'Zonder de tour met Editors, konden we er evengoed mee stoppen'

'Eindelijk mogen we het officieel vertellen", glundert Jinte Deprez, zanger-gitarist van Balthazar. Al een maand weten ze dat de Britse rockgroep Editors, bekend van hits als 'Papillon', 'No Sound but the Wind' of 'Blood', hen op sleeptouw wil nemen doorheen Europa. "Goed voor een dertigtal concertavonden", vult partner in crime Maarten Devoldere aan. "Dat is een ongelooflijke buitenkans, want zo kunnen we in sommige landen voor het eerst in supergrote zalen spelen."

Een nieuw hoogtepunt voor de groep, die de laatste maanden zag hoe de tweede plaat Rats in vijftien Europese landen werd uitgebracht. Momenteel wordt ook aan een release in Japan en Australie gewerkt, maar tot dan houdt het vijftal met roots in Kortrijk zich voornamelijk bezig met een druk Europees festivalseizoen.

Vanavond speelt de groep op een festival in Luzern, en daarna Werchter Boutique, waar Muse afsluit. Maar ook Werchter Classic - met Bruce Springsteen - en het reguliere Rock Werchter komen aan de beurt. Een record.

Hebben jullie eigenlijk iets met Werchter?

Jinte: "Ik ben sinds 2003 drie keer geweest. Daarna werd het me te druk, te groot en te duur. Bij de eerste keer Werchter was ik al blij dat ik een paar dagen weg was van huis. Alleen had ik nérgens aan gedacht. Na het weekend stond ik uitgedroogd, rood verbrand en bestolen terug aan het ouderlijke huis (lacht). Mijn gsm en mijn geld waren weg, mijn tent was opengesneden: ik was het wandelende cliché van de naïeve festivalganger."

Maarten: "Ik ben nooit als bezoeker geweest. Maar mijn strafste herinnering aan Werchter blijft met The Van Jets. Zij hadden net hun eerste plaat uit, en vroegen me om op Rock Werchter piano te spelen. Die vuurdoop maakte grote indruk: de sensatie van het eerste zicht op een volle Werchterwei is niet te beschrijven. Met Balthazar stonden we er later ook. Toen was de opwinding al wat minder. Jammer eigenlijk."

Jinte: "Ik denk dat we op Rock Werchter het meest in ons sas zullen zijn. Vlak voor Muse moet spelen, wordt dan weer het moeilijkst: zij hebben een gigantische show mee, en dat zijn ongelooflijke performers."

Muse-drummer Dom Howard stond er naar verluidt op dat jullie mee zouden aantreden op Werchter Boutique.

Jinte: "We hebben die jongens nooit ontmoet, maar ik hoorde dat Dom een fan is."

Maarten: "Iedereen in Muse zou heel erg in de Belgische muziekscene geïnteresseerd zijn: dEUS, Soulwax, ... Blijkbaar vroegen ze iemand van hun label of die nieuwe Belgische groepjes kende, en toen viel onze naam. Op een feestje hebben ze onze muziek van YouTube gehaald, en de hele avond gedraaid. Blijkbaar vonden ze het heel straf."

Jinte: "Dat is de max voor ons. Zeggen dat je op hun persoonlijke uitnodiging op een festival staat: dat kan wel tellen als visitekaartje."

Hoe komt een bekende Britse groep als Editors dan weer uit bij jullie?

Jinte: "De saaie uitleg? We hebben hun manager ooit aangesproken, delen hetzelfde platenlabel en dezelfde booker. Maar ook niet onbelangrijk: Editors zijn in mei naar een concert komen kijken in Birmingham. Achteraf zagen we aan hun glimlach dat het goed zat. Een dag later was alles beklonken."

Maarten: "En Edith Bowman van BBC 6 speelde onze muziek al langer. Dat ze de vriendin van de frontman (Tom Smith, GVA) is, speelde allicht ook een rol."

Jinte: "De tour met Editors was voor mij van ultiem belang: als we deze tour niet vast kregen, konden we er evengoed mee stoppen. We hebben er zo hard voor gewerkt. Ons grootste probleem blijft dat we een Vlaamse band zijn: dat is een stempel die niet van je voorhoofd verdwijnt in Engeland. Maar ik kijk er naar uit om met Editors nu wél in hele grote zalen te spelen."

Zijn jullie fans?

Maarten: "Ik heb groot respect voor hen. Vroeger dacht ik dat het een sjofele band was, tot ze twee jaar geleden speelden op Rock Werchter. Toen zag ik pas hoe indrukwekkend ze zijn als festivalact. Tom Smith weet hoe hij een massapubliek moet bespelen."

Lukt jullie dat?

