Deceuninck-Quick.Step na wake-upcall in Gent-Wevelgem: “Goed dat we eens tegen muur lopen”

Eén op twintig. Het was een wel erg magere vertegenwoordiging in de prille waaier tussen Gistel en Nieuwpoort. Tim Declercq, dan nog. Werkpaard. De prijsbeesten zelf lieten zich wat knullig verrassen. “Echt ver zaten we nochtans niet”, zag Omloop- en E3-winnaar Zdenek Stybar het voor zijn neus gebeuren. “’Geen paniek, dit rijden we wel even dicht’, dachten we. Niet dus. Plots verzeilden we in een heel lastige situatie. Waarbij we bitter weinig steun kregen.”

Hoeft niet te verbazen, vond teammanager Patrick Lefevere. “Wat hadden we dan verwacht? ‘Jullie spelen al een heel jaar met onze kl*ten, nu is het eens onze beurt’, zag je ze denken in het peloton. Neem hen dát maar eens kwalijk.” Tegen haar natuur in werd de ploeg in het defensief gedrongen. “En dat zijn we niet gewend.” Pionnen, die in de finale goed konden worden gebruikt, moesten vroegtijdig worden opgesoupeerd. Richeze en Jakobsen niet het minst. Ploegleider Wilfried Peeters. “Max had niet zijn allerbeste dag. Fabio reed eerst à bloc in de achtervolging, werd vervolgens op de kant gezet, ontplofte en dan was het... game over.”

Dat het tactisch geen magnum opus was, gaf Belgisch kampioen Yves Lampaert toe. Hij, Gilbert en Stybar moesten zich vanaf de eerste helling dubbelplooien om de meubelen te redden. “Zelf was ik na mijn laatste werkbeurt na de tweede Kemmel volledig leeg.” Een alweer beresterke Stybar probeerde het daar nog even met Kristoff en Van Aert, maar hij zag al gauw het nutteloze van zijn poging in. “Vanaf dan was het ‘alles voor Viviani’. Wel vijf keer liet ik me na het toerijden van een gaatje uitzakken, in de waan en de hoop dat mijn job eropzat. Maar telkens riep Phil ‘komaan, Styby, nóg eens!’ Pfff. Oké, nóg eens dan, hé.” (lacht)

Bijna leidde het nog tot succes. Al was dat er misschien wel over geweest. “’t Is niet omdat we één mindere koers rijden, dat alles nu in elkaar stuikt”, vond Lampaert. “Maar we moeten er wel een les uit trekken.” Peeters trad die stelling bij. “We hebben gewoon veel te lang getwijfeld. Als er een waaier wordt gevormd, moet je jezelf daar onvoorwaardelijk insmijten. En meedraaien. Anders vraag je om miserie. En hol je de hele dag achter de feiten aan. Maar... goed dat dit eens gebeurt. Even stevig tegen een muur aanlopen, met beide voeten op de grond belanden. Eén week voor de Ronde zie ik het als een belangrijke wake-upcall. Het mag ook niet té makkelijk gaan.”