Het uur van de waarheid

"Als 'Vantage Point' een wodka Redbull was, dat is 'Keep You Close' een mojito." Met die vergelijking gaf Tom Barman tijdens een interview met Studio Brussel aan dat de nieuwe, zesde cd van dEUS een andere toon zou aanslaan dan de vorige. Achteraf bekeken vond Barman die cd wat te koud, te afstandelijk. Het enige wat hij wist toen de opnamen voor de opvolger begonnen, was dat de groep weer warmer moest klinken. Organischer ook. Om dat doel te bereiken is Keep You Close de eerste cd geworden waar al de songs van begin tot eind door een hecht collectief zijn gemaakt. Via lange, soms slopende jamsessies in de eigen studio. Heeft dat tot een opmerkelijke ommezwaai geleid? Niet echt. dEUS wist door de jaren een eigen, herkenbaar geluid te ontwikkelen en het zou niet realistisch zijn om in deze fase nog een drastische koerswijzing te verwachten.

Muziek met weerhaakjes

Niettemin klinken de negen songs wat voller, wat rijker gearrangeerd. Keep You Close begint met de filmische titelsong, een zwaar georkestreerd nummer dat zowel qua sfeer als klankkleur wat aan 'Nothing Really Ends' herinnert, maar tegelijk wat sixties-invloeden prijs geeft die je nooit eerder met deze groep geassocieerd zou hebben. Inhoudelijk is het alweer geen feest op deze plaat. Barman zingt over zijn afkeer van verandering, en je hoeft geen Einstein te zijn om uit de teksten af te leiden dat de liefde hem zwaar valt. 'Twice' is tot aan de rand gevuld met schaamte en spijt, en lijkt te gaan over een relatie die zich tot twee keer toe aandiende maar toch niet mocht zijn. Koudwatervrees? Bad timing? Het zit er allemaal in, en het maakt van het nummer meteen een van de meest pakkende op de nieuwe cd. 'Dark Sets In' - met Greg Dulli van The Afghan Whigs- wordt voortgestuwd door de pompende bas van Alan Gevaert, en bevat weer de weerhaakjes die fans van het eerste uur nog zullen kennen van Worst Case Scenario. De muziek klinkt donker en dreigend, zoals dat hoort bij een nummer dat over haast dierlijke, posessieve jaloezie gaat. 'Ghost' zet nadien de vensters open en laat wat frisse lucht binnen. Deze song zorgt voor een moment van lichtvoetigheid op een plaat bij momenten toch zwaar op de hand ligt. De single 'Constant Now' - even wennen, al hoor je er na een paar keer luisteren toch een evidente hit in - klinkt ook door die breed uitwaaiende gitaar even funky als relaxt, en dient zich aan als een pure popsong en verwelkomt zelfs wat blazers. En 'The End of Romance' - met Tom Barman in een parlando die zowel aan Robbie Robertson, Bruce Cockburn als Serge Gainsbourg herinnert - laat zien dat dEUS ook na meer dan twintig jaar carrière nog nieuwe paden durft bewandelen. 'Second Nature' - nog zo'n voor de hand liggende single - lijkt dankzij die gekke achtergrondkoortjes haast uit twee los van elkaar staande songs te bestaan die aan de heupen met elkaar zijn vergroeid en daar een goeie modus vivendi in hebben gevonden.

Is het de beste plaat die dEUS ooit gemaakt heeft? Dat durven we - zelfs na twintig luisterbeurten - te betwijfelen. Het is een groeiplaat, met songs die in eerste instantie weinig aanstalten maken om hun ziel prijs te geven en pas wat meer inkijk verschaffen als je ze op hun eigen tempo dichterbij laat komen. Maar op z'n minst heeft dEUS haar eigen sound toch weer verder uitgediept, en is Keep You Close misschien wel de meest veelzijdige plaat die de groep tot nog toe gemaakt heeft. Of dat genoeg is om in het buitenland een grote stap voorwaarts te zetten valt nog af te wachten. Maar aan de songs, of de afwerking ervan, zal het deze keer alvast niet liggen. Bovendien: de recensies in het buitenland zijn nooit eerder zo uitgesproken lovend geweest. Dus kunnen ze het nog? Het is me een waar genoegen deze vraag met de grootste nadruk affirmatief te beantwoorden.

INFO: Keep You Close van dEUS verschijnt nu vrijdag bij Universal.