Zout-Amerika
Wat zou je doen als je nog een jaar te leven hebt? En waarom doe je het niet nú? Lien (34) en Nyk (38) maken met hun kinderen Lente (6), Tias (8) en Bes (9) een wereldreis, op zoek naar geluk, zeemeerminnen, voetbalvrienden en mooie verhalen. Hun dagboek delen ze deze zomer met De Morgen.
Wat zou je doen als je nog een jaar te leven hebt? En waarom doe je het niet nú? Lien (34) en Nyk (38) maken met hun kinderen Lente (6), Tias (8) en Bes (9) een wereldreis, op zoek naar geluk, zeemeerminnen, voetbalvrienden en mooie verhalen. Hun dagboek delen ze deze zomer met De Morgen.
's Ochtends worden we gewekt door drie hyperactieve kinderen - bruisend van energie klaar voor een nieuwe dag. Soezen hoort er niet meer bij. Vooral niet als de stoelendans van het ontbijt op de verdieping boven je om 6 uur op gang wordt gefloten. En tot twee uur voordien bonkten we heen en weer in ons bed op de tonen van de dj die zijn luidste plaatjes voor laatst had bewaard.
La Paz is dus allesbehalve vredig. Op gebied van lawaai tenminste. En we hunkeren zo naar stilte. Eventjes in onze eigen geluidsdichte cocon. Kunnen mensen eigenlijk nog wel stil zijn? Bestaat echte stilte nog wel? Jazeker!
Een hobbelige rit verder, twaalf uur in een nachtbus, kruisen we Salar de Uyuni, een eindeloze zoutvlakte. Wat een magisch ongerept stukje natuur. En oorverdovend stil. Hier vliegen geen vogels, zwemmen geen vissen, en zoemen er zelfs geen muggen. Niks. Niente. Nada. Zijn we nog wel op aarde? Het bestaat! En het is er nog hartverwarmend koud ook.
Vriestemperaturen met krachtige zonnestralen die recht in ons hart schijnen. Inca-mutsen, lippenbalsem en zonnecrème factor 50. Enkel de wind laat bij momenten even zijn stem horen. Een minuscuul briesje dat de stilte benadrukt. De mooiste muziek ooit. Op de melodie van Moeder Aarde.
Ook de kinderen zijn onder de indruk en ervaren de rust. Ze dopen het continent tot Zout-Amerika en toveren muisstil het liedje 'Ge zijt, wie ge zijt, wie ge zijt,...!' van het geluidshuis om tot: 'Ge zout, wie ge zout, wie ge zout!' We zingen uit volle borst mee en voelen ons opnieuw kinds. Allemaal samen brullen in deze eindeloze stilte. Toch geen kat die ons hoort. Zelfs geen flamingo. Zelfs geen salamander. Niemand. Personne. No one. Alleen met onszelf en ons eigen geluid, onze eigen ademhaling. Adem in, adem uit, adem in, adem uit...
Nyk