed, maar blijkbaar was de finale te zwaar."

Greipel komt tekort

De Duitser hield zijn uitleg kort, maar leek zijn emoties onder controle te hebben. Meteen na de aankomst, in de adrenalinerush na de spurt, was dat even anders. Dan kwam er een grote vloek uit, gevolgd door wat wild geschreeuw. Greipel zei dat hij verrast was door de steiltegraad van de laatste 500 meter. "Dit is een aankomst die me in principe ligt", zei hij even later zelf voor de micro.

Blijkbaar was hij tot inzicht gekomen dat het probleem in de eerste plaats bij hemzelf ligt. Als Kittel de sprint wint, weet je dat de aankomst niet te steil is. "Ik had de benen niet", bekende Greipel. In meer vragen had hij geen zin. Hij klemde de lippen op mekaar, knikte kort met het hoofd en ging er vandoor.

Zijn ontgoocheling is best begrijpbaar. Vorig jaar, in afwezigheid van Kittel en met een Cavendish die duidelijk minder goed was, won hij vier Tour-ritten. Hij en Lotto werden toen verwend. Logisch dat Greipel daar graag een vervolg aan wil breien. Hij voelt zich verantwoordelijk. Zijn bazen hebben de hele Tour-ploeg rond hem gebouwd. "Eén rit is voldoende", gaf Sergeant voor de start in Normandië al aan. "We hopen natuurlijk op meer, maar als we één rit winnen, is de missie geslaagd."