Gebiologeerd: waarom we op onze nagels bijten

Volgens Kieran O’Connor, onderzoeker aan het University Institute of Mental Health in Montreal is het niet zo dat er een bepaalde stemming geassocieerd kan worden met nagelbijten. “Mensen denken dat je alleen nagelbijt wanneer je gestrest bent, maar zo eenvoudig is het niet”, aldus O’Connor. “Mensen zullen ook nagelbijten als ze zich vervelen of alleen zijn.” Nagelbijten voelt ook goed, waardoor mensen als ze even niets te doen hebben al snel uit gewoonte hun nagels naar hun mond brengen en beginnen te knabbelen. Hetzelfde gebeurt wanneer nagelbijters zich overweldigd voelen door een stressvolle situatie, of wanneer ze nadenken over een actie in het verleden waarover ze zich schamen. In die gevallen wordt nagelbijten gebruikt als een soort van stemmingsregelaar, een hulpmiddel dat hen afleidt of zorgt voor tijdelijke verlichting als een ongewenst gevoel naar boven komt.

Uit een studie, waarvan O’Connor de co-auteur was, blijkt trouwens dat nagelbijten vaker voorkomt bij perfectionisten. Bij een testgroep, voor de helft opgebouwd uit mensen met gewoontestoornissen zoals nagelbijten, bleek dat nagelbijters meestal de perfectionisten van de groep waren. “Als mensen perfectionistisch ingesteld zijn, raken ze snel verveeld en gefrustreerd en leggen ze de lat hoger voor zichzelf”, zegt O’Connor. “Ze plannen te veel, en als ze het niet allemaal kunnen doen, hebben ze een gevoel van mislukking.”

Maar waarom slaan we aan het nagelbijten als we ons niet zo goed in ons vel voelen? Zoals veel van onze ergste gewoonten, is nagelbijten een evolutionaire aanpassing die in overdrive gaat. Zelfs voor we beautyproducten hadden en regelmatig naar de kapper gingen, had de mens de gewoonte om lange nagels bij te werken. Nagelbijten is daar het onrechtstreekse gevolg van. Maar zelfs mensen met korte nagels slaan aan het nagelbijten. Ze gebruiken dat gedrag als een manier om een aangeboren mentale beloning te ervaren die onze hersenen associëren met persoonlijke verzorging.