Geachte heer Coppens, Beste Staf,

e hebt je ongetwijfeld afgevraagd waarom een beroemd schermgezicht als jij nog geen schrijven mocht ontvangen. Het antwoord is simpel. Ik durfde niet. Ruim twee jaar al sta je op mijn lijstje, maar steeds weer werd je afgevoerd. Omdat het risico te groot leek dat mijn oprechte sympathie voor een schalkse schavuit ondergesneeuwd zou raken door ongezouten kritiek op de vaak ondermaatse programma's die hij presenteert. Daarom leek het me beter je dood te zwijgen en geen slapende honden wakker te maken. Maar nu kon ik niet langer doen alsof je niet bestaat.

Je moet weten dat deze brief niet helemaal uit vrije wil is geschreven maar tot stand kwam onder zware familiale dwang. Ik leg het je even uit. Ter gelegenheid van de negentigste verjaardag van een bijna vergeten maar naar werd gefluisterd erg welgestelde groottante blies de familie massaal verzamelen. Iedereen was er. Je weet immers nooit. Er werd goed gegeten en gedronken en dan wil het wel eens gebeuren dat een of andere halfzatte nonkel bij de koffie en taart de behoefte voelt zijn persoonlijke mening over het Vlaamse tv-landschap te ventileren. Succes verzekerd, want in geen tijd ontspint zich een levendige en vooral luide discussie waarbij de ene bekende kop na de andere brutaal wordt gescalpeerd.

Ik voel me altijd een beetje verdrietig als er zo oneerbiedig wordt gepraat over verre vrienden en vriendinnen. Want zijn televisiesterren dat niet allemaal een beetje? Een onuitputtelijke bron van vermaak die je bovendien met één druk op de knop kunt doen zwijgen. Daarom probeer ik me bij de eerste alarmsignalen snel en discreet te verwijderen. Dit keer lukte dat maar half omdat de groottante in kwestie me aan een tafeltje apart een audiëntie toestond. Ik hoorde nog net hoe een gezelschap zich vrolijk maakte over iconen als Bart Peeters - "kan niet eens fatsoenlijk klappen" -, Ben Crabbé -"een flauwe plezante" -, of Francesca Vanthielen - "mooi maar veel te pretentieus" - en trok een gepijnigd gezicht.

Tante keek me indringend aan en schudde het hoofd. "Alsof jij altijd zo vriendelijk bent voor 'onze' bv's. Zo'n Tanja Dexters doet toch haar uiterste best in Expeditie Robinson en was het echt nodig om die arme Benny Bax of Anne De Baetzelier belachelijk te maken?" Ik meldde dat ik steeds mildheid en nuance betrachtte en net nog uitbundig William Van Laekens lof had gezonden. Het maakte - "William wie?" - weinig indruk.

Tante keek niet naar Eén, zocht evenmin meerwaarde op Canvas en had nog nooit van Arte of Acht gehoord. Ze was meer dan tevreden met wat vtm en VT4 haar te bieden hadden. "Dat is tenminste televisie waar je goedgezind van wordt", zei ze. "Een lach, een traan en bijna altijd een happy end. Op mijn leeftijd is dat meer dan genoeg".

Terwijl ik in gedachten koortsachtig een ontsnappingsroute uitstippelde, legde ze een met goud belegde hand op mijn knie. "Waarom schrijf je Staf Coppens niet eens een briefje? Als iemand een steuntje in de rug verdient, is hij het wel. Een lieve, schattige jongen die bovendien altijd klaar staat om de in emotionele nood verkerende medemens te helpen". Ze merkte de twijfel in mijn ogen. "Dat is die kleine van vtm die altijd begint te bleiten", verduidelijkte een bijdehante verwant net iets te luid. Tante keek verstoord en schrapte in gedachten de heiligschenner uit haar testament. Ik zweeg.

