'Ik heb projecten nodig die mij wat angstig maken'

Even snel de cast overlopen: hoofdrolspeler Tim Meade zong al in het prestigieuze Royal Opera House, Kai Rüütel studeerde cum laude af aan de Dutch National Opera Academy, bariton Andrew Schroeder debuteerde in New York. Niet meteen een rijtje waarin je de acteur uit Dubbelleven en Code 37 verwacht. "Dit is inderdaad de eerste keer dat ik meewerk aan een opera", zegt Geert Van Rampelberg. "Een volledig andere ervaring dan theater of televisie, alleen al het feit dat je daar tussen een fantastisch, symfonisch orkest staat."

We wisten niet dat u kon zingen, laat staan opera.

Van Rampelberg: "Ik zing zelf niet. Dat laat ik aan de professionele operazangers over. In de opleiding aan het Studio Herman Teirlinck-instituut kregen we wel zanglessen en moesten we zelfs aria's zingen, maar daarmee kun je niet tippen aan een contratenor als Tim Meade. Dat bereik, die vibraties, die stembeheersing: dat is een mix van jaren training en aangeboren talent."

Als u niet zingt, wat doet u dan in een opera?

"Ik speel de schrijver, die vertelt over de op- en neergang van Akhnaten, de Egyptische farao die het veelgodendom afschafte om enkel de zonnegod Aten te vereren. Als verteller kom ik af en toe op scène en verder speel ik live op camera, zodat het publiek meteen het resultaat op videoprojecties ziet."

U zingt niet, maar dansen doet u toch wel?

"Nee, eigenlijk ook niet. Wat ik doe is nog het best te omschrijven als: 'bewegen over de scène'. Naturalistisch en uitvergroot, een beetje zoals Gary Grant in Hitchcock-films. De regisseur gaf me op een bepaald moment de spelopdracht: 'You are haunted, je wordt achtervolgd door waanbeelden'. Dat heb ik ook wat in mijn bewegingen proberen steken. Ik loop, sprint, duik en rol. Walter Van Beirendonck (die de kostuums verzorgde, kvdp) heeft me in schoenen met hakken gestoken. Het heeft even geduurd voor ik daar gewoon mee kon stappen."

U bent ongetwijfeld een grote operaliefhebber.

"Mijn ouders namen me vroeger als kind al eens mee naar de opera, maar nu ga ik niet vaak meer. Ik ben geen grote kenner. Ik vind het wel intrigerend hoe je met die muziek nog meer verbeelding kunt oproepen dan met tekst alleen. Orphée et Eurydice van Castelucci was bijvoorbeeld een van de pakkendste dingen die ik ooit heb gezien."

Kwatongen zouden kunnen beweren dat u vooral gecast bent voor uw bekende naam, als publiekstrekker.

(lacht) "Dat ze maar doen, het klopt niet. In de originele partituur van componist Philip Glass, die de muziek maakte, staat uitdrukkelijk dat de schrijver/verteller in de taal van het thuispubliek moet spelen. Tijdens de opera wordt er ook in het Egyptisch, Akkadisch, Hebreeuws gezongen. De Nederlandstalige verteller moet er dus voor zorgen

dat de situering van het verhaal duidelijk is."

Wat heeft u zelf over de streep getrokken om mee te spelen?

"Net het feit dat ik nog nooit opera heb gedaan. Ik probeer altijd projecten te doen die mij wat onzeker en angstig maken, die je dwingen tot een onveilige manier van spelen. Ik heb dat nodig. Zo blijf je scherp. Ik wil niet in bekende patronen verzanden."

U heeft last van typecasting.

"Ik probeer daar toch over te waken. Ik merk dat ze me vaak de rol van inspecteur/politieagent aanbieden. Of die van de gevoelige, gekwetste man."

Afgaande op de reacties op onze redactie scoort u bijzonder goed bij een vrouwelijk publiek. Hebt u soms het gevoel dat dat tegen u werkt?

"Hoe ik me daarbij voel varieert van dag tot dag. Het wordt pas leeg als je uitsluitend op je verschijning wordt beoordeeld of gecast. In de film Café Derby van Lenny van Wesemael speel ik een man die voor een veel jonger meisje valt. Dat ligt weer in de lijn van de verwachtingen, maar ik vond het in de eerste plaats een schone rol in een schone film.

"Maar ik zou ook graag eens goede comedy willen doen of iets waar je wat groter voor kan spelen. Wat Bill Murray doet, vind ik fantastisch: ontroerend en hilarisch tegelijk. Zulke rollen mogen ze mij zeker aanbieden. Nu vind ik die toch vooral in het theater."

Bent u fel bezig met carrièreplanning?

"Ik denk zelden vooruit, focus vooral van project tot project. Pas op, ik heb wel goesting om veel te doen. Ik durf ook sneller 'nee' zeggen. Ik heb met de jaren geleerd dat het veel aangenamer is als je er zelf ook iets uithaalt. In Akhnaten leer ik bijvoorbeeld ongelofelijk veel bij: qua spelen, maar ook op het vlak van belichting en hoe zo'n grote productie tot stand komt.

"Ik mag niet klagen, er komt veel op mij af. Ik heb net een film in Argentinië gedraaid, La Tierra Roja, in het Spaans. Zulke projecten maken mij gelukkig, omdat ze je tot nieuwe dingen dwingen. Ik moest een Vlaming spelen die naar Argentinië trekt, maar sprak enkel toeristen-Spaans. Ik heb privéles genomen bij een Argentijnse om de taal onder de knie te krijgen. Hoe ze voor deze film bij mij uitkwamen? Het gaat om een Belgisch productiehuis, Entre Chien et Loup. De film komt normaal uit in april."

Droomt u Matthias Schoenaerts-gewijs stiekem van een carrière in het buitenland?

"Er hangt in Europa gewoon een sfeer om meer en meer samen te werken over de grenzen. Ik vind dat doodnormaal. Het is een logische weerspiegeling van onze kosmopolitische maatschappij. Als je een bus neemt in België hoor je Nederlands, Frans, Congolees en talen die je zelfs niet kent door elkaar. Maar een carrière in het buitenland is geen doel op zich, ik wil vooral aan goede dingen meewerken en me niet beperken."

Akhnaten, van componist Philip Glass en regisseur Nigel Lowery, is vanaf morgen t.e.m. 22/2 te zien in de Opera Antwerpen (Frankrijklei 1) en van 4/3 t.e.m. 10/3 in de Opera Gent (Schouwburgstraat 3). www.operaballet.be