Toen Daft Punk nog voor niks kwam spelen
De Vooruit is zijn tijd ook muzikaal steeds vooruit geweest. We blikken terug op een handvol legendarische concerten van wereldacts die in Gent aan de rand van de doorbraak stonden. Van The Cure over R.E.M. en Bon Iver tot Daft Punk, Lenny Kravitz en Faith No More.
Over Nirvana's doortocht in de Vooruit werd inmiddels genoeg gepalaverd en gefantaseerd. Dit Gentse monument heeft veel meer unieke muziekverhalen. Sinds een handvol jonge honden het gebouw begin jaren tachtig van de sloophamer redde en de Ancienne Belgique in '85 een tijd dicht ging voor renovatie, werd de Vooruit het mekka voor de rockliefhebber.
Voor heel wat topacts bleek de Vooruit hun eerste kennismaking met ons land: zo beleefde The Cure in 1980 zijn Belgische concertdebuut in de theaterzaal. En Fans herinneren zich levendig hoe R.E.M. (1985) een warme maar schuchtere indruk maakte terwijl het Aerosmith, Creedence Clearwater Revival en Television coverde. Pas twintig jaar later zou de band opnieuw een zaalconcert spelen bij ons, maar dan in een bomvol Sportpaleis.
In '89 begon ook Lenny Kravitz zijn Europese veroveringstocht in Vooruit. Die was toen nog een nobele onbekende, maar voelde zich de koning te rijk: voor de eerste keer mocht hij een bordje met 'uitverkocht' aan de deur spijkeren. Luttele maanden later was hij een superster. Stijn Meuris schreef vier jaar later nog jubelend in Het Belang van Limburg: "Tijdens concerten komt Kravitz' beoogde warmte nog beter uit de verf. Maar het is geleden van zijn eerste concert in de Vooruit, toen hij the love nog ongebreideld liet rulen, dat we hem binnen de landsgrenzen zo overtuigend tekeer zagen gaan."
Houseduo Daft Punk beleefde er ook een triomftocht in 1995, hoewel niemand hen toen kende. Tegelijk stonden ze daarmee aan de wieg van I Love Techno. Dat dancefestival kiemde in de moederschoot van de Fuse, maar werd uiteindelijk geboren in de Vooruit. Tijdens de eerste editie in november gingen zeshonderd fans uit hun dak, volgens toenmalige organisator Peter Decuypere: "Een historisch moment voor dance. Techno werd toen nog gezien als blieps voor gedrogeerden, maar zij zorgden voor een kantelmoment. Als Daft Punk het niet zou maken, kon ik beter postbode worden, vertelde ik mijn collega's in Gent. In die tijd kwamen ze opdagen voor 300 Franse frank (omgerekend zo'n 60 euro, GVA). Vandaag heb je ze niet meer onder de 200.000 euro."
Begin jaren 90 werd de Vooruit ook een walhalla voor metalheads en hardrockers. Nieuwe zaalsporten kwamen daarbij in opmars: crowdsurfen en stagediven werden de populairste disciplines. Bijshows van Faith No More, Urban Dance Squad en Biohazard, groepen die een seconde later mainstream werden, kon je naar het podium zwemmen, over honderden hoofden. Sommige fans sprongen zelfs van het balkon, vier meter hoog. Dat was ook zo bij Pantera (1992), weet standupper en metalzanger Alex Agnew nog: "Een van de brutaalste moshpits ooit. Het angstaanjagendste moment was tijdens 'Hostile', toen mensen tijdens de eerste riff al van de balkons doken. Levensgevaarlijk, maar cool! Ik heb ook belachelijk veel klop gekregen. (lacht) Maar het was alle blauwe plekken waard: vlak na de show wist ik dat ik een stukje geschiedenis had gezien. Pantera stond net op het punt van de doorbraak buiten de metalwereld, met Vulgar Display of Power. De levensgrote poster van dat concert in de Vooruit heeft nadien nog lang opgehangen in mijn kamer: dat was een echt pronkstuk."
Wim Wilri, metalman van De Morgen, herinnert zich dan weer hoe Gent kennismaakte met Faith No More (1990). "De groep had net haar eerste grote hit te pakken met 'Epic'. Plots werd Mike Patton opgevoerd als posterboy in de Joepie. Die was niet opgezet met zo'n imago en gaf een bom van een concert. Hij balanceerde op versterkers terwijl het publiek met ware doodsverachting vanaf de balkons in de moshpit dook." Tijdens een concert van Urban Dance Squad vielen op die manier zelfs gewonden, herinnert Kris Verleyen (Live Nation) zich in Humo. "Niks heel ernstigs, maar toch. Gelukkig is die trend snel weer verdwenen."
Minder gewelddadig, maar eens zo moordend voor de oren bleek Motörhead (1991). "Zonder twijfel het allerluidste optreden ooit", gelooft Stijn Meuris nog steeds. Hij vermoedt zelfs dat hij zijn tinnitus (een constante oorsuizing) daar mee aan te danken heeft. "Lemmy zorgde voor een sonische tsunami. Geen overdrijving: door de subsonische trillingen van Motörhead in de zaal voelde ik plots hoe de fototas van een collega tegen m'n been begon op te rijden - een zak van een slordige tien kilo. (lacht) Tijdens de terugrit heb ik dertig kilometer alleen maar beeld gehad. Mijn oren waren volledig verdoofd. Maar wat een concert!"
Toch hoeven lawaai en legende niet samen te lopen in Gent. Begin mei 2008 stelde Bon Iver zijn debuut For Emma, Forever Ago voor in de balzaal van de Vooruit. Gratis! Maanden later zou de minstreel wereldwijd doorbreken. Het publiek zweette zich te pletter in de krappe Gentse zaal, maar niettemin voelde iedereen koude rillingen over zijn rug lopen. "Speel je liedjes nog eens van achter naar voren", smeekte iemand in het publiek zelfs, toen de laatste noot uitstierf. Een vraag die op veel bijval kon rekenen. "Vinden we in deze stad nog ergens een café waar we met vijfhonderd man kunnen gaan feesten?", suggereerde frontman Justin Vernon dan maar verbluft. Een voorstel dat hij later nooit meer zou durven herhalen: vorig jaar speelde Bon Iver in een uitverkochte Lotto Arena.