Direct naar artikelinhoud
DM Zapt

Hoe straf zijn de kandidaten van ‘The Voice Van Vlaanderen’, zeg!

Ibe Wuyts in ‘The Voice van Vlaanderen’.Beeld rv

Sasha Van der Speeten zet deze week de blik op oneindig. Vandaag: hoe je als muziekfan niet ongevoelig kunt blijven voor ‘The Voice Van Vlaanderen’.

Als popmuziek eten en drinken is voor je, ben je wellicht niet vies van The Voice Van Vlaanderen. Mijn jongere ik zou bij zo’n uitspraak vast een molotovcocktail naar mijn kop hebben geflikkerd. Ik koesterde immers ooit een misplaatst dedain voor dat type showbizzprogramma’s, lang geleden, toen de puberteit nog niet uit mijn systeem was weggefilterd. Logisch. Wie opgroeit op een dieet van Prince, Faith No More, Radiohead, Aphex Twin en Wu-Tang Clan clasht op een moment met dwaze vooringenomenheden die bepaald geestesverengend werken. En die je ervan weerhouden te genieten van populaire televisieprogramma’s die je eigenlijk zouden moeten ontroeren omdat ze iets kinderlijk eenvoudigs centraal stellen: een mooi, goed gezongen liedje.

The Voice Van Vlaanderen is meteen een van die entertainmentprogramma’s die meegaan met hun tijd. Het catert voor een breed publiek, onder wie ook een jonge generatie die geen idee meer heeft van wat hokjesdenken is en gretig muziekgenres door elkaar klutst, wars van wat als commercieel of alternatief wordt beschouwd. In de recentste aflevering zagen we de kandidaten zowel Ariana Grande en de enigszins tandeloze folkpop van Vance Joy coveren als de indierock van Intergalactic Lovers. Eén kerel waagde het om een akoestische gitaarversie van Ginuwines ‘Pony’ te brengen, oorspronkelijk een botergeil r&b-liedje dat hij – Ed Sheeran nog aan toe! – slim omturnde tot een tearjerker.

Ik koesterde immers ooit een misplaatst dedain voor dat type showbizzprogramma’s, lang geleden, toen de puberteit nog niet uit mijn systeem was weggefilterd

Taalverkrachting

De show introduceerde meteen ook de zogeheten Knock-outs, een nagelnieuwe tussenronde waarin de winnaars van de Blind Auditions (zijnde de startsollicitaties met de roterende jurystoelen) tegen elkaar worden uitgespeeld. “Een slachtpartij”, noemde jurylid Bart Peeters het, omdat de verschillende teams in ijltempo worden gereduceerd van vijftien naar vijf leden. Over diezelfde Bart: wat fijn dat mijn idool van wijlen Het leugenpaleis en De liegende doos in die vermakelijke jury zit. Als geen ander bestookt hij zijn poulains steevast met erg genuanceerde feedback waar je als jonge muzikant maar beter de oren bij spitst.

Jazeker, ik heb mijn reserves bij sommige elementen. Zoals bij uitspraken als “de kandidaten kunnen door de andere juryleden gestealed worden tijdens De steals”, een gruwelijke taalverkrachting waar niemand mee is gediend. Of bij het waanidee dat een overwinning een bloeiende popcarrière garandeert. Anderzijds verbaas ik me telkens weer over het onvoorstelbaar hoge niveau van sommige kandidaten. Van hoe kneedbaar de menselijke stem is, van hoe wat extra zangtechniek wonderen kan doen en hoe zelfzekerheid alles is. Oh ja, en hoe fucking goed zingt die Ibe Wuyts, zeg! Mijn pronostiekje is bij deze gemaakt.

Elke vrijdag op VTM te zien om 20.40u