Amper 15 lopers slaagden er al in om te finishen: Vlaming houdt het langst vol in waanzinnigste loopwedstrijd ter wereld

De tandarts heeft nochtans ervaring. Hij liep zijn eerste marathon in 2014 en schakelde al snel over op ultralopen over nog langere afstanden. Vorig jaar nog zette hij het wereldrecord scherper op de Appalachian Trail – een langeafstandswandelpad in het oosten van de Verenigde Staten – waar hij de 3.525 kilometer liep in 41 dagen, 7 uur en 39 minuten.

De Barkley Marathons bleek nog een stapje te ver. De loopwedstrijd – die gebaseerd is op een beruchte gevangenisontsnapping – is dan ook compleet van de pot gerukt. De race werd bedacht door Gary Cantrall, die zich liet inspireren door de ontsnapping van de moordenaar van Martin Luther King Jr. uit de nabijgelegen Brushy Mountain State Penitantiary in 1977. James Earl Ray legde toen in 55 uur tijd amper 13 kilometer af. Cantrall beweerde dat hij in die tijd zeker 160 kilometer had kunnen doen. Hij noemde de race naar zijn loopmaat Barry Barkley.


Doel van Cantrall is de lopers een ‘echte uitdaging’ te geven. “Je wil graag dat iedereen de wedstrijd uitloopt, maar je weet dat de meesten daar niet in zullen slagen”, zegt hij zelf in een documentaire over de ultraloop. “Maar het is leuk om mensen de kans te geven zichzelf tegen te komen.” (lees hieronder verder)

Elk jaar mogen maar 40 deelnemers meedoen. Kandidaten moeten onder meer een essay schrijven over waarom ze toegelaten moeten worden en 1,60 dollar (1,4 euro) startgeld betalen. Hoe de toelatingsprocedure exact verloopt, is een goed bewaard geheim.

Wie mag starten, krijgt een brief met condoleances. Als het de eerste keer is, moeten deelnemers een nummerplaat meebrengen van hun land of staat. Die wordt dan opgehangen in Frozen Head State Park, waar de wedstrijd plaatsvindt. Zo niet, is de inleg een pakje Camelsigaretten.

Wedstrijdnummer 1 is voor de persoon die het minste kans heeft om de eerste ronde te overleven. Die deelnemer wordt het “mensenoffer” genoemd. (lees hieronder verder)

Het parcours zelf heeft geen vaste afstand of route. Het is 32 kilometer lang, heeft flink wat hoogteverschillen en moet vijf keer worden afgelegd. De derde en de vierde keer in de omgekeerde richting, de vijfde keer afhankelijk van wat de eerste loper wil. Lus twee en vier worden ’s nachts gelopen. Er staan geen wegwijzers en er zijn alleen twee punten waar je water kan nemen. Als je geluk hebt, want als het vriest en het water is bevroren, heb je niets.

Elk van de vijf lussen moet binnen een bepaalde tijd worden afgelegd – gemiddeld 12 uur per lus – anders mag je niet aan de volgende beginnen. De start van de volgende lus is altijd ergens tussen middernacht en de middag. Een uur voor vertrek wordt er getoeterd met een schelp. En de race gaat verder als de koersdirecteur een sigaret aansteekt. (lees hieronder verder)

Onderweg moeten deelnemers overigens een aantal boeken vinden, waar ze dan telkens hun wedstrijdnummer uit moeten scheuren. Dat moet bewijzen dat ze wel degelijk het hele parcours hebben afgelegd. Bij elke nieuwe lus krijgen ze een nieuw wedstrijdnummer.

Sabbe raakte uiteindelijk tot in de vierde ronde. Hij was de laatste deelnemer die nog aan het lopen was, nadat een Nieuw-Zeelander had opgegeven. Maar ook hij haalde het dus niet.