Maarten: "Vuurwerk à la Muse moet je van ons niet verwachten. Maar in Engeland merkten we onlangs wel hoe een man of dertig alle nummers stond mee te zingen. Als dat op een plaats gebeurt waar je nooit eerder hebt gespeeld, geloof je dat je toch iéts goed moet doen."

Jinte: "Cigale in Parijs vullen was mijn persoonlijk hoogtepunt. Na een drietal weken hadden we al 700 tickets verkocht. Niet te vatten, dat uiteindelijk zo'n 1.400 Fransen betaalden om ons te zien spelen. Een abstracte ervaring. Ik schrik ervan hoe goed het daar loopt."

In Frankrijk staan jullie op affiches boven Kurt Vile. En in Nederland boven Alt-J.

Maarten: "Als je Parijs verovert, heb je heel Frankrijk mee."

Jinte: "Balthazar heeft in Nederland en Frankrijk een kwaliteitslabel gekregen: we hoeven geen kutfestivals meer te doen. In Duitsland blijft het wel nog altijd knokken. Er zijn nog zo veel schakels die in elkaar moeten passen. Je muziek is een stevig fundament, maar succes hangt ook af van het team dat rond je staat. We willen al drie jaar op het Duitse Haldern Pop Festival staan, en dat is ons nu eindelijk gelukt."

Naar welke festivals kijken jullie het meest uit?

Jinte: "Sziget in Boedapest heeft iets mythisch, hé: een festival op een eiland. Heel wat maten van me gingen daar vorig jaar heen, en dat bleek geweldig te zijn. Reading is voor mij dan weer het mooiste nieuws. Ik heb indertijd honderden keren gekeken naar Nirvana: Live at Reading. Daar nu ook mogen spelen, is voor mij de top. Maar Cactus in Brugge is net zo geweldig: we spelen net voor Beach House, dus zal ik na de show blikken kruisen met hun zangeres Victoria LeGrand. Dáár kijk ik ook al naar uit." (lacht)

Julie mochten onlangs in de Franse televisieshow Taratata opdraven. Daar voelden jullie je duidelijk minder goed in jullie vel.

Jinte: "Dat is echt een circus, hé. Maarten en ik voelden ons zo weinig op ons gemak, omdat ons Frans nérgens naar lijkt. En die show is behoorlijk high profile. Carla Bruni zat bijvoorbeeld ook in die show. Maar ze werd behoorlijk afgeschermd. Achteraf socializen zat er dus niet in, maar we hebben toch maar mooi samen op één foto geposeerd."

Met Editors wordt het jullie eerste écht lange tour. Hoe waren jullie voorbije supporttours met dEUS, Local Natives en The Joy Formidable?

Jinte: "dEUS en Local Natives verschilden als dag en nacht. dEUS had veel zin en enthousiasme. Maar de Amerikanen van Local Natives waren soms een beetje... saai. Nu ja, dat moét misschien ook wel als je non-stop toert."

Maarten: "Die jongens waren sympathiek, maar superserieus. Elke avond dronken ze één pintje voor ze hun bed opzochten. Ze beloofden wel telkens om later op de tour zwaar met ons te gaan feesten. Die avond dronken ze uiteindelijk twéé pintjes." (lacht)

Jinte: "Af en toe doen we ons te buiten aan, euh, gezonde uitspattingen. Het is heel leuk om na een concert met een goed publiek de stad in te trekken, en een club te zoeken om met de hele groep te feesten. Hoe zuidelijker, hoe gemakkelijker je op sleeptouw wordt genomen. Dat cliché klopt wel: in de noordelijke landen zijn ze afstandelijker, koeler."

Maarten: "Eigenlijk is toeren een veredelde schoolreis. Maar inspirerend is het niet: je zou denken dat je in de vele dode momenten kunt schrijven, maar je wordt al snel meegesleurd in een soort impasse. Onze nieuwe tourmanager zei dat hij zich een begrafenisondernemer voelde in het busje (lacht). Zo stil zijn we dus.

"Hoe dichter we op elkaars huid zitten, hoe méér solitair we bezig zijn. De lol en de zever beginnen pas in de concertzaal. Om eerlijk te zijn? Ik vind het uitdagender om thuis te zitten: dan kan ik gaan en staan waar ik wil. Maar je hoort mij niet mekkeren... ik zou toeren voor geen geld ter wereld willen missen. Dat we zo vaak weg zijn, betekent dat het goed gaat voor ons."

Hebben jullie vaste rituelen om de podiumstress te bedwingen?

Maarten: "We schudden elkaar de hand. Net alsof we een zakelijke deal afsluiten. (toonloos:) Veel succes."