'Mont Blanc' naar Cannes: welles, nietes
Ook een prestigieus filmfestival als Cannes kan wel eens blunderen. Daar kan Mont Blanc-regisseur Gilles Coulier over meespreken. Gelukkig loopt de hele historie voor hem goed af.
Eerst stuurde de Cannes-organisatie regisseur Gilles Coulier een mail met de mededeling dat zijn kortfilm Mont Blanc, geproduceerd en ingezonden door Menuet van producent Dirk Impens, niet geselecteerd was. Jammer maar helaas. Enkele dagen later volgde een telefoontje: er was blijkbaar iets misgelopen met de mailing, want Mont Blanc was wel geselecteerd. Dat goede nieuws is inmiddels officieel bevestigd. En zo wordt het ook door de Oostendse filmmaker in dank aanvaard: als de bevestiging dat hij goed bezig is.
IJsland, de eerste kortfilm van Coulier, was in 2010 al in Cannes geselecteerd, maar dat was voor de Cinéfondation, een nevensectie die zich op studentenfilms concentreert. Mont Blanc speelt dit keer in eerste klasse want dingt mee naar de Palme d'Or voor beste kortfilm. Het verhaal: een oude man is terminaal, maar wil nog één keer de Mont Blanc zien. Zijn zoon brengt hem in een camper naar het hooggebergte. Klinkt ontroerend? Misschien wel, maar de relatie tussen vader en zoon is verre van optimaal.
De rol van de zoon wordt vertolkt door Wim Willaert, zowat de fetisjacteur van Gilles Coulier. Voor de vader werd beroep gedaan op Jean-Pierre Lauwers, een gepensioneerde dagbladhandelaar. Perfecte casting. Niet alleen omdat de gelijkenis, ook al door de warrige baarden, treffend is, maar omdat Willaert met een naturel speelt dat doet vergeten dat hij een acteur is en omdat Lauwers met een naturel speelt dat nergens verraadt dat hij geen professioneel is.
Na Paroles, zijn tweede kortfilm, maakte Coulier aanstalten om aan zijn eerste bioscoopfilm te beginnen, maar toch is hij blij dat hij eerst nog Mont Blanc gedraaid heeft. "Ik was nog niet klaar voor het grote werk", geeft hij probleemloos toe. "En ik heb op deze film weer erg veel bijgeleerd: werken met een professioneel productiehuis, werken met een niet-professionele acteur, enzovoort." Doorheen zijn kortfilms tekent zich inmiddels een thematiek af. "Ja, het gaat altijd over weggaan en terugkeren. Geen idee waar dat vandaan komt. Drang om te vluchten misschien. (lacht) Ik weet wel dat ik graag werk rond elementen zoals identiteit en roots."
Inmiddels bereidt Gilles Coulier dan toch zijn eerste langspeelfilm voor, Cargo, over drie broers in Oostende, drie vissers die het bedrijf van hun vader moeten redden. Maar hij wil het rustig aanpakken. Draaien eind 2014 of misschien zelfs later. Ondertussen zal hij zijn handen vol hebben met Bevergem, een negendelige fictiereeks voor Canvas, die door Coulier omschreven wordt als een mix tussen Breaking Bad en Lilyhammer. Maar dan wel in het West-Vlaams.