Sport is voor Dana Winner enorm belangrijk: “Ik ben een echt competitiebeest: het is alles of niets”

Al elf jaar staat Dana Winner op het badmintonveld, samen met haar echtgenoot Marc. De zangeres toont zich erg gedreven. “Ik doe dat zeer graag, dat badmintonnen. Hoewel ik nooit lessen heb gehad, sta ik toch redelijk mijn mannetje, vind ik. We spelen verschillende wedstrijdjes. Soms met mijn Marc, maar ook dikwijls tegen hem. Dan is de gedrevenheid nog groter. Wel spelen we altijd dubbelspel. Dat is plezanter dan een tegen een. Het gevoel van samen voor iets te strijden, daar houd ik van. Ik heb dat ook als ik op het podium sta met mijn muzikanten. Ik deel graag het succes met de mensen die met me op het podium staan.”

Het hoeft dus niet te verbazen dat Dana van ploegsporten houdt. Jarenlang speelde ze volleybal, maar de muziek maakte daar een einde aan. “Geleidelijk aan moest ik voorrang geven aan het zingen. Het feit dat ik daar plots mijn beroep kon van maken, gaf de doorslag.” Op recreatief niveau verder volleyballen zag de zangeres niet zitten. “Ik ben een echt competitiebeest: het is alles of niets. Ik kan niet zomaar voor de lol een matchke gaan spelen. Ik speel om te winnen. Dat heb ik altijd in me gehad. Dat doe ik nu ook nog, bij het badmintonnen. Er mag wat spanning op zitten. Maar toen ik begon te zingen en steeds meer optredens had, wist ik dat ik trainingen zou moeten missen. En ik trainde altijd keihard en graag. Je gaat trainen om in het weekend in de ploeg te staan. Die trainingen zijn de basis, hoe talentrijk je ook mag zijn. Misschien zou ik wel mogen spelen hebben, maar dat vond ik niet fair tegenover de anderen. Ook hier weer: we waren een ploeg, geen verzameling van individuen.”

Uiteindelijk zorgde Dana’s volleybalcarrière er bijna voor dat ze sport helemaal moest opgeven. Door de vele korte bewegingen en het voortdurende springen, kreeg ze last van haar knieën. “Op een gegeven moment zei de dokter echter dat mijn knieën zodanig slecht waren dat ik beter zou stoppen met sporten. Maar dat wou ik niet. Dat kon ik niet. Dus ben ik wat vermagerd. En daardoor heb ik die knieverbanden niet meer nodig en kan ik toch blijven sporten. Dat is logisch hé, want je knieën dragen heel je gewicht. Als je vermagert, maak je het allemaal wat ‘draaglijker’.”

Lees het hele interview met Dana Winner in PRIMO.