Vandaar deze brief, Staf. Al schrijf ik hem ook niet echt met tegenzin. Want ergens had tante gelijk. Je bent immers al lang geen gewone passant meer, maar een veteraan van amper dertig met een palmares waar velen bij hun pensioen enkel maar van kunnen dromen. De absolute topper binnen het massaal bekeken segment van de emo-tv. Als ideale schoonzoon met kwajongensachtige charme briljant gecast als toffe peer van dienst in programma's waarin traantjes moeten worden gelaten. Nooit te beroerd om, als het format zulks gebiedt, er zelf een paar te plengen.

Ik kijk nu al reikhalzend uit naar de nieuwe afleveringen van Bouwen aan geluk waarin je medemensen met een schrijnend levensverhaal door middel van een gratis make-over van hun woning weer zin doet krijgen in het leven. Met steeds toenemende verbazing monsterde ik je in het potsierlijke Help mijn man heeft een hobby. Fantastisch hoe je als een door god gezonden relatietherapeut telkens opnieuw het verstoorde huwelijksgeluk van hopeloze huisvrouwen weet te herstellen.

Het moet een helse klus zijn je in te leven in de extreme passie van geobsedeerde karpervissers, zendamateurs of mislukte rallyrijders. Maar je doet het prima, Staf. Geen zuivere rashond maar een geslaagde kruising tussen Kuifje, Pietje Bell en Moeder Teresa. Niet te groot, zacht karakter, inlevingsvermogen te koop en een vriendelijke kop waar niemand boos op kan zijn. Zo ben je stilaan onmisbaar geworden als multi-inzetbare spring-in-'t-veld. Even gedreven op zoek naar Het mooiste meisje van de klas als naar De meest identieke tweeling. Maar ook de enthousiast hossende voorganger van de wekelijkse polonaise in een bizarre kleutertuin als Zot van Vlaanderen.

Ik leerde je appreciëren als handelaar in goed humeur, vrolijke scherts en tranen van geluk. Ach, je weet natuurlijk ook wel dat het grootste deel van die gebakken lucht nooit een eervolle vermelding in het grote televisieboek zal krijgen. Maar iemand moet het doen en het betaalt de rekeningen.

Toch verdien jij meer dan een simpele voetnoot. Je bent immers oneindig veel sympathieker dan je programma's en het wordt steeds duidelijker dat achter het kwajongensmasker een volbloed professional schuilt. Je moet immers een doorgewinterd vakman zijn om in een draak als Binnen de minuut geestdrift te veinzen voor spelletjes die zelfs bij de meest oubollige jeugdbeweging lang in onbruik zijn geraakt.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit zag ik je bezig als het reportertje dat de intrede van de sint versloeg met de overgave van iemand die er zelf nog in geloofde. Ik herkende meteen het kindsterretje dat opdook in Buiten de zone en gestalte gaf aan het balsturige Koentje in de legendarische kustsoap Wittekerke.

Later kwam ik je tegen als guitige presentator bij Ketnet waar je in Stafkes straffe kost en Stafari - met je hondjes Waf en Blaf - werd klaargestoomd voor het grote werk bij de commerciële omroep. Vijf jaar geleden mocht ik er getuige van zijn hoe je de pannen van het dak schaatste in Dancing on Ice. Backstage merkte ik hoe gelukkig - weer die natte oogjes - je was. Behalve de trofee nam je immers met de mooie Monique ook het meisje mee naar huis.

Intussen ben je een echte BV geworden. Anders word je niet uitgenodigd om je stem te lenen aan Suske in de Texas Rakkers-film of voor een programma als Masterchef. Ik moest lachen toen sterrenkok Wout Bru weigerde van je ongewassen coquilles te proeven en je - "U hebt gelijk, ik zou het zelf ook niet doen" - ruiterlijk toegaf dat je enthousiasme groter was dan je culinaire talent.

Ik wil je graag gelukwensen met je rol als Kabouterprins in de nieuwe Plopfilm. Op je lijf geschreven, Staf. Als tante bij de première nog onder ons is, nodig ik haar uit. Ik beloof haar nu alvast een knuffel, een kus en een paar traantjes.